Transplantes de pancreas
A insulina que necesitamos paira metabolizar a glicosa ou o azucre é secretada por unha víscera chamada pankreas na profundidade do ventre. Cando non é capaz de producir a insulina suficiente aparece a enfermidade denominada diabetes, aumenta o nivel de glicosa en sangue e provoca danos en certas vísceras e posicións corporais (riles, corazón, ollos, etc.).
Paira tratar a diabetes pódense utilizar algúns medicamentos, un dos cales se vende tamén en forma de punción diaria de insulina, pero nesta ocasión falaremos sobre o transplante de pancreas utilizando os datos obtidos da revista "Lancet". Desde que en 1967 Kelly demostrou que o transplante podía ser eficaz, a utilización desta técnica estendeuse a moitos hospitais. Nos últimos 15 anos realizáronse máis de 4.000 transplantes, o 70% desde 1987.
O transplante pancreático permite liberar ao paciente da inxección diaria de insulina, pero paira evitar o fracaso do transplante é necesario un tratamento inmunosupresor e os tres medicamentos utilizados habitualmente paira iso producen efectos indeseados: a aciatioprina afecta á medula ósea, a ciclosporina pode afectar os riles e os esteroides pode producir hemorraxias gastrointestinales.
É comprensible que un diabético soña con estar libre de tomar un medicamento a diario, pero si ten controlada a súa diabetes con ese medicamento, non podemos entrar no risco antes mencionado. Doutra banda, se a administración correcta de insulina non permite o control da diabetes, débese ofrecer una alternativa a este paciente. Por tanto, cando se debe ofrecer a posibilidade diabética de transplante?
En pacientes con retinopatía ocular obsérvase que a súa situación é similar á dos pacientes que pasaron 3 anos e que saíron mal nos casos nos que se realizou o transplante. Nos casos de retinopatía desenvolvida, o tratamento é fotocoagulación láser e o transplante non é a solución.
Nos casos nos que a retinopatía aínda non se desenvolveu, habería que investigar se a insulina ou o transplante é mellor. Os efectos da diabetes sobre os nervios poden mellorar co transplante. As forzas musculares, as diferentes sensibilidades e as funcións autonómicas poden recuperarse parcialmente cando o transplante é exitoso.
Tras o transplante de páncreas a función renal empeora durante o primeiro ano e estabilízase. Considérase que este dano é consecuencia da toxicidade da ciclosporina. Se se analizan mediante unha biopsia renal aos 5 anos da realización do transplante e compárase coas biopsias realizadas a outros pacientes tratados con insulina durante 5 anos, non hai beneficio. Por tanto, non se pode defender o transplante pancreático co fin de mellorar a función renal.
No entanto, una vez transcorrido o prazo de 10 anos será conveniente revisalo paira comprobar si existen diferenzas a longo prazo. As posibilidades do transplante paira mellorar os efectos da diabetes na circulación arterial non se estudaron correctamente e ata que se publican os datos non se pode adiantar nada.
Utilizando os datos dun Rexistro Internacional, dos 2.103 transplantes realizados en Estados Unidos até 1992, a 1, 2 e 3 anos aínda funcionaban o 71%, o 66% e o 59% respectivamente.
Tendo en conta todos estes datos, na actualidade non se pode defender o transplante de pancreas. A única excepción pode ser un enfermo que non pode ser controlado con insulina e que por tanto está en perigo a súa vida. Todo pode cambiar se se mellora o resultado do transplante, atópanse tratamentos inmunousuales máis seguros e demóstrase que o transplante é máis eficaz nos efectos adversos da diabetes.
A situación é moi diferente cando a diabetes produce una insuficiencia renal profunda, é dicir, cando se necesita una diálese paira sobrevivir. Neste caso pódese realizar un transplante unificado de ril e páncreas. Ademais, por causas descoñecidas, a supervivencia dos pancreas é mellor que cando só se ha trasplantado esa víscera (75% de supervivencia a un ano). Con todo, no que respecta ao dobre transplante, quedan moitas preguntas por resolver e é necesario realizar una boa investigación que compare o dobre transplante co simple transplante renal.
Os puntos a ter en conta neste estudo serían a calidade de vida do paciente, a maior hospitalización dos transplantes dobres e o maior número de ingresos durante o primeiro ano, a elevada mortalidade nos maiores de 45 anos, o maior custo económico. Non hai que esquecer que hoxe en día, comparado co dobre transplante, se o doante é un familiar vivo, a supervivencia do ril é maior. Con todo, o punto máis importante a medir sería a supervivencia do paciente.
Por último, non podemos esquecer o transplante de illotes de pancreas. Aos anacos de páncreas que producen insulina chamámoslles illotes pancreáticas e en lugar de trasplantar toda a víscera, realizáronse sesións de transplante deses trocitos. O maior problema desta técnica é que se rexeitan e moitas investigacións buscan superar dalgunha maneira este problema. Os mellores resultados pódense obter no futuro por esta vía, xa que evita moitos dos riscos que leva o transplante de todo o páncreas.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
