Costa Vasca (IX): Vida nos cantiis
Ao longo de millóns de anos, nestas sorprendentes paraxes talladas por axentes erosivos, moitos seres vivos han adquirido as adaptacións biolóxicas adecuadas paira facer fronte ás súas condicións de vida. Todo iso deu lugar a ecosistemas de gran diversidade e orixinalidade. Nel aparecen dous factores principais que afectan directamente aos seres vivos, un deles é a geomorfología costeira e outro a proximidade ao mar. En distancias curtas a influencia de ambos os factores altérase notablemente, polo que en poucos metros aparecen dous ecosistemas distintos: o intermareal e o dos cantiis. Estas son as que imos analizar a continuación.
Ecosistema mareal litoral
En máis dunha ocasión díxose que a liña de costa retrocede debido á erosión. Nas bajamares do mar, descóbrese o rabaño coñecido como plataforma de abrasión do cantil. Nel desenvólvese un ecosistema singular con condicións variables impostas polas mareas mariñas.
Nestes ecosistemas os factores físicos son moi variables. Mentres que en marea alta a temperatura, a salinidade e o osíxeno permanecen estables, en bajamar a situación é completamente diferente. A falta de auga no ecosistema en bajamar impón condicións duras aos seres vivos, pero non é o único obstáculo. E é que cando o tempo é asollado, a temperatura e a salinidade dos pozos soben moito, mentres que o tempo chuvioso pode provocar o efecto contrario.
Todos estes factores, así como a luminosidade, o vento, a forza da ondada, etc., impón condicións extremas de vida aos seres vivos. Paira combatelos, ao longo da evolución desenvolveron adaptacións específicas que fan que o valor ecolóxico destes ecosistemas sexa moi importante.
Con todo, non todos os factores mencionados afectan da mesma maneira a toda a plataforma. A zona máis próxima ao nivel da pleamar só dá alagada durante unhas horas, pero a máis próxima ao nivel da bajamar pasa case todo o día baixo a auga. Este fenómeno produce gradientes biolóxicos e en función deles estrutúranse os seres vivos dos ecosistemas. Así, os máis sustentables paira poder vivir sen auga viven na parte superior da plataforma e os menos sustentables na parte inferior.
Vexetación
Debido ás condicións de vida que mencionamos, neste ecosistema as algas son as representantes do reino vexetal e podemos afirmar que son claros expoñentes dos gradientes que definimos anteriormente.
Na parte superior da plataforma, é dicir, na que a auga cobre por curto tempo, predominan as algas verdes. Entre elas, as máis abundantes son a herba de anguía (Enteromorpha minima) e a urraza mariña (Ulva lactuca), bastante coñecidas pola súa deslizamiento. A pesar do seu predominio, non son únicos e, aínda que en menor cantidade, existen outras especies de algas verdes: Codium tomentosum, etc.
Máis abaixo, en zonas onde a auga fai máis visible a filtración dos raios solares, ademais da clorofila nos tecidos, atópanse algas pardas e vermellas que conteñen numerosos pigmentos denominados carotenos e xantofilas.
A pesar de que a influencia dos gradientes é máis difícil de detectar, a distribución destes dous grupos de algas é diferente: se nos fixamos neles, veremos que os machos viven máis arriba que os vermellos. En canto ás algas pardas, no País Vasco son destacables as seguintes especies: Cystoseira tamaristifolia, de cor irisado baixo a auga, Bifurcaria rotunda, de aspecto tubular e ramificación dicotómica, e Fucus espiralis, de aspecto cintas e ramificación dicotómica, que nos seus extremos alberga corpos repletos de grosos e Fuatus parecidos.
Sen dúbida, o grupo de algas que presenta un maior grao de diversidade é a alga máis avermellada. Este grupo de algas aparece na parte inferior e nos pozos abandonados polas mareas, recollendo na costa do País Vasco numerosas especies de diferente forma e estrutura. Entre elas, merecen especial mención as algas incrustantes que presentan aspecto pétreo pola presenza de carbonato cálcico nos tecidos, que a miúdo cobren un gran ancho de substrato. Entre as algas incrustantes, as máis coñecidas na nosa costa son as do xénero Lythophyllum, Lithothamium e Corallina.
