Curiosidade pola exobiología
A pregunta non é a tose de media noite da cabra. A resposta, por suposto, non a saben, e está por ver si saberano nunca. Pero o esforzo merece a pena, a procura da resposta é tan enriquecedora.
Paira empezar, terán que saber onde e que buscar exactamente paira atopar a vida. Investigan, entre outras cousas, como xurdiu a vida na Terra. E é que hai un único modelo de procura de vida fóra da Terra: Terrestre. Por iso, é imprescindible coñecer as condicións nas que a vida xurdiu na Terra (supondo que foi así) paira buscar planetas con condicións similares.
A verdade é que pode ser un tipo de vida moi diferente no universo amplo. Pero o máis sinxelo é atopar una vida similar á que coñecemos: baseada no carbono, en estreita relación coa auga, con algunha molécula de almacenamento de información... En definitiva, un sistema similar ao da célula.
No límite da vida
Buscan o primeiro sistema vivo, na fronteira entre a vida e o inanimado. E os investigadores adoptan diferentes camiños paira chegar a esta fronteira. Desde o punto de vista biolóxico, por exemplo, desde os seres vivos actuais cara ao tempo, uno dos obxectivos é analizar a evolución dos xenes e coñecer o xenoma dos primeiros. Desde o punto de vista químico fan o camiño contrario, é dicir, parten dos inanimados paira chegar aos primeiros seres vivos. E combinando bioloxía e química estudan a celularidad, buscando o primeiro sistema que cumpra coa definición de vida.
Una das hipóteses é que este sistema era una única molécula, é dicir, que antes da célula existía un sistema vivo. Paira iso, esta molécula tivo que cumprir dous requisitos: almacenar información (código xenético) e ser capaz de duplicarse. Na actualidade este traballo realízano dous tipos de moléculas: ADN e proteínas encimáticas. Algúns creen que antes de crear o ADN, o ARN cumpriría ambas as funcións. Esta hipótese é coñecida como o mundo do RNA.
Uno dos defensores da hipótese do mundo do RNA é Sydney Altman, premio Nobel de 1989. Descubriu un forte argumento a favor do mundo do ARN: Un catalizador de RNA (que tamén atopou máis). Por tanto, o ARN, ademais de almacenar información, podía ser posible realizar traballos encimáticos e duplicarse.
Con todo, a tendencia principal é pensar que o primeiro sistema vivo foi una célula. Algunhas hipóteses consideran fundamental que o primeiro sistema vivo estea separado do medio, separado por unha membrana. A membrana é crítica paira calquera sistema vivo, xa que controla as entradas e saídas de enerxía, polo que estudan as moléculas que a forman e os seus precursores.
Pois que investigar
Outros puntos de partida paira a investigación. Una das características da vida é que algunhas moléculas, como os aminoácidos, son un determinado isómero (aínda que na natureza ambos isómeros estean na mesma cantidade), polo que algunhas investigacións diríxense á diferenza entre isómeros. A proporción de isótopos é tamén especial nos seres vivos, polo que outros tamén actúan detrás destes isótopos.
Outra cuestión fundamental é cando e como xurdiu a vida. Como dicía Altman, non podemos retroceder no tempo, pero os astrónomos e geólogos tentan achegarse a esta época coas pegadas que teñen na actualidade. Estudan a xénese da Terra e de todo o sistema solar, así como cando e en que condicións naceu a vida. Desta forma poderíanse buscar outros planetas que cumpran estas condicións.
É certo que a Terra tamén vive en condicións moi duras: os extremófilos son un exemplo diso: bacterias que comen ferro, que viven en medios moi acedos como Río Tinton ou en sales... Con todo, os expertos non creen que a vida xurdiu de maneira espontánea nunha contorna como este, senón que xurdiu en condicións suaves e algúns seres vivos evolucionaron paira adaptarse a condicións máis duras.
Con todo, na exobiología tamén se investigan os extremófilos, pero non porque dean a clave sobre a orixe da vida, senón porque poden dar algunha pista sobre onde atopar vida fóra da Terra.
Hipótese hipótese hipótese hipótese
Con todo, hai quen pensa que a vida non xurdiu na Terra, senón que veu doutro lugar (traído por un meteorito). Trátase dunha hipótese chamada exogenia --máis coñecida como panspermia, pero máis limitada que esta -. A vida apareceu nalgún lugar do universo, logo chegou á Terra, e como aquí tiña as condicións adecuadas, multiplicouna e evolucionou.
