Melatonina: verdade ou mentira?
Escrito polo norteamericano William Regelson (oncólogo e microbiólogo) e polo italiano Walter Pierpaoli (inmunólogo e endocrinólogo no oficio), un libro que acaba de aparecer en varios países creou una salsa que revolucionou todos os recunchos. Que contan estes dous científicos serios paira provocar na xente este tipo de influencia? Por unha banda, o libro recolle as investigacións realizadas cos ratos. Até aquí non hai ningún problema: estes experimentos poden ser controlados e foron debidamente acreditados. Pero, despois, comezan a facerse extrapolaciones e deica pouco prométennos que o ser humano poderá vivir entre os 100 e os 120 anos, nun excelente estado de saúde. Como? Melatonina con ditxosa, claro.
Que é a melatonina?
Nunha pequena glándula situada no noso cerebro, a epífisis ou glándula pineal, prodúcese una hormona nocturna, polo que se lle chamou tamén "hormona do soño ou da noite". O corpo flúe en maior cantidade na infancia, cantidade que diminúe co paso do ano.
Descuberto en 1958 e coñecido en 1963 como hormona, parece que a súa principal función é controlar os ritmos biolóxicos do noso corpo, a alternancia soño/ollo. E, de paso, ao controlar este equilibrio pódese dicir que mantén en perfecta sintonía o sistema nervioso, endocrino e inmunitario, regulando o soño, o descanso, o crecemento, a enerxía, etc.
A medida que pasan os anos o noso sistema inmunológico vaise debilitando, diminuímos a masa muscular e perdemos a flexibilidade, durmimos menos, vaise apagando a pulsión ou o desexo sexual, os ósos debilítanse, o sistema circulatorio está máis lento e o sangue non eleva o noso corpo. Todo iso dá lugar a arteriosclerosis, enfermidades da vellez, enfermidades óseas ou cardíacas, etc.
Hai sustancias (vitaminas e fármacos) que poden facer fronte e loitar contra estes problemas, e sabemos que una alimentación adecuada e un estilo de vida saudable atrasan todas estas enfermidades, salvo excepcións. Hoxe en día, con todo, a melatonina impúxose nesta lista, que se presenta como "elixir da mocidade" ou "remedio que cura todo mal".
Melatonina como medicinal
Actualmente, a melatonina utilízase en persoas que non poden conciliar o soño, xa que é un sedante natural sen efectos secundarios. Tamén é moi beneficioso paira quen realizan voos longos en avión, xa que evita problemas físicos derivados do cambio de horario no control de ritmos biolóxicos (algo moi frecuente en voos intercontinentais, por exemplo). Pero de aí a recuperar a mocidade e a ter remedio paira todos os males hai moita diferenza. De onde ou como xurdiron esas ilusións?
Os doutores Regelson e Pierpaoli levan tempo investigando sobre as consecuencias que esta hormona provoca nos ratos. En 1985 iníciase una serie de experimentos realizados paira analizar a influencia da melatonina nos ratos vellos. Así, tomáronse ratos de 19 meses, sen ningunha enfermidade (19 meses paira un rato son como 65 anos paira o home, segundo os seus cálculos) e dividíronse en dous grupos. Aos ratos do primeiro grupo engadíuselles melatonina na auga pola noite, mentres que aos do segundo grupo só lles deron auga.
Nun principio as diferenzas entre ambos os grupos eran moi pequenas, pero ao cabo de cinco meses sorprendéronse. Nos ratos que só beberon auga comezaron a aparecer signos do proceso de envellecemento: perda muscular, caída do pelo, cataratas, dixestións difíciles... É dicir, signos normais do envellecemento. Con todo, no rato, mesturado con auga, tomaron melatonina, a pel era máis grosa e brillante, víano ben, non se cansaban... en definitiva, estaban en plena forma. Pola forza e rapidez que mostraban parecían moito máis novas do que eran e, ademais, vivían seis meses máis que os demais (e iso significaría uns 25 anos paira nós, paira o ser humano).
Continuando con estas investigacións, observouse que a actividade sexual dos ratos tamén se incrementaba moito, e co tratamento descubriuse que as vellas femias tamén podían facer nenos. En base a outros experimentos e descubrimentos, os nosos dous científicos pensaron que a glándula pineal, e a hormona que flúe, a melatonina, era o reloxo da idade, polo que se conseguimos controlar ese reloxo, tamén se podían obter excelentes conclusións en humanos.
Una vez excedido o problema...
As "teorías" de agora en diante son moi discutidas e non digamos dos experimentos anteriores, extrapolaciones a humanos e conclusións extraídas. Pero, una vez que empecemos con estas contas, sigamos adiante.
Segundo Regelson e Pierpaoli, a epífisis, una vez finalizada a puberdade, segrega cada vez menos melatonina, o que provoca o envellecemento. Por outra banda, a partir dos 45-50 anos a glándula pineal practicamente perde a súa sensibilidade e así, cando cumprimos os 60 anos, a cantidade de melatonina que segregamos é a metade da que segregamos aos 20 anos. Paira estes dous investigadores, se conseguimos que o corpo reciba a melatonina necesaria (e a mellor maneira de facelo é tomándoa pola boca), poderiamos parar o proceso de envellecemento e volver ao noso estado físico de mocidade. A idea é moi apaixonante, pero de momento só se demostrou nos ratos e non sabemos si hai ou non efectos secundarios.
No problema, como noutras moitas ocasións, hai que ter en conta a importancia da propaganda e a publicidade. Do mesmo xeito que o lado entusiasta, levantáronse voces dicindo que non é serio, que non se fixo ningunha investigación cos seres humanos, e que o que se di no libro non se probou antes. O libro tivo un gran éxito en Estados Unidos e o produto véndese en supermercados, non en medicamentos. Polo momento, utilízase principalmente como complemento vitamínico (e non esquezas que os americanos son moi afeccionados a este tipo de sustancias) e como relaxante que se pode comprar sen receita. Estar a favor ou en contra, ser verdade ou medianamente falso, ... o debate está aí.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