Non hai que esquecer o Gelidium sesquipedale ou Ceramium rubrum que ultimamente se está explotando nas nosas costas.
Animais
Os animais son máis escasos que as algas nestes ecosistemas, o que dificulta o recoñecemento dos gradientes. En calquera caso, una observación concreta podería resolver facilmente este problema.
En canto achegámonos á parte superior da plataforma, descubriremos que as rocas están cheas de pequenos animais de cor clara e cunha cuncha dura. Son landras de mar (Chtamalus sp. e Balanus sp. ), crustáceos capaces de vivir longamente fose da auga.
Xunto a elas, lapas do filum de moluscos (Patella sp.) aparecen con frecuencia, grazas aos seus fortes pés musculares péganse fortemente ás rocas paira evitar que as ondas as leven.
Na parte superior tamén é moi común ver o cangrexo verde (Carcinus maenas) e o cangrexo negro (Pachygrapsus marmoratus) que se desprazan moi rápido polas rocas. Aliméntanse de algas e do mesmo xeito que as landras de mar, son capaces de vivir fose da auga.
Por baixo, ao ter que permanecer menos tempo sen auga en bajamar, a presenza de animais é maior e a maior diversidade animal dáse nas charcas abandonadas polas mareas. Son aquarium naturais e albergan a representantes de numerosos filums.
Entre os animais do ecosistema mareal hai que mencionar tamén as aves que utilizan recursos autóctonos en épocas de migración. Entre os que teñen presenza durante todo o ano, destacan a Gaivota Patiamarilla (Larus cachinnans), a Gaivota Reidora (L. ridibundus) e a Gaivota Sombría (L. fuscus), que capturan cangrexos paira completar a súa dieta. Entre os migrantes, o conservador de pedras (Arenaria intérprete) que se alimenta principalmente de pequenos crustáceos e moluscos, o carrete escuro (Calidris mariña), o zarapito cella (Numenius phaeopus), o aguillón (Tringa hypoleucos) ou os corvos mariños (Phalacorax sp.) Cabe destacar.
Ecosistema cantil
Sobre a plataforma de abrasión, por encima do nivel da pleamar, atópanse os cantiis que aínda non caeron por efecto do caixón. Nel, do mesmo xeito que o ecosistema intermareal, atopamos un ecosistema de cantiis que establece unhas condicións de vida esixentes.
Como se comentou anteriormente, o factor que máis directamente afecta os seres vivos no ecosistema intermareal é a marea, pero nos cantiis hai outros factores que hai que ter en conta. Entre eles, merece a pena destacar:
- Debido á acción do caixón, a erosión é moi elevada e a formación do chan é nula.
- A salpicadura de auga con alta salinidade xera problemas de ósmosis paira os seres vivos e especialmente paira as plantas. Ademais, contribúe a unha maior redución do chan escaso.
- Debido ao forte vento, as plantas de gran altura non poden crecer e a sequedad é elevada, xa que o vento e o sol aumentan a transpiración das plantas.
Todos estes factores fan que a vida nestes ecosistemas sexa escasa. Ao mesmo tempo, algúns animais e plantas conseguiron adaptacións que lles son útiles paira manterse no ecosistema, o que achega una gran orixinalidade.
Con todo, a influencia destes factores non é a mesma en todo o cantil. Na zona máis próxima ao mar, as fortes pendentes e a influencia do mar son as condicións de vida e a medida que se afasta do mar, a influencia destes factores diminúe e o vento adquire maior protagonismo.
Segundo isto, nos cantiis pódense distinguir tres grandes diferenzas:
- O cantil rochoso máis próximo ao mar,
- cantil de menor pendente con numerosos noiros e cornixas e
- parte superior dos cantiis.
Vexetación de cantiis
Debido aos factores antes mencionados, a escasa vexetación de cantiis rochosos é de gran valor ecolóxico debido ás duras condicións de vida e ás orixinais adaptacións que se deron ao longo da evolución.
Na primeira zona, é dicir, nas ranuras e gretas que salpican as ondas durante as pleamares e axitan fortemente os caixóns nos días de tormenta, atópanse especies adaptadas á acción da salinidade e á falta de chan, entre as que se atopan o hinojo mariño (Crithmum maritimum) e a planta mariña (Plantago maritima), a repoboación de Asplenium maritimplantitum maritimplantitum.
