A biosfera II: a investigación convertido en espectáculo
Que é a Biosfera II?
A uns 50 km ao norte da cidade estadounidense de Tucson, no medio do deserto de Arizona, atópase un singular edificio de aceiro e vidro. Parece un invernadoiro xigantesco, una construción do futuro. Desde setembro de 1991 viven nela 8 persoas (4 homes e 4 mulleres), encarceradas na gaiola xigante. Deberán transcorrer 24 meses sen saír. Pero non están sós, senón que conviven con 3.800 especies diferentes, tanto animais como vexetais, nesta nova caixa de Noé.
Con todo, a reconstrución da caixa de Noé non foi un desexo dos creadores. Van máis aló: quixeron construír o modelo a pequena escala do noso planeta. Máis concretamente, construíron o modelo da biosfera, parte da Terra na que se atopan os seres vivos, de aí o nome de BIOSFERA II.
A través da creación dun ecosistema nunha área pechada, espérase que se poida comprender mellor o comportamento do noso planeta, como o efecto invernadoiro ou as choivas acedas. Así mesmo, realizaranse ensaios de reciclaxe de aire e depuración de auga con novas técnicas. E o obxectivo final, o máis atrevido, é demostrar que pode vivir nun sistema pechado e, en consecuencia, ser pioneiro e probador das colonias humanas que se instalarán algún día na lúa ou en Marte. En realidade, o proxecto da Biosfera II non ten ningunha vinculación oficial coa NASA ou proxectos espaciais, pero se os resultados da experiencia son satisfactorios, resultará útil no deseño de bases espaciais. De feito, a idea de establecer una base en Marte xa non é una ficción.
Como é a Biosfera II?
Parece un palacio de cristal ou un megancalendario: 170 m de lonxitude, 110 m de anchura e 30 m de altura no punto máis alto. 12.000 m 2 de superficie e 200.000 m 3 de volume interior. Atópase hermeticamente illado da atmosfera mediante bóveda de vidro e separado do chan por un muro de formigón e aceiro. Por tanto, os "biosferos" que se atopan no seu interior respirarán a súa atmosfera, tomarán a súa auga e utilizarana paira regar a terra que traballarán e comerán só comida producida por eles. Neste ecosistema reciclarase toda a materia e só se recollerá enerxía solar.
O ecosistema da biosfera é un macroecosistema formado por diferentes ecosistemas menores. Estes sistemas máis pequenos son as Momas. Por tanto, na Biosfera II tivéronse que construír os principais Momas: selva, sabana, deserto, océano e pantano. Ademais, existe un territorio de cultivo e gandaría intensiva. Por último, o "pobo" dos Biosfera: habitacións, lavadoiros, biblioteca e observatorio astronómico, todos eles situados nun módulo de cinco pés.
A selva tropical húmida ocupa 1.900 m 2. No interior dun cinto de jenjibre e plátano hai 300 plantas e árbores diferentes e 150 especies de insectos. No centro atópase un abrupto monte de 20 m de altura. A parte superior é moi húmida, alternativamente néboa e brumosa. Por iso, a vexetación da parte superior é diferente. Xunto á selva atópase a sabana, composta por 40 especies herbáceas diferentes. E quen comerá esa herba? Non se permite a introdución de cebra e gacelas. No seu lugar introducíronse tartarugas e termitas, que tamén comen a herba da mesma maneira, pero necesitan un territorio máis pequeno paira vivir.
O deserto da II ten una superficie de 1.400 m 2 e numerosos cactus. A construír un verdadeiro deserto, o cambio debía ser moi grande (de 0 ºC a 60 ºC segundo as distintas estacións do ano). Por iso, buscáronse condicións climáticas máis fáciles de crear e construíuse un deserto mariño, é dicir, de menor alteración e cunha alta taxa de humidade do aire, como o que realmente ocorre no deserto de Baixa California en México.
O océano ten una profundidade de 8 m, incluíndo una albufera e un arrecife de coral. Peces, animais, plantas mariñas, ... un total de 1.000 especies diferentes. Una maquinaria especial afecta a auga e produce ondas. Ao seu lado e separado da auga salgada do océano, atópase un pantano de 3.600 m 2. Nela reconstruíuse o biotopo de Everglades en Florida: mangos, tartarugas, cangrexos, ras, etc. colocado.
O bioma paira cultivos intensivos ten una superficie de 2.000 m 2, polo que o oito biosferos deben extraer a comida diaria. Plantaranse 150 plantas diferentes alternativamente. Os residuos serán tratados paira a súa utilización como abono. Non poderán utilizar fertilizantes artificiais nin pesticidas. Xunto aos campos e as hortas hai barreiras paira o gando: galiñas, porcos ananos e cabras ananas. Finalmente atópase a piscifactoría. Nos colectores atópanse os peixes tilapia. Estes peixes africanos poden vivir en augas doces e salgadas, comendo algas que crecen con luz e calor do sol.
Non todo é natural
O aire interior da biosfera II dilátase e contrae en función da temperatura e a estrutura de vidro non pode resistir a variación de presión. A dilatación pode provocar a explosión da construción e mesmo a implosión por contracción. A este problema colocáronse dous membranas xigantes de caucho de 28.000 m 3 de capacidade exterior de té. Estas membranas, unidas por tubos subterráneos coa Biosfera II, regulan a presión atmosférica: ao aumentar a temperatura ínchanse e ao baixar baléiranse.
