Linguaxe de programación C (I)
Elhuyar. Ciencia e Técnica
A linguaxe C que seguiremos explicando neste número e nos próximos anos conseguiu una gran difusión nos últimos anos, sendo imprescindible paira quen hoxe en día nos mergullamos no mundo da informática coñecelo. A través desta serie de artigos cun enfoque práctico baseado en exemplos, presentamos as bases da linguaxe, pero algún outro linguaxe de alto nivel (BASIC, PASCAL, FORTRAN, etc.) supondo que se coñece e fomentando a programación estruturada, é dicir, a distribución dos programas difíciles en subprogramas máis sinxelos ou en funcións.
Próximos capítulos:
- Datos básicos de C
- Axentes C e expresións
- Estruturas de control I
- Estruturas de control II
- Funcións e macros
- Estruturas de Datos I
- Estruturas de Datos II
- Características das variables
- Funcións II
- Pre-compilador e biblioteca
- Entrada e saída
- Compilador C e outras linguaxes
- Aplicacións I
- Aplicacións II
Características de C
Linguaxe C en 1972 D. Foi creada por Ritchie dentro do proxecto que estaba a desenvolver o sistema operativo UNIX nos laboratorios Bell de AT T. Aínda que orixinalmente trátase dunha linguaxe orientada á programación de sistemas (xa que UNIX foi o primeiro sistema programado en linguaxe de alto nivel) e tamén se utiliza en programas de aplicación, o ámbito de aplicación máis común de C é a programación paira o desenvolvemento de paquetes e programas estándar. Por tanto, moitos editores, sistemas de base de datos, gráficos e paquetes de xestión desenvólvense en C. Isto débese a:
- A pesar de ser unha linguaxe moi sinxela, é poderoso, xa que coa súa breve batería de sentenzas e a biblioteca que posúe, todo tipo de problemas poden resolverse con facilidade.
- Una vez compilados os programas escritos en C, resultan moi eficaces, xa que son moi compactos (tomando un pequeno anaco de memo) e rápidos.
- A linguaxe C é moi intercambiable. Por tanto, os programas escritos nunha máquina cunha linguaxe de orixe poden ser transferidos e executados sen cambios. Tamén favorece a presenza no mercado de moitos compiladores C.
- Conceptos próximos aos recursos físicos (rexistros xerais, bits, rexistros de dispositivos de entrada/saída, etc.) aínda que se trate dunha linguaxe de alto nivel Pódense utilizar polo seu interese paira algúns tipos de aplicacións (manexo de pantallas e discos, entre outros).
Doutra banda, se os programadores non actúan con rigor, os programas poden ser moi crípticos e ininterpretables. Doutra banda, o compilador non acredita moito.
Por tanto, é difícil detectar e corrixir erros (paira este último os programas debugger axudan cada vez máis).
Desenvolvemento de programas
Como xa se indicou, esta linguaxe C explicarémolo mediante exemplos que estarán probados una vez traducidos mediante compilador Microsoft C. Antes de comezar coa linguaxe convén lembrar as fases que aparecen na figura 1: definición do problema, deseño do algoritmo, edición do programa fonte, compilación, enlace (link) e por último a proba.
A pesar de que o C é unha linguaxe sinxela, lembrando o anterior, conta cunha gran biblioteca na que hai procedementos de entrada/saída, funcións aritméticas e gráficas e moitas outras rutinas. Ademais, impulsaremos una compilación distribuída que favorece a programación estruturada. Ao utilizar este tipo de compilación, o programador conservará a súa biblioteca gardando nela o seu módulo de obxectos. En consecuencia, o esquema de enlace de compilación a ter en conta é o que se mostra na figura 2.
Primeiras sentenzas e estrutura de programas
Na linguaxe C o programa principal comeza sempre coa palabra main ( ).
Os intereses das audiencias e as xuvenís representan o principio e o fin do corpo dunha función e todas as sentenzas do corpo terminan co símbolo. Na figura 3 presentamos un programa sinxelo que analizaremos a continuación.
printf
e scanf son as funcións da biblioteca estándar que dirixen a saída e a entrada (as parénteses limitan os parámetros). Dentro deles, %s string (cadea de caracteres) é o indicador de formato e\n o de fin de liña. Admítense outros formatos como o formato decimal %d, o carácter %c, o formato real %f e a escritura científica %e.
main ( ) /* primeiro programa*/{
char [20]; printf
(“Pulse o seu nome: \n”);
scanf (“%s”, nome); printf
(“%s C está a aprender a través da lectura de Elhuyar\n”,
nome);}
char [20]
é una sentenza de eracencia. Nela defínese o variable nome como una táboa de 20 caracteres. Os tipos de datos e as súas correspondentes comunicacións analízanse no seguinte número. Párelos de caracteres /* e */ delimitan una suxestión ou comentario. Por tanto, non se compilará ao implicado.
Cabe destacar que o compilador distingue entre maiúsculas e minúsculas, e por exemplo, ao ser o nome e o NOME variables diferentes, recoméndase escribir todo o código en minúsculas excepto as constantes parametrizadas e os novos tipos de datos, que adoitan escribirse en maiúsculas.
Una vez editado o programa seguiranse os seguintes pasos até conseguir a proba do programa.
Con compilador de Microsoft nun PC:
$ msc
programa
$ programa
Respecto ao Sistema Operativo UNIX:
$
Programa -ou. Programa c
$
Recuncho do alumno Aquí explicaremos e comentaremos as preguntas e propostas dos que seguen o curso C. Paira participar escribe a Elhuyar. "Linguaxe de programación C"
Gipuzkoa |
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
