Oxitocina: hormona da esperanza
Paira o biólogo mariño Ibon Cancio Uriarte, a oxitocina é moi interesante: “A oxitocina, pero tamén a vasopresina, están relacionadas con relaciónelas socio-sexuais. Ambos son moi similares e prodúcense no hipotálamo nos vertebrados. O hipotálamo, pola súa banda, está conectado con outros compoñentes do sistema nervioso central e co sistema endocrino a través da hipófisis. Estas conexións varían moito dunha especie a outra e a organización neuro-anatómica do sistema nervioso explica, en certa medida, que as mesmas moléculas teñan efectos tan diferentes nunhas e outras especies”.
Cando se fala da influencia da oxitocina, é case imprescindible mencionar ao roedor Microtus ochrogaster, que Cancio tamén elixiu paira dar o primeiro exemplo. “Trátase dun terreo, de pasto, coñecido polo seu monógamo. De feito, cando se produce a unión dun exemplar macho e una femia de pasto, o proceso de recubrimiento dura 24 horas e durante todo este tempo a oxitocina e a vasopresina atópanse nunha concentración moi elevada. Tras esas 24 horas de coito, esa parella queda atada paira sempre”.
Segundo Cancio, isto é bastante raro nos mamíferos: “Só o 3-5% dos mamíferos son monógamas, entre eles estamos nós. Entre os terreos, o de pastos tamén é una excepción. Por exemplo, hai outro, o da montaña, Microtus montanus, xusto co comportamento contrario: tras o coito, non ten ningunha vinculación co que tivo a súa parella. Pero que pasaría si inxectásemonos/inxectásemosnos oxitocina, converteríase en monógamo?”, preguntou Cancio.
A resposta é a continuación e non. Explica tamén por que: “A clave non está nos niveis de oxitocina e vasopresina, senón nos seus receptores e na súa organización neuro-anatómica. De feito, a parcela de pastos ten moitos máis receptores que a de montaña e en máis lugares. De aí a diferenza nos comportamentos dun e outro”.
Tanto en vertebrados como en invertebrados
Ademais de nos mamíferos, outros vertebrados teñen oxitocina ou similar. O dos peixes, por exemplo, chámase isotocina e o da vasopresina, vasotocina. E, como nos mamíferos, inflúen nas funcións sexuais e sociais. “Nos peixes, as femias pon os seus ovos ao mar por acción da vasotocina. E nós facemos o mesmo: emitimos espermatozoides, e a contracción necesaria paira iso produce en parte oxitocinas”, explica Cancio. No caso dos peixes de banco, a responsabilidade da vasotocina é crear o sentido do grupo. En humanos, o instinto social baséase en parte no fluxo de oxitocina.
Doutra banda, Cancio afirma que nos invertebrados hai de todo. Normalmente hai un único xene paira a produción de oxitocina ou análogo de vasopresina. Por exemplo, estes análogos que conteñen os cefalópodos son moi importantes no proceso de aprendizaxe. Por tanto, non todo é sexo.
Pero tamén é sexo, como lembrou Cancio: “Hai que ter en conta a gran diversidade na reprodución de invertebrados. Hai persoas con reprodución asexual, sexualmente pero hermafroditas. Entre as hermafroditas hai algunhas que conservan uns poucos exemplares macho. Por suposto, hai especies dioicas comúns, pero tamén hai especies dioicas, nas que existen dous tipos de exemplares masculinos (androdioicos)”.
Engade que a todas estas formas de ser diferentes correspóndenlles diferentes comportamentos sexuais e sociais: “Por exemplo, nalgunhas especies hermafroditas, a oxitocina manda quen fai a area. Nunha especie de caracol dos ríos, como Lymnaea stagnalis, cando se atopan dous individuos, a oxitocina manda quen asume o rol de macho, levanta o pene, busca a vagina do outro e alí eyaculación”.
Con todo, Cancio advirte que tamén hai invertebrados que perderon o xene da oxitocina ou vasotocina, como os rotíferos. Ao ter una reprodución asexual, non necesitan oxitocina ou similar, xa que as súas necesidades socio-sexuais son máis sinxelas, o que lles levou a perder o xene.
Pero como explicar por que as abellas son tan sociais o xene do análogo de oxitocina? Cancio recoñeceu que é una pregunta sen resposta polo momento. “As formigas teñen e as abellas son tan sociais como elas. Entón, como é posible que as abellas non o sexan?”. É un misterio sen resolver.
Oxitocina en nós
Olga Peñagarikano tamén coñece ben a oxitocina, pero limitou o seu estudo a unha soa especie: a nosa. Di que se coñece desde hai tempo, sobre todo relacionado coa reprodución: “É sabido que é responsable das contraccións que sofre o bebé durante o parto, así como da subida do leite ao peito durante a lactación”.
Con todo, no últimos dez ou doce anos púxose moito interese en aclarar as súas funcións cerebrais. “Despois da súa aparición na hipófisis, descubriuse que non só flúe ao sangue, senón que tamén no cerebro, onde ten outras funcións, máis que relacionadas co sexo e a reprodución, co comportamento social. Por iso, hoxe en día investígase moito no ámbito das alteracións da cognición social, que pode ser adecuada paira o tratamento, como o autismo e a esquizofrenia”, explicou Peñagarikano.
De feito, Peñagarikano investiga si pode axudar no autismo. Paira chegar a el percorreu varios anos: “Estudei Bioloxía en Leioa e fixen a miña tese no Departamento de Xenética en relación á síndrome de X fráxil. Esta síndrome provoca un atraso mental moi relacionado co autismo. O autismo, pola súa banda, é una axitación do desenvolvemento e, nos que o teñen, a característica máis destacable é a dificultade no comportamento social. Ao coñecer todo isto de cerca interesoume”.
