Redes de comunicacións, sistemas unitarios e calculadoras na civilización inca
Como é posible entón que un pobo de hai cinco séculos poida dispor dun censo exacto dos seus habitantes nun amplo territorio que vai desde Colombia até Arxentina, na mesma cordilleira andina?
Algúns datos sobre os incas
Ao principio, os incas eran un dos pequenos grupos que vivían a beiras do lago Titicaka. Parece ser que debido ás continuas loitas entre estes pobos, os incas trasladáronse ao fértil val de Cuzco, onde, segundo as lendas, tomou ese nome no ano 1100 cando construíron a cidade. Naquela época, a cultura inca era similar á doutros pobos andinos, que utilizaban agricultura de aixada, rega e fertilizantes e coñecían as técnicas de arxila, téxtil e fundición de metais preciosos, pero non chegaron a equipararse en absoluto ás de Motxika ou Nazka. Con todo, a diferenza dos pobos do barrio, os incas desenvolveron una característica singular: a súa capacidade de organización ilimitada, que lles permitiu crear e estruturar un dos grandes imperios coñecidos. Materializaron a organización económica, política e social dos numerosos territorios que formaban parte do Imperio.
Rede de estradas e sistema de comunicacións
Se nos fixamos na rede de estradas que construíron, os incas eran capaces de organizar as cousas. A través da rede, os lugares máis afastados do imperio estaban tamén unidos á capital. Constaban de dúas estradas principais, una polo interior desde o límite norte até Arxentina, a través das altiplanicies e vales andinos, e outra polo litoral, desde Tumbón até o deserto chileno de Atakama. Entre ambos había varias estradas secundarias, construídas perpendicularmente ás principais, que se utilizaban paira enlazar. Todas estas estradas permitían traspasar o imperio en moi pouco tempo. Así mesmo, algúns corredores, os chasquis, que traballaban a quendas, facían o traballo dos “carteiros”, e facíano con rapidez e sen erros. Nos vales, a anchura xeral das estradas era de catro metros, e estaban moi ben enlosadas. Os pasos andinos eran máis estreitos e nalgúns casos superaban os grandes desniveis a través dos chanzos da roca. Nas estradas colocábanse sinais denominados topos; os topos dunha estrada estaban sempre separados polo mesmo tramo. Por outra banda, nos puntos estratéxicos das estradas colocábanse tambos, torres de protección de pedra, nas que se deixaban comida, bebida e espigas paira os viaxeiros, así como os cambios de quenda que realizaban os corredores que actuaban como carteiros. Paira facer fronte ás grandes gargantas dos ríos utilizábanse pontes; cando a distancia a superar era pequena, a ponte era una soa laxa e cando o tramo era maior construíanse pontes colgantes.
Debuxo de estradas
Co obxectivo de realizar as distancias no menor tempo posible, o debuxo das estradas realizábase, cando era posible, mediante liñas rectas. Por tanto, non é de estrañar que os percorridos suban e baixen por outeiros, cumes, ladeiras, vales, etc. Así mesmo, na selección dos itinerarios buscábanse zonas de fácil drenaxe paira evitar a deterioración das estradas. Como se mencionou anteriormente, as estradas principais eran longitudinales e consecuentemente coincidentes coas direccións das cadeas montañosas, que atravesan varios cumes altos.
A anchura das estradas oscilaba entre 2,5 e 6 metros. Cando tiñan que facer fronte ás pendentes, cousa que sucedía con frecuencia, utilizábanse ramplas se a pendente non era moi pronunciada, e noutros casos construíanse escaleiras; os chanzos das escaleiras, que separaban 30 cm de distancia, sempre se inclinaban cara abaixo. Os pantanos cubríanse con pedra e area, facendo un camiño en forma de calzada. Nos desertos da costa colocábanse sinais de madeira e foso paira evitar a perda de pasaxeiros. Nos vales construíanse altos muros paira non deteriorar os camiños. En zonas chuviosas e pantanosas inventábanse sistemas de drenaxe que servían de lajas paira evitar os pochis e os lodos. Ademais, contaban cos camineros que se ocupaban do mantemento das estradas, o que se chamaba mitayo. Todas as estradas longitudinales e transversais cubrían una lonxitude superior aos 30.000 km.
Chasquis e tambos
Grazas aos corredores ou chasquias, as noticias chegaban pronto ás cidades e pobos do Imperio. Cando Chasquía chegaba a un lugar onde se cambiaba a quenda, non quedaba alí, senón que seguía correndo xunto co outro chasqui que debía tomar a quenda. Paira cambiar a quenda correctamente, o chasqui que estaba a chegar informaba da súa chegada a través dos pututos (cornos de caracolas). O relevista sempre estaba preparado no tambor, con sandalias, bolsita nas costas e o corpo envolto na cabeza. Una vez escoitado o son, dirixíase á procura do outro e, fronte a eles, sen deixar de correr, avanzaban recollendo a mensaxe que uno déralles. Tamén tiñan outra forma de facer a chamada, pero utilizaban este método só paira casos de emerxencia, sobre todo paira motíns: facían sinais de fume de día e acendían lumes de noite. Chasqui sempre levaba unhas madeiras especiais paira acender o lume.
A lonxitude das distancias fixas que debían percorrer os corredores variaba en función do tipo de terreo, sendo nas chairas máis longas que en zonas empinadas ou difíciles. A velocidade que conseguían é de destacar. Hai varios exemplos diso: por exemplo, nas crónicas de Gutierrez de Santa Clara e Pedro Pizarro, hai cartas enviadas desde Cuzco a Quito (distancia aproximada de 2000 km) que só tardaban cinco días en chegar a meta.
