O mar está nubrado
Recentemente, a Unión Europea ha publicado un informe sobre a situación dos mares que rodean o continente. O informe, elaborado polo Consello Internacional paira a Investigación Mariña, ICES/CIEM, tratou de identificar os principais problemas.
De feito, o ICES/CIEM comezou a estudar o mar do Atlántico Norte hai cen anos e coordina as investigacións que actualmente se realizan no mesmo e nos mares adxacentes.
No informe tivéronse en conta o Atlántico Norte Este, o Ártico, o Mar do Norte, o Báltico, o Golfo de Bizkaia, o Mar Negro e o Mediterráneo, así como a situación dos mares e a influencia das actividades humanas. Terminan cunhas notas ou consellos, xa que a situación dos mares europeos non é a desexada.
De feito, a principios de verán reuníronse os ministros de Medio Ambiente dos Estados europeos e acordaron a adopción de medidas paira a protección do mar. Agora falta empezar a cumprir o acordado. Tendo en conta a importancia económica e social que teñen os mares paira os países europeos, é necesario pór en marcha estas medidas se non queren pór en perigo o futuro.
Pesca: o pan de hoxe, a fame de mañá?
O informe ocupa un lugar destacado o estudo das especies que se pescan. E non é de estrañar, porque a pesca é economicamente importantísima paira os países europeos.
Desgraciadamente, a foto dos científicos ás especies explotadas pola pesca é bastante doce. Por exemplo, en xeral, a situación dos stocks do Atlántico Norte oriental é deficiente. O futuro de moitas especies que se pescan é crítico, xa que non se reproducen o suficiente como paira substituír o que se pesca. Uno dos exemplos máis claros é o bacallau, que, segundo os expertos, está a piques de desaparecer ao sur do Mar do Norte. Non saben até que punto é debido á sobreexplotación ou ao cambio climático, pero nos caladoiros tradicionais a pesca é agora moi escasa.
O estado doutras especies tamén é crítico. Por exemplo, o carboeiro atópase por baixo da fronteira biolóxica segura no Atlántico Norte e nas illas Faroe, a pescada no Mar do Norte, o linguado e a platija en augas británicas, entre outros.
De feito, segundo un estudo de 1995, a flota da Unión Europea é un 40% superior á necesaria para que a captura sexa sustentable. En consecuencia, un terzo do stock controlado polo ICES/CIEM atópase en mal estado, mentres que outro 17% pode chegar a estar en bo estado se se reducen as capturas. En total hai menos dun cuarto en bo estado.
Ante o perigo de extinción dos stocks tradicionais, os pescadores buscan novos stocks. Con todo, os investigadores advirten de que isto é perigoso, xa que é necesario coñecer a cantidade de peces que hai en cada zona antes de empezar a pescar, xa que pola contra existe un risco de sobreexplotación.
Doutra banda, nas redes captúranse accidentalmente especies como peces non comercializables, aves, tartarugas, mamíferos... Isto inflúe na cadea alimentaria e no equilibrio entre predadores e presas. Ademais, aínda que o peixe pertenza á especie desexada, pode non ser comercialmente interesante, por exemplo polo seu pequeno tamaño ou polo seu escalado. Normalmente non chegan ao porto, son arroxados no mar e normalmente non son capaces de sobrevivir. En xeral descártanse preto de una cuarta parte das capturas, pero en ocasións son moito máis: nas esquinas rexéitase una media do 84% das capturas.
A resolución destes problemas non é fácil, pero o ICES/CIEM propón una serie de medidas. O primeiro, loxicamente, é adaptar as capturas ao estado dos stocks e, cando sexa necesario, establecer una prohibición total, por exemplo no caso do bacallau báltico. Doutra banda, paira reducir as capturas non desexadas, recomenda o uso de alarmas acústicas e, en xeral, de artes de pesca menos agresivas.
Cubo xigante
Á marxe da pesca, existen outras actividades que afectan ao mar e que provocan a chegada ao mar de once sustancias contaminantes: metais, compostos orgánicos, elementos radioactivos, combustibles... Na Unión Europea hai 100.000 produtos químicos no mercado e outros 200-300 salguen ao ano. Antes da súa comercialización realízanse rigorosos estudos, pero en moitos casos son insuficientes paira medir a súa posible afección ao medio ambiente. Por iso, os expertos creen que hai que ser prudentes.
As sustancias químicas máis perigosas son as sustancias que permanecen no medio durante moito tempo e acumúlanse nos organismos. Un exemplo son os bifenilos policlorados, os PCB. Aínda que hoxe en día están prohibidos, utilizáronse no pasado e aínda hai altas concentracións mesmo en lugares afastados do seu lugar de orixe, como o Ártico.
Existen sustancias que realizan longas distancias coa axuda de correntes mariñas ou de vento. Por exemplo, cada vez emítense menos mercurio en Europa e Norteamérica, pero a vertedura asiática chega até o Ártico. Ao acumularse na graxa, concéntrase nos tecidos dos mamíferos mariños, chegando finalmente aos seres humanos que os consumen.
Con todo, os PCB e o mercurio do Ártico son só exemplos, hai moitos outros contaminantes no Ártico e, se chegaron até alí, non é de estrañar que se atopen en concentracións moito máis altas ao redor dos lugares de vertedura.
Outro problema que presentan algúns contaminantes é a eutrofización. Cando as plantas mariñas proliferan demasiado, redúcese a concentración de osíxeno da auga e impídese a entrada de luz. Isto provoca a morte de varias especies e a descompensación do ecosistema. E a iso afectan directamente as verteduras de nitróxeno e fósforo ao mar, principal alimento do fitoplancto e das plantas en xeral.
