Máis aló da escaseza de minerais
Aínda que non os vexamos, están perfectamente integrados no noso día a día e son imprescindibles para a transición enerxética. No corazón dos aparellos electrónicos, os coches eléctricos e as enerxías renovables hai unha gran cantidade de elementos que se extraen das minas. Necesitámolos en inxente cantidade e estámolo extraendo e extraendo. Pero xa moitos se chaman “críticos”, cada vez máis. Hai suficiente? De onde sacamos?
Disprosión, neodimio, prometio, tantalo, galio, arsénico, indio, estaño, litio, cobalto, bromo, magnesio, ouro, prata, cobre, grafito, fósforo… Case seguro que todos eles si nestes momentos non están nas túas mans, no peto, na bolsa ou na mesa. Estes e outros son imprescindibles en aeroxeradores e placas solares. E, por suposto, nos vehículos eléctricos.
Unha curiosidade interesante sería darse conta dos elementos que temos ao noso alcance, algúns tan raros, si non fose polos problemas que hai detrás, que non son de todo tipo. En primeiro lugar, temos un grave problema relacionado coas fronteiras do planeta. “Si seguimos a este ritmo, con esta filosofía e con este modelo, quédanos moi pouco tempo”, asegura a investigadora de Tecnalia, Maider García de Cortazar Aguirrezabal.
“Este século, en 23 anos, arrincamos tanto como o que está rexistrado en toda a historia”, explica Alicia Valero Delgado, investigadora da Universidade de Zaragoza. “Isto é así no caso do cobre, do níquel e, en xeral, de todas as materias primas minerais. O ritmo é tan salvaxe que, si non atopamos novas reservas, esgotaranse pronto, durante décadas”.
“E non é só o caso duns estraños elementos”, explica Valero. “O cobre, por exemplo, coñecémolo todos e é bastante abundante en si mesmo, pero como queremos electrificalo, necesitamos o cobre para todo. E xa temos escaseza nas minas”.
Aumento e aumento da lista de materias primas críticas. Na lista da Unión Europea de 2011 eran 14, na de 2023 son 34. “Os elementos son máis porque algunhas materias primas son grupos minerais, por exemplo terras raras”, matiza Valero. “Por tanto, pronto será crítica case toda a táboa periódica”.
A escaseza de materias primas xa non é un problema de futuro. “Hai problemas de subministración con diferentes pezas e equipos, cuxo orixe está na escaseza de materias primas”, asegura Valero. “Necesitamos unha chea de materias primas escasas e as minas que temos non achegan tanto. Ademais, aínda que se queira ampliar as reservas, tárdase entre 10 e 15 anos en abrir unha nova mina. Por tanto, temos un problema e en diante será máis grande”.
Durante a pandemia foi significativa a crise dos microchips e semiconductores. Valero cre que non foi só un problema conxuntural: “Estamos a ver os síntomas dun problema estrutural, de querer crecer e crecer nun planeta finito. Cando eramos poucos e os recursos eran abundantes, o sistema funcionaba. Pero, ao chegar aos picos máximos de extracción, estes sinais de esgotamento están a causar problemas na cadea de subministración”.
Sen materia prima de transición
“O problema está encima e incrementouse porque nos demos conta de que a transición ecolóxica é fundamental”, engade García de Cortazar. “Para iso necesitamos placas solares, aeroxeradores, electrificación da mobilidade, etc. Temos solucións tecnolóxicas, pero non temos o material necesario, sobre todo os metais. Expuxemos unha transición, pero non analizamos de onde sacaremos eses materiais”.
Segundo o informe publicado o ano pasado pola Axencia Internacional da Enerxía (IEA), a demanda de materias primas críticas duplicouse entre 2017 e 2022. A demanda de litio triplicouse, o de cobalto aumentou un 70% e o de níquel un 40%. E, sobre todo, detrás destes incrementos está o sector das enerxías renovables. Este sector consumiu en 2022 o 56% da produción mundial de litio, o 40% do cobalto e o 16% do níquel (en 2017 foron 30, 33 e 10% respectivamente).
O problema co coche eléctrico é o mesmo, segundo García de Cortazar. “En Europa puxemos unha estratexia para introducir coches eléctricos e non producir máis outros. E trátase de crear gigafactorías para producir as baterías nelas, etc. Pero non expuxemos de onde traemos os metais necesarios”.