Sistemas de unidades
Paira poder controlar os impostos que debían pagar os terreos e os habitantes era necesario dispor dun sistema de medidas que definise a extensión dos bens de cada persoa, así como un calendario no que se fixasen os asuntos agrícolas e as festas e celebracións. Por último, era necesario contar, engadir, quitar, multiplicar e dividir un sistema de cálculo.
As medidas utilizadas polos incas baseábanse nas partes do corpo humano. Dous das súas unidades longitudinales eran macho e braza, a primeira equivalía a uns 20 cm e a segunda a 160 cm. A braza era a unidade de medición dos terreos e utilizábase como ferramenta oficial de medición una barra de braza chea. Tiñan una unidade chamada paso paira medir distancias de viaxes, duns 13 metros. Tamén existía outra unidade, de maior tamaño, que se utilizaba habitualmente nas estradas, é un topo, equivalente a 6.000 pasos (78 km).
Paira medir superficies recorríase a outra unidade do mesmo nome. Con todo, non está nada claro cal era a equivalencia dun determinado terreo. Pode ter una superficie de 50 brazas x 20 brazas (2.560 m2).
En canto ao volume, os incas medían os grans en unidades denominadas phoqca –29 litros aprox. Pero non tiñan medidas paira medir líquidos.
No caso da medición do tempo, cabe mencionar que o calendario de incas corrixíase anualmente. O calendario comezaba no solsticio de decembro, observando os emprazamentos das sombras solares das catro torres situadas ao leste e ao oeste de Cuzco. As observacións realizábanse desde o tablado instalado na praza principal de Cuzco. No hemisferio sur, dado que o solsticio de decembro é o día máis longo do ano, era fácil determinar cando chegaba ese día; ese día, ao amencer e á posta do sol, as sombras das torres chegaban até os sinais extremos da praza. O ano distribuíase en 12 meses de 30 días, reservando o cinco restantes paira as dúas celebracións incas máis importantes: os solsticios de decembro e xuño. O calendario establecía cando se cultivaba a terra, cando se sementaba a semente e cando se cultivaba. Tamén tiñan ben definidos os días de celebración dos cultos rituais e outras festas.
Quipus ou calculadoras incas
Os Quipus, ademais de ser una ferramenta inmellorable paira facer cálculos, eran una forma de gardar as noticias dos principais acontecementos. Como os incas non traballaron na escritura, aproveitáronse das seguintes ferramentas.
O Quipus estaba composto por unha corda principal e outras cordas de cores suspendidas da mesma. Algúns quipus usábanse paira gardar números e sumar no sistema decimal. As cantidades expresábanse nesoutras cordas suspendidas da corda principal, da seguinte maneira: cunha corda deste tipo, o conxunto de nós máis afastado da corda principal era o indicador dos individuos, o grupo contiguo, o de dez, e así, indo cara á corda principal, todos os demais. Se non había nós onde se necesitaba queríase indicar o cero. Cabe destacar que, na actualidade, nalgúns lugares de Ándelos utilízase o quipus para contabilizar ou paira expresar os anchos dos territorios.
Dado que os nós das cordas eran sempre equidistantes, as sumas podíanse realizar con facilidade, polo que se consideran como calculadoras. Segundo os cronistas da época, cando querían facer cálculos máis complicados, utilizaban táboas cadradas nas que se colocaban pedras. Este sistema era similar ao do ábaco.
Tamén utilizaban o Quipus como método mnemotécnico paira contar historias, genealogía ou liturxia. Había persoas con habilidades de lectura de quipus, chamadas quipucamayac. Eles aprendían a información estatística, histórica e litúrxica recibida polo goberno e cando lles chamaban as autoridades dicíanse de memoria.
Cronistas cholos
Todo o que sabemos hoxe en día sobre os incas e pobos pre-inca débese ás investigacións arqueolóxicas, aos escritos dos conquistadores españois e aos escritos dos nativos. Estes escritos realizábanse tanto en castelán como traducindo a súa lingua, quechua, ao alfabeto español. A primeira gramática sobre o quechua publicouse en 1595, xa que, tras a chegada dos españois a estas zonas, algúns fixeron un esforzo por aprender o idioma. Una vez asentados os españois nos territorios incas, comeza a aparecer a mestizaxe, acompañado de cronistas cholos. Os cholos eran metade incas metade españolas. Uno dos cholos máis destacados foi o Garcilaso de la Vega, denominado "Inka". Garcilaso de la Vega era fillo dunha princesa inca e dun nobre soldado español. Por tanto, sabía moi ben da lingua quechua, e máis tarde estudou castelán, italiano e latín; axudou ao seu pai a traducir obras escritas en italiano. En Comentarios Reais, escrito por Garcilaso, pódense ler varios costumes e historias incas. Destacan os apartados que actúan sobre os sistemas de medida e o uso do quipus. Segundo o autor, el era capaz de ler os quipus e de aclarar o que estaba alí, pero desgraciadamente pensaba que o método era demasiado difícil de entender pola xente, polo que non deu ningunha explicación respecto diso no libro.
Garcilaso de la Vega tamén recolleu as frases do Inca Pachacutec, entre as que destacou: "O que tenta contar as estrelas do ceo, sen saber contar os nós e as crueis dos quipus, só dá ao interior".
Con todo, nin Garcilaso nin Pachacutec sabían que os quipus ían ser substituídos por calculadoras e computadores eficientes, e que o papel das estradas incas cúmpreno actualmente as autoestradas de información. Non sabían que empezamos a contar estrelas…
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
