Paz nos desertos
Paira empezar, hai que dicir que o nome da Guerra das Galaxias que se puxo a este proxecto norteamericano non ten demasiado aserrado coa súa esencia. Entre eles atópase a influencia de películas e libros de ciencia ficción. Termos similares aos utilizados na guerra espacial ou na liña espacial Maginot serían máis precisos á hora de describir todo isto. Con todo, o seu nome oficial sería algo así como: Programa de Defensa Estratéxica. Así o formulou Reagan cando publicou a idea.
Obxectivos
Que este programa ten uns obxectivos realmente ambiciosos. Construción dunha barreira hermética denominada paraugas espacial. Esta barreira non permitiría o contacto de ojiva nuclear co pobo estadounidense. Paira iso desenvolveranse as armas e sistemas necesarios.
A maioría destas armas colocaranse no espazo. Algúns xa existen (mísiles anti-mísiles, por exemplo) outros están a nacer (láseres) e outros poden ser considerados como una ocorrencia científica fera (canón de feixes de partículas). O problema futurista non!
Superar o equilibrio do pánico
Esta pretensión, que o lector terá moito que descubrir, revoluciona a clave das relacións entre estas dúas superpotencias actuais.
Até agora, as relacións entre ambas as potencias baseábanse no que se chamaba disuación. Cada un sabe que non pode atacar ao outro sen recibir a mesma resposta que o ataque. É dicir, os dous irían ao desastre. Uno por medo, non se atacan. A esta situación chámaselle Equilibrio do Terror. Una nación por medo á pena non agredirá á outra e prodúcese a disuasión.
Pero, dalgunha maneira, se alguén asegurase a forma de deter a resposta do outro (o que hoxe non se pode facer) poríase por encima do outro e ademais tería moitas vantaxes estratéxicas.
Esta é a intención de Reagan. Isto lévanos ao comezo dun novo cuarteto de armas. Pódese supor que os soviéticos non queren ofrecer ás norteamericanos vantaxes estratéxicas deste tamaño, polo que se iniciarán con seguridade no deseño de sistemas similares aos norteamericanos.
Dúas opinións contraditorias
Como en calquera problema deste nivel, enseguida apareceron opinións contrarias e favorables. Á marxe dos problemas éticos e morais que se lanzaron a favor deste proxecto, afirman que o proxecto suporá un enorme impulso paira a ciencia estadounidense. A súa gran aposta enfrontarase a que as conclusións e respostas obtidas non só beneficiarán ao ámbito militar senón tamén ao civil. As tecnoloxías punteiras van ter un gran impulso.
Os que se opoñen, con todo, afirman que nunca é rendible que o diñeiro que hai que gastar (1 billón de dólares = 200 billóns de pesetas) é tan grande. Doutra banda, destacan que a protección do 100% en ningún caso pode certificarse. Ademais, consideran lexítimo que cada medida que se adopte paira a eliminación das ojivas teña a súa propia contramedilla en pouco tempo. En definitiva, un proxecto destas características pode levar ás dúas potencias a introducirse nun círculo vicioso.
Que ameaza quérese evitar?
Ambas as potencias teñen instaladas a maior parte das súas armas nucleares nos seus mísiles. Tanto nos mísiles que se atopan saíndo dun silo (ICBM = Intercontinental Ballistic Missi lles = Mísiles balísticos intercontinentais) como nos que se poden lanzar desde os mergulladores (SLBM = Submarine Launched Ballistic Missiles = Mísiles balísticos tirados desde o Urpí). Despois de ser lanzados, realizan a súa viaxe completa no espazo paira entrar na atmosfera e tocar o seu talento.
A traxectoria dun mísil destas características consta de catro pasos diferentes. En cada una destas fases o mísil expón diferentes problemas de detección e eliminación.
No primeiro paso, o mísil, do mesmo xeito que os satélites artificiais, ocupa una altura de queimado (2 3) durante dúas ou tres minutos. Una vez abandonada a última fase comeza o segundo paso do voo. O mísil segue subindo durante varios tempos seguindo una ruta balística. A continuación toma o camiño cara á terra a través de una inflexión. Este paso dura uns dez minutos.
O terceiro paso é o mesmo que o segundo nos mísiles únicos. Nos mísiles multicanal non. O portador de ojivas, denominado bus, comeza a liberar as ojivas una a unha segundo un plan elaborado previamente. O bus tarda uns 20 minutos en completar o traballo. O cuarto paso comeza cando as ojivas entran na atmosfera, tardan aproximadamente un minuto en impactar o branco.
Como se mencionou anteriormente, cada un destes pasos ten as súas propias características e o camiño cara a unha misión borrada será tamén diferente. Con todo, os estrategos norteamericanos consideran que o primeiro paso é o máis adecuado paira acabar coa misión.
Que armas utilizaranse?