Os coches eléctricos necesitan seis veces máis metais críticos que os de combustión. Segundo a EIA, a batería dun coche eléctrico convencional contén 40 kg de níquel, 24 kg de manganeso, 13 kg de cobalto e 9 kg de litio (varía moito segundo o tipo e tamaño da batería, por exemplo, os Tesla Model S teñen 62 kg de litio). Para o motor necesitan medio quilo de neodimio e máis de 50 quilos de cobre para completar a rede de cables. Os coches eléctricos son minas con rodas.
“O coche eléctrico é o gran elefante da habitación”, di Valero. “É o sector que máis materiais críticos require. Require case toda a táboa periódica. E, por tanto, tamén é o sector máis vulnerable, porque a escaseza de calquera elemento aféctalle directamente”.
“Ademais temos o problema da xeopolítica”, engade García de Cortazar. En Europa case todo o material crítico impórtase. E moitos materiais están concentrados en poucos países. Na actualidade, China ten o monopolio da maioría das materias primas críticas, tanto por dispor de recursos nas súas terras como por controlar a explotación e o procesamiento de recursos doutros países.
Para facer fronte a esta situación, a Comisión Europea presentou o pasado ano o Proxecto de Lei de Materias Primas Críticas. O obxectivo é reforzar as capacidades da UE en toda a cadea de subministración de materias primas. “Até agora centráronse na descarbonización e a transición ecolóxica, e agora parece que se deron conta”, asegura García de Cortazar. “Hai que traballar nesa dirección”.
“En Europa tamén hai potencial de extracción de materias primas —di Valero—, quizais non tanto en Sudamérica como en África, pero si. O certo é que noutros países é moito máis fácil abrir as minas, porque aquí a minería ten un gran rival”.
Impacto mineiro
E é que outro dos problemas que ten a minería é o seu alto impacto tanto no medio ambiente como nas condicións de vida das persoas do lugar e, en moitos casos, nos dereitos humanos.
“A hipocrisía é que nós non queiramos na nosa contorna porque ten un gran impacto e que os nenos do Congo padézana”, di Carcia de Cortazar. Non queremos minas, pero queremos móbiles sen ver que hai detrás.
E o mesmo cos impactos ambientais. “Non hai minería verde ou sostible”, afirma Valero. “Todos teñen impacto. As cousas pódense e deben facer mellor, pero ese problema está aí. Ademais, a explotación mineira dificulta a extracción de materias primas. “O paso dun 0,8% a un 0,4% da extracción nunha mina ten consecuencias tremendas no consumo de enerxía, auga e verteduras, que crecen exponencialmente. Por iso, as emisións de CO2 da minería están a crecer de forma espectacular. Vaia transición que estamos a facer”.
“No norte de Europa hai modelos interesantes que utilizan procesos que xeran o menor impacto posible”, engade García de Cortazar. “Facelo de forma máis sostible é posible e debemos ir por ese camiño. O impacto será sempre, pero debemos tentar minimizalo coa tecnoloxía e os recursos dispoñibles. Non temos máis opcións. Porque necesitamos minas”.
No norte de Suecia descubriuse o ano pasado unha enorme reserva de terras raras. Chamóuselle Per Geijer e calculan que ten 1,3 millóns de toneladas de terras raras. Noruega, pola súa banda, autorizou recentemente o inicio da exploración do fondo mariño. “Todas estas posibilidades hai que analizalas en Europa. Levamos moitos anos sen mirar todo isto, coma se non fose o noso problema”, di García de Cortazar.
Necesidade de redución
Tendo en conta a cantidade de materia prima necesaria para a transición ecolóxica, os cálculos non o proporcionan. Valero investígao moito e teno claro: “En todo o mundo non se poderá facer a transición enerxética que se expuxo no norte global si as reservas non aumentan moito. Iso é unha evidencia. En España probablemente tamén en Europa, pero non hai recursos para facelo en todo o mundo”.
“O problema é expor a transición enerxética como continuación da anterior”, explica. “Pintar de verde non vale, porque a economía actual baséase no crecemento continuo, coma se tivésemos recursos ilimitados. Hai que cambiar o modelo de raíz, sen renunciar ao progreso, pero cunha redución drástica no consumo de recursos”.