Simulando as posibles condicións espaciais, a través de diferentes experimentos, descubriron que algunhas moléculas básicas paira a vida poden ser xeradas espontaneamente. O experimento máis clásico sobre a xénese da vida é o de Miller (1953), que provocou descargas eléctricas a unha mestura de metano, amonio, vapor de auga e hidróxeno, dando lugar a varios aminoácidos (algunhas das moléculas básicas da vida). Por este camiño leváronse a cabo outros experimentos paira a obtención de moléculas orgánicas complexas a partir de compostos habituais no espazo ou noutros planetas, como a radiación ultravioleta, que é moi abundante no espazo.
Outro dos argumentos utilizados polos partidarios da hipótese de exogenia é o meteorito ALH84001. Foi descuberto na Antártida en 1984 e, segundo algúns exobiólogos da NASA, os nódulos que contén o meteorito son moi similares aos producidos polas bacterias. Por tanto, é posible que esas estruturas sexan creadas por algún ser vivo, pero de momento non o saben.
O meteorito ten un catro mil cincocentos anos e procede de Marte. De feito, dentro da hipótese de exogenia, hai quen pensa que a vida xurdiu en Marte. Os marcianos, máis adecuados que as condicións da Terra, creáronse naquela época. E din que a vida naceu en Marte e logo chegou á Terra. Por iso fixéronse esforzos en atopar pistas de vida en Marte e seguiranse facendo.
Ademais de Marte, a vida podería estar presente noutros planetas e satélites (ou podería ser, os tempos e o tempo tamén deben terse en conta e na exobiología). Xunto a Marte, o podio está composto por dous satélites: Europa de Júpiter e Titáns de Saturno. Iso no noso sistema solar, pero en xeral mírase aos planetas afastados. Na última década atopáronse infinidade de exoplanetas, por iso creen que o noso sistema solar é bastante normal no universo e que pode haber moitos máis planetas como a Terra.
Por ese camiño, investigan a habitabilidade dos planetas: se un planeta cumpre ou cumpriu nunca as condicións paira desenvolver a súa vida. Hai que ter en conta que á hora de investigar os planetas afastados, teñen una gran limitación tecnolóxica. E, por iso, determinan o tamaño dun planeta, a atmosfera, a distancia ao Sol, etc., á que debe axustarse paira poder atopar a vida nas mellores condicións. Así, hai uns 50 planetas que poden ter vida e de cando en vez son noticias deste tipo.
Xogo de probabilidades
Pero a medida que se avanza a tecnoloxía, o número de planetas que poden ter vida cambia. A probabilidade de que no Universo haxa outras vidas diferentes á da Terra mídese matematicamente, pero loxicamente é necesario utilizar os datos que proporciona a tecnoloxía paira utilizar ferramentas matemáticas. E seguen sen coñecer esa probabilidade. Por exemplo, o resultado da ecuación de Drake non se pode determinar.O astrofísico Frank Drake propuxo una ecuación paira calcular o número de civilizacións tecnolóxicas posibles no universo. Esta cantidade depende de sete factores: O número de estrelas que se crean anualmente na Vía Láctea, a porcentaxe de estrelas que rodean os planetas, a órbita adecuada á vida dun cantos deses planetas, entre eles o número de veces que se produciu a vida, o número de veces que se desenvolveu a vida intelixente nos que se produciu a vida e cantos deles desenvolveron a tecnoloxía (e as ganas de comunicar). Ademais deste seis, existe un factor corrector que ten en conta o tempo: a duración desta civilización intelixente e tecnolóxica.
Como se ve, todos estes factores varían cos descubrimentos. E esta ecuación non ten resultado. Iso si, parece que os factores astronómicos dan una imaxe moito máis optimista que a que achega a bioloxía, polo que a bioloxía é a maior limitación paira desenvolver una vida intelixente.
Con todo, a pesar das incertezas existentes, hai un gran proxecto en marcha desde hai tempo na procura de civilizacións tecnolóxicas: SETI. Como dixo o seu director Jill Tarter na Asemblea Xeral de Astrónomos 2006: "aínda que haxa moitas civilizacións, non é de estrañar que aínda non se detectase ningunha". De feito, exploran o ceo en busca de radiofrecuencias, dirixidas en cada momento a un punto concreto, e en cada un deses puntos traballan con nove dimensións: as tres correspondentes ao espazo, o tempo, a frecuencia, a sensibilidade...
Con todo, máis dun preguntarase por que non se puxeron en contacto se hai vida intelixente. Os expertos abordan a pregunta con bo humor e máis dun respondeu en bromas, como Stephen Hawking: "Vendo a humanidade, como queren ter relación connosco?"
Como se ve, na exobiología non falta humor. E como está cheo de suposicións e hipóteses, e non obteñen resultados claros, tamén hai quen pensa que a ciencia real non é. Neste campo o límite do coñecemento márcao a tecnoloxía, a imaxinación non ten límites.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
