Mina de Gabiria, antiga
Ata que sucedese o de Doñana, moita xente probablemente non coñeceu o Gabiria. Neste municipio, situado no Goierri, viven máis de 400 persoas que traballan nos polígonos industriais da zona. A pesar de que a maioría dos gabirios dedícanse á industria, viven nos caseríos do seu municipio de residencia, xa que o núcleo urbano é moi pequeno; as vivendas máis próximas á ducia da ducia, están organizadas ao redor da igrexa, o concello, o colexio, o aloxamento e a asociación, nunha pequena cima. Por suposto, tamén o frontón.
O descrito podería ser una foto típica de varios pobos de Euskal Herria e así se podería contar si non se produciu o desastre de Doñana. E é que, tras o caso de Doñana, Gabiria apareceu varias veces nos medios de comunicación. A Doñana non lle gusta moito o gusto, a paixón pola paisaxe e os ecosistemas, pero non é por iso que sexa o punto de contacto das cámaras de televisión, micrófonos de radio e liñas de xornais.
Desgraciadamente, a razón é outra. De feito, en Gabiria púidose saciar a fame que teñen os medios de comunicación paira atopar paridades cando se producen desastres, xa que paira iso atópase e neste pequeno pobo de Goierri.
Na descrición dos votos emitidos anteriormente, hai una lagoa que, si non aparecese nada nos medios de comunicación, nin sequera mencionouse…, pero que singulariza a Gabiria con outros pobos. En Gabiria, descendemos por baixo do pobo até Ormaiztegi e tomando o camiño cara a Mutiloa, una mina de Troia, agora pechada pero aberta até hai poucos anos. Baixo esta mina, una presa. Por tanto, a paridade entre Doñana e Gabiria. Segundo datos do Goberno Vasco, dos 83 pozos mineiros existentes na Comunidade Autónoma, o de Gabiria é o único que pode causar danos ao medio ambiente. Vista desde a superficie, a primeira vista, a situación parece moi parecida; con certa profundidade, hai que vela.
En 1986 a empresa Exminesa ocupou 6 hectáreas paira 20 anos entre Gabiria e Mutiloa, xa que a través de sondaxes souberon que existía un chan rico en chumbo e zinc. A mina de Troia abriuse en 1987 paira pechala seis anos despois. A produción era boa, pero con moita competencia pechárona. Durante o período de apertura da mina Exminesa extraeu 1.646.632 toneladas de mineral. Pechouse e púxose á venda toda a mina, así como os terreos circundantes. Para entón xa se produciu un cambio de imaxe, xa que aquela paraxe limpa e ordenada mostraba outra cara: pistas forestais con po, zona sen árbores, edificios de escasa aparencia, ruínas de mina e pozo de auga.
Como se mencionou anteriormente, o pozo pequeno, moito máis pequeno que o que provocou a masacre en Doñana, con capacidade paira albergar 1.050.000 metros cúbicos, pero que, con todo, pode considerarse. Do mesmo xeito que ocorría na presa de Aznalcólel, tratábase dun pozo de auga que recollía a auga paira limpar o mineral que saía da mina de Troia. Os minerais que se extraían da mina de Troia limpábanse principalmente con cianuro e sulfatos de cobre, entre 30-80 gramos de cianuro por tonelada de mineral limpada e 200 gramos de sulfatos por tonelada de mineral limpado.
Durante os seis anos que traballaron na mina de Troia utilizáronse estas sustancias venenosas que, mesturadas día a día con auga e barro, acougábanse na profundidade da presa. E na actualidade, atópanse no fondo, recubertas de auga e ocultas tras o muro que aparentemente pecha a presa. Aparentemente gardada, xa que segundo o informe da Deputación sobre os ríos de Gipuzkoa de 1995-96, a mina de Troia seguía contaminando a canle de Eztanda.