A pesar de que no seu día o problema era o fósforo, na actualidade utilízanse deterxentes sen fosfatos e a situación non é tan mala como antes. Con todo, o control do nitróxeno é máis difícil debido á súa gran variedade de orixes. Prodúcese, entre outras cousas, na agricultura e na combustión de combustibles fósiles, chegando ao mar principalmente a través dos ríos.
Os maiores problemas de eutrofización danse agora na costa este de o Atlántico Norte, ao sueste do Mar do Norte e do Báltico, e na costa do Mar Negro. O ICES/CIEM considera que as medidas adoptadas até o momento non son suficientes e que, ademais, mentres non se produza un cambio na política agraria, a situación non mellorará.
Problemas do transporte
Os mares europeos son un dos medios de transporte máis importantes; no Mediterráneo, por exemplo, circulan 2.000 grandes barcos ao día. Estes, ademais de emitir contaminantes, xeran outros danos.
Os danos máis significativos obsérvanse tras os accidentes. A cuestión do Prestige segue sen resolverse, e o peor é que as medidas que se tomen a continuación non garanten que no futuro non suceda algo parecido.
Afortunadamente, os accidentes non se producen todos os días. Por iso, é necesario prestar atención ás actividades habituais, xa que a súa incidencia é continua. Por exemplo, paira evitar a adhesión de algas e outros seres vivos ao casco, mesturan biocidas con cobre ás pinturas. Pero a influencia dos biocidas non se limita aos seres vivos que queren adherirse ao casco.
Outro dos problemas é a auga que utilizan os barcos de transporte paira lastrar cando van baleiros. Una vez chegados ao porto de recollida de mercadorías, os barcos verten a auga que recolleron no punto de partida. A auga, con todo, corre o risco de que se estendan especies foráneas.
En 1982 un peite medular americano (Mnemiopsis leidyi) foi introducido no Mar Negro e no Mar de Azov mediante augas de lastre. Esta medusa consome zooplancton, polo que tamén consome ovos e larvas de peces e moluscos. Aos cinco anos aumentou tanto que non deixaba comida paira outras especies. Como consecuencia, o stock de anchoa descendeu espectacularmente no Mar Negro e case desapareceu no Mar de Azov.
Máis preguntas que respostas
Ademais dos xa mencionados, o informe analiza outros moitos axentes: os traballos de transformación da costa, o lixo en superficie, os parques eólicos costeiros, a acuicultura de especies mariñas e o cambio climático.
De feito, as preguntas dos científicos sobre o cambio climático son máis numerosas que as respostas, pero todos os modelos climáticos auguran un aumento da temperatura. Segundo o grupo IPCC das Nacións Unidas, responsable do cambio climático, paira o ano 2100 a temperatura do aire no Atlántico nororiental aumentará 1,5 ºC e o nivel do mar 25 a 95 cm.
Os científicos descoñecen a influencia humana e o efecto invernadoiro no cambio climático, pero está claro que a temperatura afecta directamente aos seres vivos mariños e á fertilidade dos stocks. Con todo, aínda é necesario recompilar máis datos e realizar estudos máis profundos. E iso é o que demandan os científicos: máis recursos paira investigar o clima e o mar. E é que o futuro do mar depende en parte do ser humano e viceversa.
Paira coñecer a situación do Golfo de Bizkaia acudimos a Lorenzo Motos. El é o xefe do departamento de recursos pesqueiros de AZTI e, segundo explicounos, entre as especies que se pescan hai de todo.
En xeral, os pequenos pelágicos, como a anchoa, o verdel, a sardiña, o chicharro, etc., non están mal, aínda que agora hai un problema coa anchoa. Pero hai que ter en conta que a anchoa vive só entre dúas e tres anos, polo que a abundancia do stock é moi variable: si nun ano falla a nova xeración, obsérvase nos dous anos seguintes. Por tanto, hai que analizala a longo prazo, e nos últimos 10-15 anos a anchoa deu ben e o stock estivo practicamente por encima do nivel de precaución.
En canto aos grandes pelágicos ou túnidos, o bonito atópase no maior nivel de explotación, o que supón un rendemento máximo sustentable. Iso si, a incerteza pode facer que estea sobreexplotada. Isto é claro no caso do atún ou do cimarrón. O stock desta especie está mal, por baixo do nivel de precaución.
Aínda peor están os demersales, a pescada e o bacallau. O bacallau está mal en todo o mundo, salvo no Ártico, e a pescada está por baixo do nivel de precaución. Con todo, os pescadores están a pescar máis de anos atrás. Doutra banda, coa pescada péscase o rape, e aínda que no norte está a capturarse ben, o stock está moi colgado.
Por último, o stock de túnidos tropicais que pesca a flota de Bermeo está en bo estado, aínda que está a alcanzar un nivel máximo de explotación.
No entanto, á hora de analizar o estado dos stocks, ademais da pesca, hai que ter en conta a influencia do clima. AZTI forma parte do Programa Internacional de Cambio e Ecosistema GLOBEC que relaciona o clima coa produtividade dos stocks. De feito, a temperatura da auga do mar afecta á fecundidade e as especies máis sensibles son os pelágicos e os túnidos.
Tamén quixemos falar con Lorenzo Motos sobre o impacto da vertedura do Prestige e afirmou que non se pode negar a afección do fuel. Aínda é pronto, pero paira saber como actuou, debido á gran variabilidade natural do mar, non é fácil saber até que punto os cambios son debidos ao fuel. Por iso, están a estudarse aspectos como o grao de actividade das encimas hepáticas dos peixes, o estado do plancto, o comportamento dos peixes, etc. e espérase que si en todos eles aparece algo especial poidan sacar conclusións.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
