Modelos en illas de galápagos (e 2)
A maioría dos réptiles padecían nas illas Galápagos, directa ou indirectamente, cando os homes entraron por primeira vez nelas; os primeiros mariños tamén comían Testdo elepzimina ou Testdo elepzimopus, a tartaruga xigante das illas Galápagos e os seus ovos.
Si entre os réptiles o home non se deu a comer iguanas terrestres e mariñas, os cans, gatos e ratas que el traía foron moi prexudiciais, pondo en perigo a iguana terreal chamada Conolophus e saíndo mellor o Amblyrhinchus (visto ultimamente).
Por tanto, os pasos dados e as investigacións que se seguiron paira observar a tartaruga xigante e a iguana terrestre son de gran interese cando se trata de salvar un tipo de besta en beneficio de calquera coñecemento e natureza. No Centro Darwin de San Cristobal aprendemos sobre estas accións salvavidas. A continuación indícase como se coidaron os animais nun lugar de cría.
Iguanas
Tras impedir os cans silvestres, os gatos de montaña e as extremadamente ratas, as iguanas terrestres foron recollidas en Bahía Cartago da illa de Isabela en 1982 e no Cerro-Dragon da illa de Santa Cruz en 1987 introducíronse as iguanas de terra nadas na cría. Paira o seu posterior coñecemento e seguimento, a cada un deles asocióuselle una perla de chumbo colorida e codificada na cúpula que ten sobre a cabeza, paira estudar o seu crecemento en liberdade cada seis meses.
En Santa Cruz atópase o sementeiro de iguanas terrestres e a partir de 1976 o grupo destes réptiles multiplicouse polas iguanas envoltas nas illas, que coa ausencia de inimigos nos sementeiros, fan as humillacións dos ovos que alargan 110-130 días nas mellores condicións. Daquela os mozos sóltanse nos recunchos das illas de Isabela e Santa Cruz, ben coidadas e non vistas. Tamén se reuniron os que estaban ao norte da illa de Seymour e metéronse no sementeiro. Posteriormente foron liberados na veciña Illa Baltra, zona aeroportuaria sen habitantes humanos.
Cumpríronse, por tanto, catro pasos: recoller aos que se atopaban en perigo de extinción, crecer no campo, limpar os restos das illas e crear lugares diferentes ás novas iguanas.
Tartarugas xigantes
En latín, teño dous ou tres nomes que creo que o último é Geochelonia elephandiopus, aprobado por UZEI, que non cambiamos. Esta tartaruga, cuxos gatos de montaña, cans silvestres e ratas eran inimigos paira evitar o home e a especie, achábase en perigo de extinción en 1965 por culpa dos inimigos.
Paira este proxecto, a maioría das tartarugas concentráronse na terra do Ecuador e nas casas. En Quito tamén había nas escolas e. Logo non se podían ceder no deserto, ao revés das iguanas, porque perderan o sentido da vida silvestre. Non se tratou con eles de liberar o macho e a femia: a maioría dos recolleitos vivirán cativos e morrerán.
Do mesmo xeito que se fixo con Iguana, prohibíronse ou restrinxiron os restos do lugar, os depredadores, coidáronse os lugares de posta dos ovos, pero non foi suficiente e suficiente paira aumentar a cantidade de tartarugas. Finalmente reuníronse no lugar de cría, os currais, que cando a tartaruga era insuficiente, recolleron os ovos paira salvalos das garras das aves. Deste xeito, a tartaruga menor da illa Española conservouse, quince destas últimas foron recollidas e agora soltas 350, que se reproducen en estado salvaxe...
Con todo, a maioría das tartarugas xigantes poñedeiras aínda permanecen no campo. As crías, paira escapar do perigo dos depredadores, non se envían ás illas con tartarugas até a súa chegada. Desde 1971 repartíronse 1.100 tartarugas xigantes desde o lugar de cría até as zonas silvestres. Paira o crecemento das tartarugas xigantes cúmprense estritas normas.
A cría dos ovos podería durar entre 85 e 200 días, formando aos nenos en novembro ou maio. En canto nacen dáselles herba verde, desde os de montaña ou desde a horta do centro de investigación Darwin. Medidos cada tres meses, crecen como animais domésticos durante dous ou tres anos. Despois dáselles un ano de comida salvaxe, "mazá espiñenta" e comida máis áspera. Viven con máis sitio nun maior corredor paira afacerse á liberdade. Catro anos despois envíanse á natureza. Son enviados a unha illa paira levar a súa vida salvaxe.
Aí tamén levan una bonito labor, ou como eles din empezar, que a continuidade destas bestas non é suficiente paira dicir que o home gañou a batalla pola morte dunha especie.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