Ao finalizar a súa tese trasladouse a Estados Unidos paira realizar una estancia postdoctoral, onde traballou durante dez anos como investigador. “Aquela experiencia permitiume profundar nas bases neurobiológicas do comportamento, especialmente no comportamento social”, precisou.
A partir dos ratos
Até agora traballou con animais, con modelos de rato do autismo, buscando razóns biolóxicas relacionadas con alteracións do comportamento. E é que, segundo Peñagarikano, “na actualidade, o diagnóstico do autismo baséase no comportamento; non é posible diagnosticar mediante tests xenéticos ou análises de sangue. Por tanto, sería de gran axuda atopar algún indicador biolóxico paira o diagnóstico, paira o inicio e paira o posterior tratamento”.
Confesa que se atopou case por casualidade coa oxitocina: “Con estes ratos probabamos tratamentos farmacolóxicos que podían dar bos resultados e logo faciámoslles tests de comportamento paira ver como lles afectaban as sustancias probadas. Por exemplo, probamos o coñecido Procac, que en realidade se utiliza principalmente paira tratar a depresión, pero parece que pode ser beneficioso en casos como a ansiedade social. E tamén probamos a oxitocina e a vasopresina, entre outras cousas”.
Así viron que a oxitocina daba os mellores resultados. É máis, ademais de mellorar o comportamento nos modelos de rato do autismo, os ratos normais utilizados como control non se percibían. Por iso é polo que Peñagarikano concluíse que quizais o maior beneficio realizaríase a quen presentaban una carencia no sistema de neurotransmisión da oxitocina, e comezou a profundar no seu funcionamento.
Así, demostrou que o modelo de rato do autismo presenta niveis de oxitocina inferiores aos normais. Por iso, a administración de oxitocina mellora o comportamento social, mentres que a quen teñen un nivel de oxitocina normal non lles afecta un pouco de oxitocina.
Peñagarikano deixou claro que o seu modelo de rato non é o único que serve paira investigar o autismo. A súa orixe está nun xene específico relacionado co autismo, e outros teñen outras variantes xenéticas. Con todo, moitos teñen algunha carencia no sistema de neurotransmisión da oxitocina.
De rato a persoas
Dentro do espectro autista non existe una única razón biolóxica paira todos os casos. Por tanto, Peñagarikano cre que co tempo conseguirase diferenciar os subgrupos entre os que teñen síndrome autista. “Creo que uno destes grupos será o dos que teñen carencias no sistema de neurotransmisión e aos que, na nosa opinión, máis beneficiará o tratamento da oxitocina”.
É importante, por tanto, identificar ás persoas deste subgrupo. Con todo, o sistema de neurotransmisión da oxitocina é moi complexo, coa participación de numerosas moléculas. Por tanto, o diagnóstico tampouco é fácil. “Pódese facer baseándose en xenes”, afirma Peñagarikano, “identificando cambios tanto nos xenes que codifican a oxitocina como nos que codifican o receptor. Con todo, outras variantes xenéticas poden estar involucradas, por exemplo, en xenes con función modulante, etc. Doutra banda, tamén se mide o nivel de oxitocina en sangue, xa que pode estar relacionado co cerebro”.
No entanto, á hora de realizar ensaios clínicos nas persoas, Peñagarikano destacou un bo aspecto da oxitocina: “Desde hai tempo foi aceptado paira uso médico e utilízase principalmente paira provocar o parto, polo que dispomos dunha ampla experiencia sobre a súa seguridade. É certo, con todo, que nos partos só se dá nese momento concreto e non sabemos si pode ter efectos secundarios a longo prazo, polo que debemos telo en conta”.
Pero aí tamén ten un lado bo, segundo Peñagarikano: “O sistema de oxitocina ten un feedback positivo, o que significa que canto máis se dá máis xera. Por tanto, debemos analizar cal é a mellor maneira de administrala, xa que é moi probable que una vez iniciado un tratamento crónico non sexa necesaria a súa administración diaria. Talvez sexa suficiente unha vez á semana paira manter os niveis de oxitocina necesarios. Aínda quedan por facer este tipo de investigacións”.
Nestes momentos Peñagarikano está a traballar con outros modelos de rato paira saber se os demais tamén teñen esa carencia no sistema de neurotransmisión da oxitocina. E ten moitas esperanzas de que pronto se incorpore aos pacientes. De feito, empezou a traballar coa Asociación Guipuscoana de Autismo, Gautena. “Está a ter una experiencia moi boa, á fin e ao cabo estiven investigando cos ratos, e iso é necesario, pero o obxectivo final é axudar ás persoas. Así que decidín porme en contacto con Gautena e colléronme de brazos abertos”, di Peñagarikano.
Así, presentaron conxuntamente un proxecto de investigación. A idea é que os nenos de Gautena tomen mostras de ADN a través da saliva e observen como se atopan estes xenes alterados no sistema neurotransmisor da oxitocina nas secuencias de ADN infantil. A continuación analizarase a posibilidade de realizar un ensaio clínico con nenos que poidan responder adecuadamente ao tratamento da oxitocina.
“Teño moitas ganas de pór en práctica o traballo de laboratorio e tentar axudar aos que teñen autismo”, recoñeceu Peñagarikano. Antes de empezar, parece que terá bastante traballo paira conseguir todos os permisos e financiamento, “pero merece a pena esforzarse e probar se a oxitocina benefícialles”. Polo menos ten serios indicios paira ser esperanzador.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
