Sen pastillas paira cancro
Jesús Mari Karrera pouco sabe das pílulas e dos laboratorios, pero si sabe de cancro. De feito, leva 22 anos traballando no Hospital Oncolóxico e durante ese tempo este oriotarra tivo a oportunidade de coñecer de todo. Coa urxencia máis perentoria, podíase pensar que a noticia do cóctel de medicamentos milagrosos xeraría un balbordo en lugares como Onkologikoa. Segundo Jesús Mari Carreira, con todo, a realidade foi moi diferente, xa que “moitas veces salguen noticias similares”.
Estas investigacións sobre a angiogénesis coñécense desde hai tempo e a teoría ten a súa lóxica. Cando o tumor comeza a desenvolverse, debe adquirir alimentos, o que o fai de dúas maneiras: por unha banda, fortalecéndoo e aumentándoo; por outro, creando novas veas.
A angiogénesis baséase na segunda, é dicir, a súa función é impedir a capacidade de xerar novas veas. A angiostatina e a endostatina, ambos subproductos da sometostatina, parecen ter a capacidade de impedir a aparición de novas veas. Jesús Mari Carreira, con todo, leu a noticia con moita prudencia.
“Até o momento seguíronse diferentes vías de ataque aos tumores: cirurxía (cortando os tumores), radioterapia (entorpecendo o crecemento de células malas nunha zona determinada) e quimioterapia (dificultando o crecemento de células malas). Paira axudar a estas vías máis habituais, entre outras, pódese recorrer á hormonoterapia e a inmunoterapia. E estes son as canles que até agora se aprobaron e comprobado.
Se a angiogénesis tivese una capacidade real paira eliminar os tumores, achegaría polo menos dúas vantaxes: non habería intervención nin toxicidade”.
Con todo, o oriotarra considera que a noticia aínda está lonxe de ser real.
“Bo, hai que ter en conta que o que se fixo até agora só se fixo nos laboratorios, e nese sentido son fármacos experimentais. Ademais, até agora só se utilizou en ratas, e as ratas non son seres humanos. Aínda queda por ver se o produto é tan simple e tan eficiente”.
Jesús Mari Carreira non le a investigación, só coñece o que apareceu nos xornais, e o lido non lle dá demasiada credibilidade.
“Paréceme demasiado simple. A 10 ratas engadíuselle este produto de gran influencia, a outras 10 o soro fisiológico (auga con sal), non se lle atacou ao mesmo nivel e tecnicamente non é serio. Ademais, o número de mostras é moi reducido, 10 ratas son moi escasas. Non se fala do tipo de tumor que se meteu a estas ratas, nin do seu grao de desaparición… e non se pode saber que efecto terá sobre os seres humanos”.
Desgraciadamente, como el di, Jesús Mari Carreira mira con desconfianza o novo e recomenda actuar con prudencia.
“Cando hai tanta xente que sofre e aínda fai falta moitos anos paira ver se todo é certo ou non, non é ético dar así a noticia. Hai que esperar e convén tomar con prudencia este tipo de noticias. A investigación, en principio, non parece estar fóra de lugar, pero aínda hai demasiadas dúbidas paira tirala de súpeto. Desgraciadamente non creo que a curto prazo quedemos sen traballo porque o que non sabemos dos tumores é máis que o que sabemos. Nos últimos 10 anos empezouse a dar os primeiros pasos cara a estruturas específicas da célula. O cancro é una enfermidade dura, difícil e complicada, excesiva paira resolvelo con dous medicamentos extraídos de forma brusca. É importante ter tratamento paira a produción do tumor, pero é máis importante erradicar a enfermidade traballando na prevención”.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
