Neil Armstrong: "É un paso pequeno paira o home..., un salto paira a humanidade"
Neil Armstrong naceu o 5 de agosto de 1930 en Wapakoneta (Ohio), Estados Unidos. Tiñamos un alumno rápido e diferente; antes de ir ao colexio xa sabía ler. A diferenza de todos os seus compañeiros, o mozo de Ohio, lonxe de ter ganas de conducir coches, soñaba desde pequeno con pilotar grandes avións. A primeira clase de condución deste gran vehículo fíxose con 13 anos e con 16 conseguiu o permiso de pilotaxe.
En 1947, na Universidade de Purdue (Indiana), inicia os seus estudos de aeronáutica, pero tres anos despois, nada máis estalar a guerra de Corea, abandona os libros e entra como piloto profesional na mariña estadounidense. Na citada guerra participou en 78 misións.
Tras finalizar a guerra de Corea e traballar noutros postos, a NASA elixiuna para a primeira aterraxe na lúa. Grazas á nave espacial Apollo 11, o comandante xefe Armstrong, acompañado polos astronautas Collins e Aldrin, puido aterrar na lúa en 1969.
Misión Apolo11 paso a paso
O 16 de xullo de 1969, Neil Armstrong e os seus dous compañeiros almorzaron xuntos. Ás 6:30 da mañá, grazas a un ascensor especial, subíronse á nave espacial Apollo. Os tres astronautas sentaron nas súas propias cadeiras e esperaron o sinal do persoal do centro de control. Eses minutos fixéronse interminables, sobre todo a Bull Aldrin, que estaba totalmente asustado.
“Adiante! Chegou o momento de despegar”, dixo Armstrong aos seus dous colaboradores. Tras 60 segundos de acender os motores da nave espacial, chegaron á velocidade do son. Neil Armstrong elevouse de súpeto o corazón a 110 pulsaciones por minuto.
A verdadeira viaxe cara á Lúa comezou a partir das 12:22 coa posta en marcha do motor da terceira planta. 24 horas despois, o 17 de xullo, os tres astronautas foron espertados polo persoal do centro de control de Houston. A partir dese momento, os problemas comezan a aparecer un tras outro. Entre eles, os soviéticos informaron a Armstrong de que a sonda Lúa 15 fora enviada cara á Lúa. Naqueles momentos da Guerra Fría podería ser una noticia preocupante, pero grazas a una chamada dos estadounidenses aos soviéticos, informouse aos tres pilotos da traxectoria da sonda.
Despois de pasar o día seguinte tranquilo, o 19 de xullo, a medida que ían achegándose á Lúa, comezou a subir a tensión entre os pilotos. Tras o día, á madrugada do 20 de xullo, disparouse no barco a alarma de emerxencia 1.202. Desde o centro de control de Houston repetíaselles unha e outra vez que tiñan a alarma controlada, aínda que non sabían que era o problema. Co obxectivo de tranquilizar aos pilotos, convidáballes a continuar coa misión Apolo 11 cun alto “GO”. A pesar destas palabras tranquilizantes, Armstrong estaba moi preocupado polo medo a que o seu último latexado cardíaco sentise naquel momento.
Se aquela alarma non foi suficiente para que o piloto empece a vibrar, estando a 1,5 km da Lúa, de súpeto, a alarma 1.201 saltou. Iso tamén, segundo os traballadores de Houston, aínda que non era preocupante, Armstrong púxose moi nerviosa e non sabía onde iluminar. Faltaban 50 m, 20 m... 10 m., 2 m, 1 metro… pousáronse! Noticias Todo parecía no seu lugar e ambas as alarmas silenciáronse.
Ás 22:00 da noite os astronautas recibiron o permiso paira baixar do barco. 50 minutos despois saíu do barco Armstrong, baixou a 9 escalas e dixo a famosa frase: “é un paso pequeno paira o home… un salto enorme paira a humanidade”.
Ás 22:54, desde a Terra, podíanse ver as imaxes da cámara de vídeo que Armstrong levaba encima. Dicía o astronauta Ohio que sentía moi tranquila e áxil na lúa, que pesaba só 25 kg. Empezou a estudar o chan da Lúa e declarou que estaba formado por po. Os seus compañeiros do centro de control quitáronlle unhas pedras ou rocas para que a toda velocidade preparásese o regreso á Terra. A pesar de que o chan da Lúa estaba cuberto de po, estaba moi duro e Armstrong non puido encher o saco da Terra.
Ás 23:15 da noite, tras reunirse con Aldrin e estar 2 horas e 40 minutos admirando as paisaxes da Lúa, entraron na nave espacial e dirixíronse cara á casa. O regreso transcorreu sen problemas e a misión Apolo 11 foi aceptada polo persoal da NASA.
Dimisión de Armstrong
Neil Armstrong, tras traballar paira a organización NASA, en agosto de 1971 presentou a súa dimisión como profesor de enxeñaría aeronáutica. Durante oito anos traballou como profesor na Universidade de Cincinnati.
O astronauta estadounidense ha recibido numerosas medallas e nomeamentos na súa carreira profesional. Tras o seu regreso da Lúa, 17 pobos ofrecéronlle diversos títulos.
A aeronáutica sempre xerou una gran paixón a Neil Amrstrong e na súa vida foron sorprendentes as tarefas que desempeñou neste campo. Con todo, hai quen cancelou a súa viaxe á Lúa en 1969. Segundo estes últimos, a bandeira estadounidense pousada na lúa por Armstrong non podía moverse, xa que na lúa non habería movemento de vento. Con todo, esta negación nunca se demostrou e Neil Armstrong segue sendo o primeiro home que camiñou pola Lúa.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
