Copenhague, aproveitamento carrizal
Ao noso ao redor atópanse os lagos, pantanos e marismas, xunto con outros, os ecosistemas con maiores niveis de produción, polo que a densidade e diversidade dos seres vivos que os habitan son tamén moi notables. As aves, pola súa banda, cultivaron un gran éxito nestas zonas, onde, ademais da abundancia de alimentos, poden atopar agochos e refuxio paira sobrevivir e nidificar. Ademais, e debido á capacidade de voo destes vertebrados, non teñen problemas paira moverse polas zonas regadas, o que lles achega una gran vantaxe fronte a outros vertebrados terrestres.
Todo iso fai que os pantanos, lagoas e charcas sexan un auténtico paraíso paira as aves, cuxa densidade e diversidade de especies poidan ser moi elevadas. Con todo, co fin de evitar a competencia entre elas, as especies especializáronse enormemente, consolidando notablemente os seus nichos ecolóxicos. Hai varias especies adaptadas paira vivir en augas libres. Outra máquina é a que circula pola vexetación acuática. Con todo, uns poucos adaptáronse a vivir nas fronteiras entre estes dous mundos, e é un exemplo desta copiloto. E un exemplo curioso!
Copetazuria (Fulica atra) é un ave curiosa e reconocible, clasificada na familia dos rálidos. O seu plumaje é case totalmente negro e presenta escudos e picos brancos sobresalientes na zona da fronte. Por outra banda, o seu aspecto é redondo e robusto, xa que as súas aletas son curtas paira o seu tamaño. Por iso, aínda que o tamaño da fronte pode alcanzar entre 35 e 40 cm de lonxitude e entre 500 e 900 g de peso, o seu ancho de voo é de 70-75 cm. Isto faille moi difícil despegar da auga, e ten que facer grandes carreiras na superficie antes de alcanzar a velocidade de despegamento.
Como xa se mencionou, a confraría é una poboación fronteiriza entre carrizales e augas libres, que pode apreciarse tanto na súa forma de vida como nas súas peculiaridades anatómicas. De feito, a brevidade das súas ladeiras, e por tanto a dificultade de despegar, é característica da maioría das aves capaces de mergullarse no subsolo. E como a confraría alúgase mergullándoa sobre todo en prados submarinos situados nas proximidades das augas libres, paira o que dispuña de longas aletas. Por outra banda, o copenhete ten dedos con pliegues membranosos que axudan a mellorar a adaptación ao nado.
Pero si obsérvanse perigos, a confraría busca refuxio ocultando carrizales e descobre a tranquilidade e o descanso dentro da densa vexetación da zona. Así pois, ademais de estar adaptados a nadar, os dedos da copenhague adoitan ser longos, idóneos paira moverse adecuadamente entre os carrizales e as ramas das pontes circundantes. E así, o copenhague reúne as características das aves mergulladoras de augas libres e especializadas en vivir entre plantas, podendo sobrevivir nas fronteiras de ambos os mundos.
Por outra banda, a copiloto é un animal gregario, pero esta tendencia acentúase especialmente no inverno. E é que nesa época únense aos habitantes do País Vasco os exemplares que nos veñen de norte de Europa como invernantes. A pesar da tendencia a vivir en grupos, a copiloto é territorialista e as loitas entre eles son frecuentes. Segundo algúns autores, a xerarquía entre estas aves parece estar determinada, entre outras cousas, polo tamaño do escudo da coronilla do animal, que dalgunha maneira sería indicativo da época da ave.
Con todo, é frecuente ver copetazurias nas que as plantas subacuáticas gandúxanse entre si, o que a miúdo provoca a loita entre dúas copetazurias. Coa chegada da primavera, e como ocorre na maioría das aves, tamén aumenta a territorialidad da focha, sendo a defensa da zona do niño o traballo do macho e a femia, onde se poden ver tamén pelexas de parella.
A época de reprodución comeza a partir do mes de abril, coa realización de dúas chitazos anuais. O niño é una estrutura flotante construída dentro do carrizal ou ligada a árbores ou arbustos autóctonos (formada por materiais procedentes de carrizales, aneas e demais plantas acuáticas) e a súa preparación é obra do macho e a femia. Cando o niño está listo, a femia pon entre 6 e 9 ovos durante unha semana -uno ao día-. Estes ovos adoitan ser subelípticos, de 50-55 mm de lonxitude e 35-38 mm de anchura, gris parda claro e pintados de pardo escuro ou negro. En calquera caso, as focas poden ser parásitas ás especies en forma de niño, e esta ave irreverente pode pór ovos nos niños dos seus compañeiros antes de finalizar o seu niño.
O chiteo prolóngase de 22 a 25 días e este traballo realízano os dous membros da parella. Despois deste período, está claro, nacen os pitos nidifugos, pero para que todos nazan necesítanse dous ou tres días. En calquera caso, dous ou tres días despois de nacer, os pitos son capaces de abandonar o niño, comezando inmediatamente a nadar tras os adultos. Pódennos ofrecer un espectáculo incrible, aínda case calvo, e vestidos de colares e plumillas vermellas do rostro e amarelo rechamante, os esforzos destes divertidos pitos que tentan perseguir aos seus pais como poden. Con todo, una vez abandonado o niño, os mozos de Copenhague necesitarán dous meses antes de conseguir a súa total independencia, durante os cales viaxarán co seu pai ou a súa nai. Ao principio serán os pais quen lles leven a comida ao pico, pero os chites aprenderán que comer e onde buscar a comida. Doutra banda, os pais tamén poden iniciar outro festival a pesar de que os rapaces estean cerca.
En canto á alimentación, a coquetazuria é sobre todo un ave fitófaga e xeralmente de plantas de pastos submarinos (Poligonium amphibium, Groenlandia... ), aliméntase de novos brotes nas beiras do carrizal ou de vexetación de ribeira. Pero do mesmo xeito que a maioría das especies que se alimentan de vexetais, cando chega a primavera, o copenhague tamén consome animais paira satisfacer as súas necesidades de calcio e proteínas. Por iso, na súa dieta caben una gran cantidade de invertebrados, anfibios, peixes pequenos, etc. á parte das plantas. Ademais, e como puidemos comprobar na pasada primavera, tamén pode explotar os ovos doutras aves acuáticas, rompendo a cuncha e comendo o interior. De feito, puidemos ver que a confraría explotou tres niños do gran carpinteiro (Podiceps cristatus), por sorprendente que fose.
Segundo o devandito, a confraría é una especie típica dos medios húmidos paira sobrevivir, necesitando de vexetación acuática e carrizal. Con todo, as súas necesidades non son excesivamente estritas e, polo menos no País Vasco, é a ave que aparece na maior parte dos lagos e encoros do noso territorio, aínda que estes espazos non son moi numerosos. Doutra banda, nas marismas de Muskiz existen varias parellas que tamén habitan nas estacións dos ríos Zadorra e Ebro. As parellas que se reproducen en Euskal Herria, pola súa banda, son sedentarias, pero como xa se mencionou, a partir do outono chegan a pasar o inverno moitas unidades que proveñen dos territorios nórdicos.
FICHA TÉCNICA FOCHA COMÚN
ESPECIE: Fulica atra FAMILIA: RÁLIDOS ORDE: GRUIFORMES CLASE: AVES |
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
