Home sen peso
liberar das cadeas pesadas da gravidade e levantarse sobre a terra paira poder voar até onde queiras. Este é, sen dúbida, o soño que moitos de
nós tivemos desde pequenos. Pero nese soño a miúdo esquécese que imos pisando a terra porque somos máis pesados que o aire.
Tal e como sinalou Torricelli, “vivimos no fondo dun mar de aire” e si por calquera motivo conseguimos ser mil veces máis lixeiros e ter menos peso que o aire, deberiamos saír necesariamente á superficie dese mar. Subiriamos uns quilómetros até igualar a densidade do aire coa nosa. Entón, o noso soño de vivir en liberdade de montañas e vales se desmoronaría e caería, tal e como cae o castelo de naipes: una vez liberado das cadeas da gravidade, caería baixo outras forzas, é dicir, baixo as correntes atmosféricas.
O famoso escritor Wells explicounos una situación similar nun conto da súa ciencia ficción. Isto serviranos paira explicarche mellor o que queremos contar. O tema do conto é que un home gordo quería perder quilos de calquera xeito e parece que o narrador tiña una fórmula marabillosa paira iso. O gordito pediulle a receita e, en breve, empezou a tomala. Un día o narrador pasouse por diante da casa do groso e ocorréuselle una visita, soando a porta e vendo feitos realmente sorprendentes. Así o explicou Wells.
Abriuse moito tempo despois da porta. Ouvín virar a chave no interior da fechadura e máis tarde escoitei a voz de Pyecraft (que era o nome do groso) dicindo: – Adiante! Accionei o disparador da porta e abrín a porta. Eu, como é normal, esperaba ver a Pyecraft, pero... alí non había ninguén! A habitación estaba completamente patas para arriba: os pratos, tanto grandes como pequenos, estaban mesturados con libros e ferramentas de escritura; había cadeiras que tiraban do chan, pero Pyecraft non estaba! – Estou aquí! Pecha a porta! —dixo a súa voz—. E entón atopeino: estaba na mesma cornixa superior, xunto á porta, ao bordo, coma se alguén pegase contra o teito. A súa cara estaba decaído e reflectía o pánico. – Se algo se calma, Pyecraft cáeseche de costas e romper o mentón! —díxeno eu—. Este tipo de ximnasia non é paira a túa idade e corpo. Pero, como estás atado? Deime conta de que nese momento non estaba atado e que alí estaba a flotar como un globo cheo de gas. Pyecraft tentou liberarme do teito e achegarme arrastrando pola parede. Agarrouse ao marco dun cadro, pero empezou a relaxarse e volveu subir ao teito. Tocou arriba e entón vin que todo o exterior do seu corpo estaba manchado de cal. Esta vez con máis atención tentou volver baixar pola cheminea. – Este medicamento é demasiado duro -dixo marmarmarmarmar-. Perdín case todo o meu peso. Entón vino todo claro. – Pyecraft ! —díxenlle—. Vostede necesitaba un medicamento paira adelgazar, pero como sempre estaba a falar do seu peso... Estás un pouco e axudareiche. E tirando da man do pobre, depúxeno cara abaixo. Desde a aula empezou a bailar paira manterse. Aquilo era realmente curioso! Vento forte Un día que camiña sentín coma se quixese manter una vea. – Esa mesa –dixo Pyecraft, cansada de tanta danza– é moi dura e ten moito peso. Se conseguísemos meternos debaixo... Iso é o que fixen, pero alí tamén se movía como un globo cativo. Non permanecía quieto nin un instante. – Hai una cousa clara –díxenlle entón– que non tes que saír á rúa se non queres que vaia cada vez máis alto. Lle indicé que debía adaptarse á nova situación e que se afaría facilmente a camiñar desde o teito coas mans. – Non podo durmir —queixouse el. Díxenlle que cun colchón tenro podíase atar ao somero, que cunhas chigolas cravariamos roupa, sabas e mantas no colchón. Colocamos una escaleira na sala e colocamos os alimentos sobre a biblioteca. Tamén inventamos un sistema paira baixar ao chan sempre que queriamos. Na balda superior dun andel colocamos a Enciclopedia Británica. Enseguida o groso colleu un par de exemplares e, con eles na man, veu até abaixo. Fixen dous días na súa casa, co martelo e o fígado na man, facendo uns dispositivos especiais, como o cable paira poder expandir o timbre. Cando estaba sentado xunto á cheminea no seu recuncho favorito, xunto á cornixa, mentres una alfombra turca cravábase no teito, veume una idea á cabeza: – Ouve, Peycraft! —afíxenme—. Todo isto é inútil! Pon un forro de chumbo na túa roupa e listo! Pyecraft case chorou con alegría. – Compra unhas láminas de chumbo e cóseas dentro das pezas —díxenlle—. Usa calzado con adoite de chumbo, lévache unha maleta de chumbo na man e adiante! Aquí porás fin a estar cativo, poderás saír fóra! E ademais, non terás ningún medo aos naufraxios, se ocorréseche algunha vez, poderás liberar os globos de chumbo e voar ben! |
Todo o exposto até agora parece acorde coas leis da física. Con todo, nalgunhas pasaxes do conto temos que mostrar a nosa desconformidade. E a razón principal de non estar de acordo é que aínda que o groso perda todo o seu peso, non se levantaría do aire.
Así é, segundo o principio de Arquímedes. Pyecraft subiría até o teito se o peso de todas as súas pezas e o das que tiña nos petos era menor que o do volume de aire que despraza o círculo. Calcular cal é o peso do aire que move o corpo humano non é nada complicado, só hai que lembrar que o noso peso é similar á masa de auga do mesmo volume. Tomemos, por exemplo, un amigo de 60 quilos e, por tanto, a auga correspondente ao seu volume terá o mesmo peso. Con todo, a densidade do aire que nos rodea é 770 veces menor que a da auga, polo que o peso do aire que o corpo despraza é aproximadamente de 80 gramos.
Por iso, aínda que o peso de Pyecraft é de 100 quilos, o peso do aire que despraza non superaría os 130 gramos. O peso das pezas de pyecraft e de todas as cousas do reloxo e dos petos non superaría os 130 gramos? Claro que si. Por tanto, o groso seguiría no chan e, aínda que a situación non fóra moi estable, non subiría até o teito como o “globo cativo”.
Paira poder voar debería estar completamente espido. Con todo, se está vestido, comportaríase como un boneco atado a unha tenda de globos, cun pequeno esforzo ou un salto simple e despois, se non houbese vento, empezaría a baixar lentamente. Por tanto, se temos que premiar e aplaudir a Wells sen dúbida é polas súas virtudes literarias, non polo que nos ensinou da física.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