Por outra banda, Valero considera imprescindible pór en valor os recursos naturais e medir ben o custo da súa extracción, non só o custo actual senón tamén o custo para as xeracións futuras. “A extracción indefinida dun patrimonio natural está a deixar aos descendentes sen ese patrimonio. Como eu son de Zaragoza poño este exemplo: A catedral do Alicerce é coma se a venderamos a prezo de ladrillo. Venderiamos un patrimonio histórico e cultural a un prezo irrisorio, e para os sucesores esa basílica non existiría. Estamos a vender catedrais de natureza a prezo de ladrillo.
Ademais, considera que a economía circular é imprescindible, pero no sentido máis amplo. “Ao falar de economía circular, sempre se pensa na reutilización dos recursos utilizados, pero a primeira premisa é que non os utilice. O primeiro obxectivo debe ser utilizar menos recursos. E logo, si, recuperar o utilizado. Non podemos seguir con esa barbaridade de usar e tirar, porque non hai recursos suficientes”.
Nisto coincide García de Cortazar: “Co modelo lineal actual, non hai suficientes materias primas para unha transición enerxética mundial. Si conseguimos establecer un modelo circular, quizais si. E será imprescindible reducir o consumo. Non podemos utilizar tantos materiais como queiramos, senón para cousas que realmente necesitamos”.
Así, para solucionar a situación habería que cambiar moitas cousas. “Hai que cambiar o modelo, reducir o consumo, buscar e explotar máis recursos, ao mesmo tempo que hai que traballar moito na reciclaxe e no ecodiseño”.
Importancia do deseño responsable
O ecodiseño é clave, por unha banda, porque é imprescindible para poder recuperar e reciclar ao máximo. “Até agora produciuse e producido sen preocuparse do fin de vida dos produtos”, denunciou Valero. “Ao acabar a vida dun móbil, por exemplo, non sabes que materiais ten, onde están, como se poden separar… e cada modelo é diferente. Así estamos a perder materiais críticos. Isto hai que cambialo e deseñalo desde o principio para que se poida reciclar”.
García de Cortazar destaca outro aspecto importante do ecodiseño: “Non só é pensar como imos desmontar e reciclar despois, senón si os materiais que utilizamos ao principio ou si pódense utilizar outras alternativas. Aí hai un mundo tremendo para investigar”.
De feito, son moitas as investigacións que se están realizando neste campo. “Os principais estímulos da investigación foron sempre conseguir altas capacidades e bos prezos. Agora temos outro acicate: os materiais. Por exemplo, os imáns con terras raras teñen enormes capacidades. Pero agora estase investigando moito si pódense conseguir imáns de interesantes capacidades sen utilizar terras raras ou utilizando menos”.
Está claro que hai moito que mellorar na reciclaxe: “Na actualidade, Europa trae o 100% dos imáns de China, procesados. E recíclase menos do 1%. E non porque non se poida, senón porque non se fai. Non vou dicir que se poida reciclar o 100%, pero esta porcentaxe hai que incrementalo moito. Temos unha marxe enorme. Hai que crear procesos e empresas que permitan reciclar”.
Con todo, ambos os expertos teñen claro que coa reciclaxe non se solucionará o problema. “Necesitaremos todas as demais solucións”, subliña García de Cortazar. “Aínda que a ninguén lle guste, necesitaremos máis minas. Pero o modelo debe ser circular e eu creo que a solución máis rápida sería reducir o consumo”. Valero tamén o di claro: “Primeiro a redución, daquela a economía circular e finalmente a minería local”.
E teñen esperanza. “A situación é realmente grave, pero estou a ver movementos moi importantes”, di García de Cortazar. “Levo máis de vinte anos investigando e nunca vin tanta conciencia e movemento como agora. E iso dáme un pouco de esperanza”.
“O discurso do cambio de rumbo está a facer camiño e, a diferenza do que até agora fixemos, tamén empezamos a escoitar en Europa”, di Valero. “Témome, con todo, que cando se faga algo non sexa tarde. Seguro que chegarán os cambios, porque non hai outra alternativa. Non sei si eu vereino, creo que si, pero os meus fillos seguro. Trátase de como queremos facer o cambio, dunha maneira violenta ou máis ordenada. Si somos capaces de facelo a tempo, eu creo que poderemos facelo máis suave”.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
