Baños de sol contra psoriasis
tamén se caracteriza polo descamado da pel, sobre o que se forman grosas placas de costra. A aparencia destas lesións fai que moitos enfermos se avergoñan, en moitos casos até o illamento total, xa que nin sequera atrévense a saír á rúa.
Non é de estrañar. Na nosa sociedade a aparencia física ten tanta importancia e influencia, polo que as contas son bastante silenciosas paira os afectados pola psoriasis. A pel afectada é menos agradable esteticamente e por iso moitas veces tentan ocultarse dos ollos dos demais. Con todo, non se trata dunha enfermidade contaxiosa, nin dunha mala limpeza ou hixiene, senón dun problema celular.
A cuña atópase no crecemento celular
O dermatólogo Montserrat Pérez, membro da Sociedade Española de Dermatoloxía, explica que a psoriasis é un trastorno crónico da pel que se caracteriza pola hiperproductividad celular, una célula epidérmica que se reproduce normalmente cada 30 días e que só dura catro días nunha persoa sometida a psoriasis.
A proliferación de células na capa máis externa da pel, denominada epidermis, é moi rápida e, ao non dispor de tempo suficiente paira descamar ou caer como é habitual, dá lugar a unhas placas avermelladas recubertas de escamas brancas. A cor vermella significa que nesta zona acumúlase máis sangue do normal, mentres que as escamas ou placas de cor branca son células da pel que non puideron caer ou descamarse.
Na maioría dos casos a psoriasis aparece en cóbados, xeonllos, coiro cabeludo ou uñas, pero pode aparecer en calquera parte do corpo, incluso cubrindo toda a superficie corporal.
A psoriasis é una enfermidade xenética, polo que a herdanza herdada dos nosos antepasados é de gran importancia. Isto non quere dicir, por suposto, que os descendentes da persoa psoriásica sufran necesariamente a enfermidade, xa que é posible que nunca sufran síntomas. Na actualidade, a incidencia da enfermidade é do 2% en todo o mundo, e sabemos que se un membro da parella ten psoriasis, uno de cada oito fillos desa parella pode herederla, pero se ambos son psoriáticos (pai e nai xuntos) a probabilidade é o dobre (un de cada catro fillos).
Na maioría dos casos, esta carga hereditaria non ten o peso suficiente paira evidenciar a enfermidade e é necesario que exista algún factor externo como factor auxiliar. Os factores desencadenamentos máis habituais paira a aparición da psoriasis son:
- Infeccións, principalmente por estreptococo, pero tamén gripe, raias e outras infeccións de vías respiratorias superiores.
- Alcol. A pesar de que aínda non se clarificou completamente, está demostrado que as bebidas alcohólicas empeoran ou pon en marcha a enfermidade.
- Obesidade. As persoas con sobrepeso son máis propensas a sufrir psoriasis.
- Tensión nerviosa. A miúdo, a patoloxía maniféstase nun momento de ansiedade grave ou por tensión física ou psíquica.
- Cambios hormonais, sobre todo en puberdade, postparto ou menopausa.
- Algúns medicamentos. Por exemplo, compostos de litio recetados paira o tratamento de depresións; fármacos antimalaria; saes de ouro, que se administran habitualmente a pacientes con artrites; e beta-bloqueantes, preparados paira combater a hipertensión arterial e a angina de peito.
Clasificación
Non todos os psoriasis son iguais. Pódense facer diferentes clasificacións, dependendo das lesións que se observen ou da parte do corpo en que aparezan.
É o máis habitual. Aparecen placas avermelladas (sobre todo en cóbados e xeonllos) recubertas de escamas brancas.
Adoita observarse en nenos e novos, normalmente tras a infección das vías respiratorias superiores. Como o seu nome indica, as lesións son puntos ou pingas pequenos que toman brazos, pernas ou tronco.
* Psoriasis coiro cabeludo
As escamas que cobren as placas son de cor nacarado e a maior dificultade é realizar un diagnóstico discriminatorio co eczema seborreico.
Habitual en axilas ou axilas, debaixo do peito (no caso das mulleres) ou en ínguas. Nestes casos aparece inflamación, pero non se acumula escamas.
Se non aparece noutras zonas, o diagnóstico pode pasar desapercibido.
Aparecen varias manchas ou manchas de cor marrón amarelado, coma se fosen manchas de aceite. Este tipo de psoriasis pode producir como complicación a denominada artrite psoriática, que é a dor articular.
Desde outro punto de vista, e atendendo á natureza das lesións, cabe diferenciar:
a) Psoriasis eritrodermica: é o tipo máis grave de psoriasis, pero afortunadamente o máis raro. O enrojecimiento e o descamado posterior aparecen por todo o corpo.
b) Psoriasis pustulosa, na que as lesións son feridas, cargadas de pus.
Tratamento
Os tratamentos utilizados na actualidade son moitos e moi variados, xa que se trata de individualizar o caso de cada paciente paira lograr una maior eficacia.
Normalmente son tratamentos tópicos (cremas hidratantes especiais) os tratamentos con luz (luz natural e/ou artificial) e os tratamentos con medicamentos administrados por vía oral.
Tomar o sol no 80% dos psoriáticos é moi beneficioso, sempre coa medida previa de protexer as partes máis delicadas do corpo. Cando se opta por un tratamento determinado, o médico pretende frear a hiperactividade celular e o sol é moi recomendable, xa que o que consegue é "queimar" a pel e, en definitiva, liberar o psoriático e caer.
Paira conseguir un efecto similar utilízase a fototerapia e a fotoperioterapia, é dicir, aplícase a luz ultravioleta (similar á do sol) pero se aplica mediante máquinas especiais.
Hai que dicir, como calquera outra enfermidade crónica, que a psoriasis non se cura, pero podemos conseguir controlala e blanquear as zonas afectadas. Moitas persoas afectadas pola psoriasis conseguiron ter longas tempadas sen ningún síntoma.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
