Hasiera »   Erreportajeak »   Bluetooth: kablerik gabeko komunikazioa

Bluetooth: comunicación sen cable

• Zabaldu:
• Twitter
• Facebook
• Emaila

Si miras baixo a mesa do computador, darasche conta de que nas pernas complícanseche moitísimos cables: este robusto branco vai desde o computador á impresora, ese negro fino que conecta o módem, aquel gris similar ao da cámara dixital... e así até conectar o escáner, os altofalantes, o teléfono e o resto de ferramentas. A través de todos estes cables transmítense os datos dunha ferramenta a outra e lla rede estea totalmente comunicada. Pero non hai outra forma de comunicar as ferramentas?

É innegable que os cables, na maioría dos casos, só molestan. Por exemplo, cando se estraga a impresora, o risco de deixar o computador sen Internet, nin voz nin imaxe antes de adiviñar cal é o cable correspondente é case inevitable. Nestes casos, seguro que máis dun, algunha vez, pensou: si non houbese cables! E é o que ofrecen as novas tecnoloxías.

Entre estas tecnoloxías atópanse a tecnoloxía Bluetooth, a tecnoloxía de infravermellos promovida por IrDA (Infrared Data Association) e a InicioRF ( Home Radio Frequency ). Todas elas son especificaciones deseñadas paira permitir a comunicación sen cables. Con estas especificaciones descríbese como se deben realizar as conexións entre ferramentas. Deste xeito, poderemos conectar sen cables o teléfono móbil, o computador, a televisión, o vídeo, etc.

Con todo, ao xurdir moitas tecnoloxías e estándares incompatibles, persiste o problema dos cables. Cada tecnoloxía necesita un receptor e un emisor especial, cada un deles conectado á rede eléctrica. Ao final atopámonos co mesmo problema. Bluetooth é una ferramenta universal que serve paira conectar todo tipo de periféricos. Por iso, esta tecnoloxía é a que está a adquirir maior forza na industria informática e das telecomunicacións.

Como funciona?

Cada dispositivo Bluetooth ten un microchip capaz de transmitir e recibir información. Paira iso utiliza una banda de frecuencias ISM ( Industrial Scientific Medical ) de 2,4 GHz. O uso desta banda de frecuencias non require licenza e é posible en case todo o mundo. Con todo, en España non é posible utilizar esta banda de frecuencias, o que pode dar lugar a problemas de compatibilidade cos produtos fabricados ou vendidos en España e fóra de España. Os microchips son moi pequenos e requiren moi pouca enerxía (un 97% menos que os teléfonos móbiles).

Paira o intercambio de información pódense utilizar 7 canles de datos e 3 de voz a 64 kbit/s. Cada dispositivo ten un único sentido de 48 bits baseado no estándar IEEE 802.11 de redes de área local sen cable (LAN), mediante o cal o dispositivo pode formar parte temporalmente dun piconet.

Piconet é una rede de dispositivos conectados. En total pódense conectar entre dous e oito dispositivos. Uno deles será ‘o xefe’ e o resto ‘os asistentes’. Na mesma zona de cobertura poden existir 10 piconets. Ademais, un dispositivo dun piconet pódese conectar con outro dispositivo doutro piconet. Neste caso complétase o scatternet (conexión entre varios piconets libres non sincronizados).

As conexións entre ferramentas realízanse por parellas. Paira iso, a distancia entre dispositivos pode ser de até 10 metros, mentres que cos amplificadores pode chegar até 100 metros, pero neste caso pode producirse una distorsión.

Na versión v1.0 do ano 1999, a velocidade de intercambio de datos pode variar entre 1 Mbit/s e na versión v2.0 espérase alcanzar una velocidade de 2 Mbit/s. Ademais, ambas as versións serán compatibles. Doutra banda, utilízanse saltos aleatorios de frecuencia paira evitar interferencias. Dispón de mecanismos de encriptación e autorización paira controlar a conexión e garantir a seguridade dos datos. Cada enlace está codificado e ten protección contra interferencias e perda de enlace. Por iso, pódese considerar una rede segura de curto alcance e sen cables.

No entanto, hai que ter coidado con outros dispositivos que utilicen a mesma banda de frecuencias. Nos avións, por exemplo, está prohibido o uso do teléfono móbil, e o mesmo ocorre con dispositivos con chip Bluetooth que poden interferir con outros elementos do avión.

Esta tecnoloxía pode ter múltiples aplicacións, sobre todo na industria do automóbil, medicamento, electrodomésticos e, en xeral, na vida cotiá normal. Por exemplo, podemos ter as axendas de computador e teléfono móbil actualizadas, podemos utilizar o teléfono móbil paira abrir as portas e conectar as ferramentas eléctricas de casa, etc. Chegou o momento de controlar a nosa contorna sen levantarnos do sofá!

Marca rexistrada Bluetooth é una marca rexistrada polo que non se pode escribir doutra maneira ou traducila a outro idioma. A orixe do nome é bastante curioso. No século X, en Dinamarca vivía o rei Harol Blåtand (blá: azul, tand: dente). Este rei conseguiu agrupar nun único reino a varios pequenos países escandinavos con normativa diferente. Por iso, os responsables de Bluetooth decidiron dar o mesmo nome a esta nova tecnoloxía. De feito, dúas empresas de dous países escandinavos están unidas nun mesmo proxecto: Ericsson, de Suecia, e Nokia, de Finlandia. A dirección do proxecto corre a cargo do grupo SIG (Special Interest Group), formado por Ericsson, Nokia, Intel, IBM, Toshiba, Motorola e 3Com (Palm). Ademais, máis de 1.600 empresas adheríronse ao proxecto e todas teñen dereito a utilizar a especificación v1.0, a primeira versión da especificación Bluetooth.