Tras a súa posta á venda, “Asfaltos Urretxu S.A½ comprou integramente a mina de Troia. José Mari Uria é un dos propietarios desta empresa. El participou en toda a operación de compra e participou desde entón nos movementos que existiron ao redor da mina. “Nós compramos isto a Exminesa cando saíu a Poxa, coa intención de construír una fábrica de reciclaxe de escorias na zona da mina. Paira iso obtivemos as autorizacións necesarias, tanto por parte do Concello como por parte do Departamento de Industria, pero cunha condición de que todo se solucionase. O problema é que ao pechar una mina hai que polo todo como antes, non se pode pechar e listo! facer. Nós démonos conta diso cando empezamos a dar pasos paira poder levar adiante o noso proxecto. Exminesa pola súa banda non fixo nada, por iso nós ordenámolo.
En Gabiria tiveron que facer un gran traballo paira dar ao pozo e á contorna o seu aspecto actual e tomar conciencia do perigo que corren os restos da mina. “Si é certo, aí había material intenso, que saíra e saíu burobas; non se que tiña eu pero nada bo. Aquí non era raro terminar o traballo con dores de cabeza, nin ter picores de pel.
Paira cubrilo todo movemos 100.000 metros cúbicos de terra, botamos un dique de 10 metros de anchura, secamos a terra ao sol, cubrimos, colocamos as canles das augas da montaña moi soltos con terra de arxila… para que o pozo quede impermeabilizado. A auga procedente da balsa, a auga de metal procedente da propia mina (uns 50 litros por segundo de media) é limpada mediante decantación. Os técnicos da Deputación controlan todo o que hai aquí, lévano ao día, aparecendo en calquera momento. En comparación co anterior, agora a contorna non ten mal aspecto; lanzamos cangrexos ao pozo, os patos e outras aves camiñan pola auga… Se estivese no estranxeiro a alguén lle ocorreu que puxese algún hotel ou restaurante.
Afirmando dalgunha maneira as palabras de José Mari Uria, os representantes da Deputación e do Concello de Gabiria tamén tiveron cabida nos medios de comunicación paira dicir que, ademais de realizar controis en calquera momento, agora están a piques de facer un estudo máis profundo. José Mari Uria non quere outra cousa que facer, que fagan os estudos necesarios e que poidan levar adiante o negocio da reciclaxe tal e como estaban pensados. “Preténdese recoller e reciclar os excedentes xerados nas fundiciones paira a súa posterior utilización na construción de estradas. Trátase dunha tecnoloxía xa en marcha en diferentes puntos de Europa, capaz de recoller escorias de fundición e asfaltar estradas. Nós temos tecnoloxía, espazo e ganas, pero nos falta permiso.
As medidas adoptadas por José María Uria e o seu equipo de traballo melloraron sensiblemente a situación da presa de Gabiria, que era polo menos a primeira zona de lixos e punto de recollida de residuos tóxicos, hoxe en día pódese ver cuberta de terra e cuberta de herba verde, xa que a auga que vai á presa salgue cada vez máis limpa e a entrada á mina está pechada evitando a expulsión de contaminantes. Con todo, non parece suficiente, xa que as ruínas cubertas de terra continúan sendo vertidas en pequenas cantidades debido á influencia da pluviometría. Segundo os expertos, para que isto non ocorra habería que illar e filtrar o depósito.
Paira atopar una solución definitiva hai un plan elaborado pola Universidade Autónoma de Madrid, chamado programa paira acabar definitivamente coa explotación mineira de Troia. Segundo este Plan, a única solución é o illamento total e non o secado da presa, xa que con esta medida as sustancias tóxicas permanecerían alí onde están. Os restos de pirita deberían estar baixo capas de terra construídas en diferentes fases, pero previo tratamento da auga. Ademais, o lodo con alto contido en metais e cianuros debería ser recolleito, transportado a un lugar apropiado e tratado adecuadamente.
É curioso o que hai que facer para que esa zona de Gabiria mostre o mesmo aspecto e situación que hai uns anos, a cuestión é quen e cando. A ver si en breve os medios de comunicación volveron a falar diso.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
