En pastos de alta montaña, chirta de montaña
Todos os afeccionados á ornitoloxía e as aves que coñecín até agora teñen un certo problema que poderiamos chamar o “paxaro máis común”. A pesar de que estas persoas, incluído o autor do artigo, poden coñecer a maioría dos rapaces e/ou aves de cores rechamantes a longas distancias, teñen moitas dificultades paira clasificar os paseriformes pardos.
A razón deste problema, por suposto, é fácil de entender. Existen varios paxaros de diferentes especies, pero similares en cor e tamaño. Paxaros, agarimos, pirrípedos, voladizos, tuntas, gorriones e zarzas poderían formar parte do grupo de aves que poden causar o problema dos “paxaros”. En consecuencia, e máis que cando queremos identificar calquera outra especie animal, haberá que ter en conta outras características paira poder clasificalas. Por exemplo, comportamento, canto, hábitat, época do ano, etc.
A primeira vista trátase dun paxaro pardo sen rechamantes plumajes de montaña. O seu aspecto é esvelto e a súa cola é bastante longa. Dentro desta especie distínguense dúas subespecies: a costeira ( Anthus spinoletta petrosus ) e a de montaña ( Anthus spinoletta spinoletta ). En Euskal Herria só aparece o segundo. Por tanto, o primeiro punto de partida paira coñecer esta especie é que esta non pertence a estes animais que aparecen por todas partes.
Como o seu nome indica, a chirta de montaña vive no monte, nos pastos altos e limpos. Gústalle a herba curta e as zonas sen árbores, e tamén se pode atopar nas montañas rochosas e nas argomales. Aínda que se pode ver nestes lugares entre primavera e outono, cara ao inverno descende de arriba abaixo en busca de zonas máis tépedas e aparece ao redor dos humidais e na costa. Por tanto, non ten moita tendencia a migrar, pero algúns expertos considérano un migrante parcial.
Como xa se mencionou anteriormente, este paseriforme non ten cores rechamantes. A única cor que pode considerarse rechamante é o que teñen as plumas a ambos os dous lados da cola, que son brancas. Polo demais, tanto nos machos como nas femias, predominan as cores pardos e grises excelentes paira mimetizar. A cella é esbrancuxada, como o ventre e as partes inferiores. O dorso é de cor pardo claro e gris. O peito adoita ser esbrancuxado e rosado en época de cría. Na zona invernal, con todo, ten restos pardos no peito.
Quizais estes datos non sexan suficientes paira diferenciarse doutras especies de labras, pero a chirta de montaña é algo maior que as outras de xénero, de 16-17 cm, e o seu peso oscila entre os 21 e os 30 gramos. Pico máis longo e escuro. O distintivo máis claro é a cor das patas, mentres que noutras salvas é claro, nesta especie adoita ser escuro. A aquel que estás a pensar que é case imposible ver a cor das pernas a un paxaro de 16 cm que foxe asustado por nós, e que con iso non se pode diferenciar, dámosche toda a razón. No entanto, engadindo as seguintes características é máis fácil coñecer este paxaro.
O canto típico do outeiro (que adoita ser una chamada a modo de “tsiip”) non ten a mesma melodía que o resto das chozas. O canto nupcial de leste motazílido, do mesmo xeito que noutras aves, é espectacular, ademais dunha boa escoita. Voa pola Terra e baixa cantando de arriba a abaixo. O final deste curioso voo prodúcese no chan ou nun pequeno cume. E iso, precisamente, sepárao da saída estival ( Anthus trivialis), que empeza na árbore e termina nel o canto. Algúns alaudíes poden ter un voo similar no celo, pero, xunto ás diferenzas dos cantos, as grandes ás das aves desta familia son diferentes labras.
A cría realízase entre abril e xullo. Nidifica con brións, herbas e pelos e atópase no chan ou nalgunha das gretas escondidas do tramo rochoso. No seu interior colócanse entre 4 e 5 ovos avermellados debuxados de machos e 21 mm. Despois de 2 semanas de quecemento das femias, nacen os pitos, e con axuda do macho pastan as crías durante 2 semanas máis ata que se cocen e deixan o niño. Estes pollitos parécense a adultos cando deixan o niño e 15 días despois só teñen que abandonar a protección dos seus pais e enfrontarse á vida. Comezan a crecer cun ano e teñen una supervivencia máxima de 9 anos.
As saídas ao monte agrúpanse en parellas ou grupos familiares e no inverno en pequenos grupos. Doutra banda, no chan soben e baixan insectos, moluscos, crustáceos e camiñan en busca dalgunha semente.
No País Vasco, o piso das rexións montañosas é una das especies máis abundantes no subalpés e alpino. A súa altitude supera os 1.000 m e na zona pirenaica ascende até os 2.000 m. Na rexión atlántica pódese descender até 700 metros se se dispón dun hábitat adecuado. Continuando cara ao sur, na zona subcantábrica e mediterránea apenas nos atopamos máis de 1.200 metros. En canto á distribución desta especie paleoártica en Europa, aparece na zona boreal e nas zonas tépedas e mediterráneas: Pireneos, Cordilleira Central, Alpes, Apeninos e Montes balcánicos.
Traballando de cando en vez uno destes paxaros de cores pardos, somos capaces de dominar o coñecemento destas especies de difícil identificación. Pero... tranquilo, non puiden coñecer en absoluto o último “paxaro pardo” que eu vira, e só tiven a oportunidade de asegurarme de que a labra do monte non era outra cousa que una realidade. Paira empezar hai algo!
Especie: Anthus spinoletta spinoletta |
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