A seguinte figura mostra o camiño percorrido por un mísil intercontinental e o camiño defensivo exposto polo Programa de Defensa Estratéxica.
a) nesta primeira fase a misión foi lanzada e salgue ao espazo paira realizar o seu percorrido. Axiña que como foi lanzado, é detectado con satélite vigía pola causa da calor emitida polos propulsores. O mecanismo de defensa ponse en marcha inmediatamente. Utilizaranse proxectís clásicos e láseres situados en satélites. Tamén se utilizarán láseres situados no chan. Estes serán reflectidos nun espello satélite en órbita e dirixidos cara ao manancial.
b) na segunda fase séguese un percorrido balístico de despacho de billetes. A falta de propulsores en marcha dificultará a detección. Utilizaranse radares e avións radar situados na Terra. Ademais, a detección será aínda máis difícil en mísiles multiojivales. Estes, xunto coas ojivas nucleares ao longo de todo o percorrido, son todo tipo de residuos (aerosois, allo metálico, anaco de metal, etc.) liberarán os que impidan moito o traballo do radar. Nesta fase utilizaranse proxectís clásicos lanzados tanto desde superficie como desde satélites. Tamén se utilizarán láseres de raios X, que irán probablemente desde o mergullo nos satélites que se porán en órbita no momento.
c) na terceira fase hanse reintroducido as ojivas na atmosfera. Neste momento todo o lixo liberado paira a camuflaya é lixeira, polo que queda atrás e nas pantallas de radar verase claramente a ojiva. Aínda que nesta etapa utilízanse láseres, utilizaranse preferentemente projectiles clásicos. Será moi importante a defensa do primeiro paso, que será a máis efectiva. Por dous motivos, o primeiro será entón cando sexa máis fácil detectar e o segundo, que as dianas serán menos.
As armas que mencionamos anteriormente desde Axal-Axal indicarémolas agora máis concretamente.
Láseres.- A priori son as armas defensivas máis adecuadas. Son de gran precisión, son idóneas paira a interpretación de finos alargados como os mísiles. Os láseres poden actuar de dúas maneiras: ben por medio da calor, paira iso é necesario que soen varios tempos no mesmo lugar, ou ben mediante un choque enerxético, toda a potencia libérase nun instante.
Teoricamente ideal, por suposto, ten problemas prácticos. A enerxía necesaria paira dispor dun fai láser de suficiente potencia é enorme. Ademais, os raios do láser non son totalmente paralelos. O paralelismo subordinarao á calidade dos espellos que focaliza. Por tanto, a medida que aumenta a distantización, a dispersión aumenta e ao tocar a diana pode ser preocupante. En lugar de concentrar a enerxía nun punto, concentrarase nunha superficie coas perdas de potencia que iso supón.
Outro problema é o uso de láseres desde terra. O láser ao atravesar a atmosfera provocará moléculas de aire que lle restarán parte da enerxía que transporta.
Armas mediante feixes de partículas.- Polo momento, este tipo de armas deben limitarse á ciencia ficción. Baséanse en aceleradores de partículas. Os átomos de hidróxeno cargados negativamente (os que exceden un electrón) serán acelerados por un campo eléctrico violento. Á saída do acelerador un filtro eliminará os electróns sobrantes, as partículas resultantes serán neutras.
Paira darse conta da influencia que estas partículas terán ao golpear coa diana, é necesario pensar en que as partículas de po que arrastra o vento durante as tormentas fannos sentir a nosa pel golpeada.
Crese que estes aparellos se colocarán no espazo, polo que os problemas de miniaturización serán profundos, á marxe de cumprir coas esixencias enerxéticas.
Armas convencionais.- Serán proxectís convencionais. A causa da enerxía cinética que levan cando se atopan coa misila provocará una terrible onda de choque que fará estalar a misión.
Armas nucleares.- Inclúe mísiles anti-mísiles. Esta zona está xa moi desenvolvida, xa que nela baséase parte da política defensiva actual dos dous xigantes.
Contramedidas
Todas as medidas adoitan ter a súa contramedio. Neste caso tamén sucede. Despois sospéitanse algunhas contramedidas. Ademais, as medidas non teñen gran vantaxe, xa están desenvolvidas e son ben coñecidas.
–Contramedidas activas– As armas anti-satélite son mísiles, satélites que son matadores de satélites, cargas nucleares postas en órbita, minas espaciais, etc.
–Contramedidas pasivas, que inclúen acortamiento do tempo de combustión, distorsión da chama de combustión, consolidación das estruturas do mísil, etc. Estes utilizaríanse no primeiro paso. As contramedidas máis utilizadas paira os pasos 2 e 3 serán o lanzamento de falsas ojivas, fíos de nylon e aluminio ou aerosois que impidan o radar. Na cuarta fase utilizaranse ojivas planadoras, ojivas que puidesen cambiar de percorrido, etc.
Como conclusión
Explicar o exposto, a partir de agora o lector pode ter una idea sobre este complicado problema. Nós polo menos temos as nosas sospeitas. Se este proxecto non vai ser a tose de media noite da cabra. Talvez boutade paira asustar aos soviéticos! O tempo dirao.
O Departamento de Defensa estadounidense considera que un paraugas ideal de protección require tres niveis: a defensa global (cuxos elementos se situarán principalmente no espazo); a defensa rexional e a defensa de zonas (cidades e instalacións militares). Cada un destes niveis debería interceptar, polo menos teoricamente, o 90% dos mísiles que chegan. Si desta maneira disparásense 1000 mísiles, pasarían 100 a primeira, 10 a segunda e só un superaría a terceira e tocaría a diana.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
