Combustible sólido responsable da explosión do lanzador?
As incribles imaxes da explosión do lanzador Challenger emocionáronnos en profundidade. Si nos últimos trinta anos converteunos nunha rutina, esta trajedia lémbranos que estamos ante unha perigosa obrigación.
Catorce segundos antes da explosión do Challenger, un dos foguetes propulsores de combustible sólido tiña una chama viva. A chama comezou na parte inferior do foguete propulsor, cerca do punto onde o lanzador está unido ao depósito de combustible. Moitos expertos creen que se produciu un erro ao tratar o combustible sólido.
En toda a misión do lanzador, cada un dos dous foguetes propulsores dá un empuxe de 1,5 millóns de quilogramos paira pór en órbita o barco. Nesta misión, a vixésima quinta, os propulsores e os motores do propio Challenger debían colocar no espazo a carga máis pesada xamais colocada.
Si a misión fose exitosa, os propulsores estiveron a funcionar durante dous minutos e dez segundos. Entón, o comandante da misión imputoulle. 150 Km/h que caerían ao mar. O impacto dana a cuberta extrema e os sistemas de navegación, pero persisten os segmentos de aceiro do fuselaje. Estes recupéranse e reutilízanse.
A pesar dos problemas que ocasionou o propulsor de combustible sólido, a NASA preferiu desde o mesmo inicio do proxecto de lanzadores en lugar de combustibles líquidos, en 1972. Una das críticas que se lle fixeron foi que os foguetes de combustible sólido non poden apagarse despois de acenderse (é posible cos de combustible líquido). De feito, o desenvolvemento dun propulsor de combustible sólido era máis económico.
Os propulsores pesan 46 metros de alto, 3 de ancho e 590.000 quilos. Está formado por catro segmentos principais. Nesta última misión de Challenger un dos segmentos era novo, o outro era vello. Na cabeza dos segmentos atópase o "nariz", onde se atopa o sistema de navegación e o ignitor. Na parte inferior hai escape de gases do foguete.
A composición do combustible sólido é a seguinte: 16% po de aluminio, 69,83% tetraoxoclorato de amonio (VIII), 0,17% óxido de ferro (III) e un 14% axente de curado. Esta mestura supón aproximadamente o 90% do peso do propulsor e vértese como líquido ao interior dos segmentos. Nela se solidifica mediante a aplicación dun sólido cauchoso. O combustible solifica en anel ao existir un cilindro baleiro no centro de segmentos. O lume acéndese no centro e esténdese cara a fóra. Tras acenderse na cabeza, o lume esténdese rapidamente cara abaixo.
Arraigado nas evidencias existentes, crese que a orixe do desastre de Challenger está no combustible. As chamas observadas durante catorce segundos dan a base paira iso.
Estas chamas, situadas a 3000 ºC, tiveron que queimar una capa de illante/inhibidor que protexe ao fuselaje de aceiro do interior paira saír ao exterior. Normalmente chegan a este material cando case todo o combustible está queimado. Si había defectos no combustible, como burbullas ou gretas, as chamas chegaron antes á capa de illante/inhibidor. Esta capa, con todo, non está deseñada paira soportar altas temperaturas durante longos períodos de tempo. Este punto débil era posiblemente próximo á unión entre os dous segmentos.
Durante catorce segundos estas chamas estiveron a quentar o depósito de combustible líquido. Abriuse algún buraco e púxose en contacto coas chamas o hidróxeno que había no seu interior. E todos sabemos o comportamento do hidróxeno ante o lume... Lembra o sucedido á Zepelina "Hinderburg" de 1936.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
