Enerxía das ondas en Mutriku
Até o momento inventáronse varios sistemas de transformación da enerxía cinética e potencial das ondas en enerxía eléctrica: convertidores de ondas, fixos e flotantes, ancorados no fondo mariño e asentados na costa.
En mar aberto a enerxía das ondas é entre 3 e 8 veces maior que en costa. Neste sentido, o uso de ondas en mar aberto pode ser o máis adecuado, pero o custo de levar enerxía eléctrica de mar a terra é moi elevado, polo que a maioría dos sistemas inventados son paira situarse na propia costa ou xunto á costa.
O municipio de Mutriku foi elixido paira situar a primeira planta de xeración eléctrica mediante a explotación da enerxía das ondas do mar en Euskadi. En concreto, a nova instalación situarase no exterior do novo dique de protección do porto de Mutriku. O Departamento de Transportes e Obras Públicas do Goberno Vasco encargarase da obra civil da instalación e o Ente Vasco da Enerxía (EVE) da instalación enerxética.
Instalarase una potencia de 480 kW. Por tanto, xerarase ao ano una enerxía próxima aos 970 MWh, suficiente paira fornecer electricidade a aproximadamente mil persoas durante un ano. Toda a enerxía eléctrica xerada será vendida á rede de distribución eléctrica. Desde o punto de vista ambiental, a posta en marcha deste proxecto evitará a emisión á atmosfera de mil toneladas de CO 2 ao ano, cantidade que se produciría a partir de mil toneladas de CO 2 si utilizásense fontes de enerxía fósiles.
Con todo, en Mutriku hai quen non ve con bos ollos que se constrúa. O grupo natural de Mutriku, por exemplo, está en contra do proxecto. De feito, o dique ten una anchura de 432 m e una altura de 16 m, o que implicaría, entre outras cousas, a desaparición da praia da localidade e a perda da presenza próxima ao mar paira sempre. Segundo o grupo Natur aproximadamente 246.932 m 2 de mar converteríanse en áreas cementeiras.
Instalación especial
O sistema elixido paira a instalación de enerxía no dique de protección do porto de Mutriku presenta varias particularidades. A tecnoloxía empregada consiste nun convertidor de columna de auga oscilante (OWC, oscilating water column). Esta é a tecnoloxía máis desenvolvida ou madura actualmente paira o aproveitamento enerxético das ondas. Seleccionouse a configuración multi-turbina, con 16 unidades paira a turbina de cámara, co obxectivo de mellorar a integración da instalación no dique.
O funcionamento das instalacións que utilizan o sistema ou tecnoloxía OWC é moi complexo e non ten ningunha incidencia na contorna. Cando a onda chega, a columna de auga sobe no interior das cámaras e, tras comprimir o aire que hai no seu interior, o aire comprimido salgue a gran presión por un pequeno orificio situado na parte superior. Este aire comprimido que salgue a alta presión e velocidade afecta ás turbinas e faio virar. Por tanto, o aire comprimido actúa sobre as turbinas e non directamente sobre a auga do mar. Así, os xeradores eléctricos asociados ás turbinas producen enerxía eléctrica. Cando a columna de auga baixa, a cámara queda baleira, absórbese aire polo orificio da parte superior, o que afecta de novo ás turbinas. Debido ao deseño destas turbinas, tanto cando absorben aire como cando expulsan o aire, as turbinas viran no mesmo sentido.
Existen dúas plantas no mundo que utilizan esta tecnoloxía paira explotar a enerxía das ondas, una en Escocia e outra nas illas Azores. Con todo, a planta de Mutriku contará con máis dunha turbina. Así mesmo será a primeira instalación que se integre totalmente nun novo dique. A pesar de que o uso de ondas en mar aberto é energéticamente máis rendible, os convertidores de ondas deste tipo situados na costa presentan una vantaxe fronte aos sistemas que operan en mar aberto: o xerador eléctrico, a turbina e o equipo eléctrico están en terra, polo que a súa reparación e mantemento son moito máis baratos. Doutra banda, a súa incidencia no medio ambiente debe terse en conta, entre outros, o impacto paisaxístico.