A medida que ascende, a pendente e a influencia do mar suavízanse. A presenza de plantas aumenta, xa que o aumento do chan facilita a súa presenza. Nestas zonas predomina a herba pruinosa Festuca rubra e, entre outros, en noiros e cornixas, atopamos outras especies como San Juan Lorea (Leucanthemum crassifolium), zanahoria mariña (Daucus gummifer), betibicón amarelo (Helichrysum stolloechas), especie herácea vasca (Labelímara). Nesta zona, o Taray francés (Tamarix gallica) tamén aparece arbusto e é a única planta de gran porte que habita nestas duras condicións. Todos eles constitúen a asociación Leucanthemo crassifoli-Festucetum pruinosae.
Cando na parte superior desaparece a pendente, o efecto da cresal é moito menor, pero hai que telo en conta. Con todo, o vento é o que establece as condicións de vida, polo que a vexetación que aparece nesta zona coñécese como “aerohalino” (aero=vento e halino = salinidade). Todas estas plantas caracterízanse pola formación de comunidades arbustivas de substitución adaptadas ás condicións de vida que impón o vento e a salinidade do medio.
Entre as adaptacións destacan o aspecto almohadillado das plantas paira resistir a forza do vento e poder manterse en pé, así como o armazón de follas e ramas. Entre as plantas que compoñen estas comunidades destacan o otea (Ulex europaeus e U. cantabricus), a cesta común (Genista hispanica) e a anguía burusoila (Erica vagans). A miúdo, entre eles e sobre eles aparecen o endalaharra (Smilax aspera), o otxar silvestre (Loura peregrina), a hiedra común (Hedera helix) e o cordeiro (Rosa sempervirens). Todos eles conforman a asociación Daboecio-Ulicetum galii genistetosum.
Entre as plantas de maior porte destacan os alcorques (Rhamnus aalternus) e o madroño (Arbutus unedo) que se poden observar na parte superior dos nosos cantiis. Entre as herbas, a herba de lastón (Brachipodium pinnatum) é a máis estendida.
Animais de cantiis
Como xa se comentou máis dunha vez, este ecosistema impón unhas condicións de vida moi duras ás plantas, pero máis aínda aos animais. Por iso, son poucos os animais que habitan nos cantiis e a maioría viven na parte alta do cantil.
No entanto, a dificultade de acceso a estes ecosistemas fai que sexa un lugar idóneo paira a nidificación dalgunhas especies de aves, xa que nalgúns casos este ecosistema é apropiado paira protexer á cría de predadores.
Entre as especies de aves que nidifican nos cantiis do País Vasco destacan o rodete (Corvus corax), o falcón vermello (Falco tinnunculus), o falcón peregrino (Falco peregrinus), o arcillón escuro (Phoenicurus ochruros), o petirón (Troglodytes troglodayo lodytes), o halaise), o hallariche, o halicchino, o halicluso, o halicluso, o halicluso, o halicluso, o halicichicluso, o halicluso, o halicluso, o halicichicluso (haliclayas).
Mención especial merece o pequeno Paíño (Hydrobates pelagicus). Esta ave pelágica aliméntase de plactonas de día no mar e regresa á costa de noite. Adoita construír o seu niño en illas e rocas. Hai uns anos non tiñamos datos fiables sobre a presenza desta ave na costa vasca. Con todo, grazas ao traballo realizado polo biólogo Eduardo Minguez, podemos afirmar que na maioría das illas e rocas da nosa costa nidifica o paíño do paíño.
Ademais das especies que nidifican nos cantiis, aparecen as especies vikuistas (que non habitan nos cantiis pero que explotan os recursos que ofrecen estas zonas). Estes atópanse na parte superior dos cantiis. Entre eles pódense citar o paxaro rochoso (Tichodroma muraria), o petirrojo (Erithacus rubecula), o merlo (Turdus merula), o carboeiro común (Parus major), o paxaro mosca gris (Musciivalcapa striata), o vaso negro (Saxicola), a chatesa,
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
