Ameaza de asteroides
En agosto do ano pasado o asteroide 1989 pasou xunto á Terra a catro millóns de km. Na nosa sección do número 29 de Elhuyar describimos o desastre que provocaría o golpe deste corpo na Terra. A modo de exemplo, mencionabamos tamén a teoría da desaparición dos dinosauros. Parece ser que o longo inverno provocado polo po levantado polo impacto dun meteorito foi a causa da desaparición dos dinosauros (fai 65 millóns de anos, despois de máis de 100 millóns de anos na Terra).
No mesmo artigo incluíanse algúns estudos realizados sobre a órbita do asteroide 1989. As consecuencias eran bastante preocupantes porque afirmaban que o asteroide podería chocar coa Terra. Aínda que non mencionaron este caso concreto, Clark Chapman e David Morrison, autores do libro Cosmic Catastrophes, trataron nun artigo sobre este problema. Consideran que a necesidade de prever un “accidente” deste tipo que poida acabar coa civilización desde a Terra non está na lista de prioridades nacionais e internacionais onde o necesita.
En xuño de 1980, no Symposium organizado polo Advisory Council da NASA debateuse, entre outros temas, este problema. Ao ano seguinte presentáronse os resultados dun estudo encargado a Jet Propusion Laboratory. Nos resultados podemos destacar que a probabilidade anual de que se produza un choque con consecuencias desastrosas paira nós é dun de cada trescentos mil (pode ser un pouco maior, ou no caso máis positivo dun millón). Dito doutro xeito, a probabilidade de colisión no tempo medio de vida dunha persoa é de seis mil.
Estes datos refírense á totalidade da Terra, pero si ocorrese una catástrofe deste tipo, todos seriamos afectados, independentemente de que morrésemos ou non por colisión. Por iso, a probabilidade de que una soa persoa participe neste tipo de catástrofes é é superior á esperada. Por exemplo, é aproximadamente o mesmo que a morte por electrocución ou varias veces maior que a morte por accidente aéreo. Por tanto, aínda que pareza mentira, non son números de rexeitamento de calquera xeito.
Estes cálculos, realizados polo Jet Propulsion Laboratory, foron o primeiro paso do “Project Spacewatch” que a NASA propuxo pór en marcha a raíz do citado symposium. O obxectivo era construír radares e telescopios ópticos capaces de atopar asteroides e cometas que ameazasen á Terra. O segundo paso sería deseñar o sistema de resposta. Ante a posible colisión habería que enviar una misión espacial que debería atoparse co corpo paira desviar ao astro polo percorrido de choque (poida que explote a bomba no flanco).
Aínda que o problema non ten que ser considerado como de extrema urxencia, débese analizar sen dilacións excesivas. En primeiro lugar, habería que dar un novo impulso a Project Spacewatch. Desenvolvemento de sistemas de detección de posibles intérpretes nun primeiro momento e posterior clarificación do método máis adecuado paira evitar a agresión.
Segundo os científicos citados, se consideramos interesante contratar seguros contra incendios no fogar ou xogar lotaría, é absolutamente lóxico investir en facer fronte aos ataques que nos poidan vir do ceo.
SOL: O 23 de outubro entra en Scorpius. LÚA: 4 de outubro PLANETAS:
|
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