Enerxía mariña
A obtención de enerxía desde o mar pode realizarse de diversas formas, dependendo de como se recolla ou almacene dita enerxía. Deste xeito, a enerxía mariña pode ser aproveitada pola enerxía das mareas, a enerxía térmica oceánica, a enerxía das correntes mariñas e a das ondas. Paira cada una destas explotacións están a desenvolverse numerosas técnicas.
En Euskadi non existen instalacións paira o aproveitamento da enerxía mariña. Ademais, hai que ter en conta que as posibilidades ou potenciais son moi diferentes en función do tipo de explotación. Utilizando a tecnoloxía actualmente dispoñible, as posibilidades de aproveitamento da enerxía térmica oceánica, das mareas e da enerxía das correntes mariñas son escasas.
A instalación deste tipo de instalacións require unhas condicións mínimas e a costa vasca cumpre coas necesarias paira o aproveitamento das ondas. As diferenzas medias entre pleamar e bajamar nas nosas costas son menores de 5 metros ao ano e teñen un fluxo enerxético próximo aos 30 kW/m. En consecuencia, o aproveitamento enerxético das ondas é viable na CAPV a través da tecnoloxía OWC.
Anuncian a súa posta en marcha en 2007. E en canto aos obxectivos establecidos no ámbito das infraestruturas enerxéticas, espérase que paira o ano 2010 a potencia instalada sexa de 5 MW.
En realidade, os surfeiros foron os únicos que utilizaron realmente a enerxía das ondas até agora, pero nos últimos anos están a multiplicarse as sesións e, aínda que aínda son proxectos incipientes, o límite de rendibilidade está cada vez máis cerca.
Enerxía das mareasA tecnoloxía paira obter enerxía eléctrica a partir da enerxía das mareas non é a actual, inventouse hai tempo. Con todo, até o momento non se puido desenvolver correctamente ao non haberse podido aproveitar por problemas de rendibilidade e ambientais. Até hai pouco os lugares máis seleccionados paira o uso da enerxía mareomotriz foron os estuarios, nos que discorre un gran volume de auga por un estreito espazo, dando lugar a correntes de alta velocidade. Nestes casos constrúese una presa á entrada do estuario e péchase o acceso ao comezo da pleamar. En consecuencia, na zona de mar da presa o nivel da auga aumenta respecto ao da outra parte. Nas dúas últimas horas da pleamar ábrense os portos e a auga do mar diríxese cara ao estuario a través das turbinas, xerando enerxía eléctrica. No momento álxido da pleamar, os portos volven pecharse, deixando a auga acumulada no estuario durante o descenso da marea no mar. Ao final da bajamar ábrense os portos e a auga flúe desde o estuario cara ao mar, móvense as turbinas e xérase de novo enerxía eléctrica.  O sistema é tecnoloxicamente satisfactorio pero descartouse debido aos graves problemas ambientais que xera. Isto débese, entre outras cousas, á deterioración do hábitat dos estuarios debido a este tipo de centrais. En base a unha tecnoloxía similar, pero co fin de evitar problemas ambientais, desenvolveuse outro sistema, as charcas. Coa marea alta a charca énchese de auga e a auga queda acumulada cando a marea baixa. Coa marea baixa a auga da charca e a do mar non están ao mesmo nivel e, cos portos abertos, a auga da charca vértese ao mar a través das turbinas. Aquí xérase enerxía eléctrica. Una vez baleirados, a auga da charca e a auga do mar quedan ao mesmo nivel. Péchase entón o acceso á balsa. Así, cando a marea sobe, a auga do mar e a da charca volven estar a distintos niveis. Ábrense as válvulas e a auga de mar entra na balsa a través das turbinas, xerando enerxía eléctrica. Cando se enche a charca reiníciase o ciclo. |
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