2.500 captadores electrónicos controlan constantemente a calidade atmosférica, o grao de humidade, o grao de salinidade e evaporación da auga oceánica, o crecemento das plantas, etc. Tamén se controla o nivel de soleamiento a través dos portos de teito. Paira fornecer enerxía a toda a maquinaria construíuse una central eléctrica subterránea de 5, 5 megawatts formada por tres xeradores. As turbinas de gasto utilizadas paira accionar os xeradores son de gas natural.
Este é un dos aspectos escuros deste proxecto ecolóxico. Por que non usar a enerxía solar estando no deserto? Os responsables deron a razón de que non se fixo así: diñeiro. Só con enerxía solar necesitaríanse 1.800 millóns de pesetas (100 millóns de libras) máis.
Novo disneyland?
O proxecto da Biosfera II, creado en 1984, contou con preto de 200 científicos e técnicos. Non conta con ningunha axuda oficial, é totalmente privada. Un dos empresarios petroleiros de Texas, Edward P. Bas incluíu no proxecto 2.700 millóns de pesetas (150 millóns de libras). E o custo total estímase nuns 13.500 millóns de pesetas (750 millóns de libras). É de esperar que teña intención de recuperar esa cantidade. Como? A resposta é sinxela: Convertendo a biosfera en espectáculo.
En setembro de 1991 deuse a coñecer de forma reiterada o proxecto en todas as cadeas de televisión e medios escritos. Tras esta gran campaña publicitaria iniciouse a explotación económica do proxecto Biosfera II. Cada día chegan autobuses cheos de turistas a ver o novo circo. Só en 1991 esperábase a chegada dun millón de turistas.
Pagarán a entrada e observarán o interior, o chan suboceánico, o arrecife coralino, etc. desde os escaparates de cristal, como no acuarium. Ademais, poderán observar a través de una cámara de vídeo o resto de recunchos que non se poden ver desde fóra a primeira ollada, así como a vida dos 8 “bionautas” que hai no seu interior. Paira finalizar, pasarán pola tenda de souvenirs e comprarán todo tipo de recordos. Ben pensado, non?
aire en contacto coa area quente do deserto (1) quéntase e elévase ao diminuír a densidade (2). Posteriormente desprázase cara ao océano (3), aumentando a evaporación da auga. Chea de vapor de auga e diríxese á selva tropical. Na selva, ao chegar á torre de refrixeración, a auga se condensa e fórmase una choiva (figura 5 á dereita). Ao arrefriarse a densidade aumenta e o aire baixa cara ao chan. Alí (6) os ventiladores aspiran e envían ao deserto a través dun túnel subterráneo (7). Parte do aire do túnel desvíase cara ao lugar de residencia de cultivos, gandaría e biosfera. Nesta zona (9) participa na evapotranspiración e fotosíntesis das plantas e na respiración humana e animal.
monte da selva tropical (5) ao chover fórmanse arroios (10) e a auga baixa polo monte case até o nivel do océano. Tras varios meandros (11), a auga doce se salina no pantano (12) e volve ao océano (3). Paira o resto de usos da biosfera II a auga recóllese mediante unha bomba (13) procedente do océano e do río e condúcese á planta desaladora (14). Parte da auga que salgue de alí é enviada aos circuítos de regulación de higrometría e temperatura ambiente (15). A outra parte utilizarase paira uso da poboación (16) ou paira uso agrícola e gandeiro (17), pero antes do seu defensa o pH pasará pola unidade de tratamento (18), bacterias, sales minerais, etc. control.
En xuño de 1991 un grupo de científicos de EEUU e a Unión Soviética realiza un estudo na universidade de Standford en California paira calcular o custo da instalación dunha base permanente en Marte. A cantidade non é tan astronómica: 60.000 millóns de dólares, é dicir, algo máis de 6 billóns de pesetas ou uns 350.000 millóns de libras. Se Estados Unidos, as potencias europeas, a Unión Soviética e Xapón reunísense, o proxecto podería iniciarse en 1994. No estudo realizado tamén se estableceron prazos. Estas son: A tecnoloxía actual sería suficiente paira poder levar a cabo as primeiras fases do proxecto. O proxector soviético denominado Enerxía serviría paira colocar os elementos básicos da base nunha órbita geoestable: por unha banda, as casas prefabricadas, dous vehículos de exploración e un espazo paira realizar os desprazamentos entre a órbita de Martitz e o chan de Martitz. Doutra banda, tamén habería que orbitar un depósito de combustible. A execución desta primeira fase é tecnicamente sinxela. Na órbita terrestre o depósito de combustible e os demais elementos uniríanse, pero a manobra de asociación xa non é nova na órbita. Foi realizada en varias ocasións por astronautas soviéticos e estadounidenses. A continuación, todos os elementos iniciaríanse en Marte. Paira iso necesitarían algo de enerxía paira poder saír da órbita terrestre, pero non necesitarían enerxía paira viaxar, xa que as leis de mecánica espacial levaríanlles cara a Marte. Tras unha viaxe de 9 meses deberían utilizar motores paira frear e introducilos na órbita de Martitz. Por último, no módulo pilotable os astronautas baixan até o ceo de Marte. Todo o equipamento de base colocaríase na órbita de Martitz dous anos antes da chegada dos astronautas. Una vez chegados os seres humanos cumprirían dous anos de estancia en Marte e, posteriormente, cunha volta de 9 meses, volverían á Terra deixando o espazo a outro equipo. |
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
