Armand David: un boj investigando o reino de panda
Un cervo no punto de partida
Jean-Pierre-Armand David Halsouet naceu en Ezpeleta, Lapurdi, a sete de setembro de 1826, na casa Bergara. O seu pai, Fructueux-Dominique-Génie David, era médico da zona, e nunha época de rebeldía. Foi el quen creou a afección pola natureza e ensinoulle moitas cousas. A súa nai, Rosalie Halsouet, era de Baiona e parece ser de boa familia.
Armand David ordenouse sacerdote en 1850 en París (24 anos) como lazarista. Foi profesor en Savona (Italia) até 1861 e en 1862 chegou a Pequín (36 anos) como misionista. Con todo, chegou a China cos encargos de moitos profesores do Museo de Historia Natural de París para que recollese exemplares de fauna e flora autóctona e enviáseos a Francia.
Nun principio estudou a lingua e os seus costados, sobre todo realizando pequenos desprazamentos en Pequín e arredores. Nestas excursións compuxo coleccións zoológicas e botánicas moi interesantes e enviounas a París. Os expertos do museo sorprendéronse: por unha banda, na época na que China era descoñecida e, por tanto, todo o que se recolleu resultoulles de gran interese. Pero, doutra banda, en Armand David viron a un valente, hábil e culto recogedor. Por tanto, un broche de ouro.
O descubrimento máis importante destes anos débese a unha esamesa. En Pequín popularizouse en chinés a fama de sseu-pou-siang, pero ninguén coñecía a este animal, que vivía exclusivamente no parque do emperador, ao que o acceso estaba castigado coa pena de morte. Con todo, os soldados tartáricos do parque os engrasó con diñeiro e viu no interior do parque a cara deste misterioso sseu-pou-siang, un centenar de exemplares. Descubriu que pertencían a unha especie de cervo descoñecida e que non vivían en ningún outro lugar fose do parque imperial.
Con máis diñeiro gañou os esqueletos e as peles de dous cervos. Enviado a París, o seu Alphonse Milne-Edwards considerou una especie moi interesante: Asignoulle o nome taxonómico de Elaphurus davidianus. Desde entón, a embaixada de Pequín fixo varios esforzos paira conseguir os individuos vivos do cervo do seu pai David, que tras unha serie de circunstancias logrou una parella reprodutora. E máis tarde tamén Gran Bretaña e Alemaña, todos grazas á axuda de Armand David. Así, unhas poucas parellas chegaron aos zoos de Europa e alí reproducíronse con bastante facilidade. Incluso o cervo de David foi hibridado co cervo local. Con todo, todos os cervos de David morreron por falta de responsabilidade ou cando se deron conta diso.
Con todo, a verdadeira preocupación polo futuro do cervo do seu pai David non veu ata que se destruíu o pastel do parque imperial de Pequín. De feito, en 1900, o mesmo ano da morte de Armand David, produciuse a sublevación dos boxers e, como vimos en 55 days at Pequín, as potencias occidentais, baixo as ordes de Charlton Heston, enviaron a forza "pacificadora" internacional. A película, a afortunada forza pacificadora, comeu todos e cada un dos cervos de David, o pai do parque imperial, polo que acabou de descubrirse paira a ciencia da especie.
Acabou de destruírse co mesmo destino triste de, nun cuarto de século.Os que ides ver e lembrar a peli ides visualizar con bastante facilidade o ambiente hostil, inimigo e xenofóbico que Armand David atopou en China. Por exemplo, non podemos esquecer que anos antes as potencias coloniais europeas venceron a China na "gerlan do opio", etc. Ese odio cara aos foráneos tiña longas raíces e, entre outras cousas, era siembrado polos propios foráneos. Descobre como o misioneiro biscaíño Eusebio Bengoa Akordagoitia contounos en 1913: ...a uns 40 anos de idade, os ingleses e as pranzasse meteron nos nosos días, tirotiros. Elaphurus davidianus, como dixemos, destruíuse tanto nos zoos europeos como no parque imperial de Pequín. Con todo, antes de que isto sucedese, afortunadamente o Duque de Bedford recolleu e soltou una ducia de exemplares nos seus campos de cultivo, onde se multiplicaron bastante ben, a pesar dos obstáculos. Na actualidade, a especie parece estar sa e volveuse a introducir en China preto de Xangai.
Doar o corpo á ciencia
Como xa se comentou, a excelente calidade do material biolóxico que enviou a París sorprendeu aos expertos do Museo de Historia Natural, que liberaron a Armand David a partir de aí paira recoller mostras e datos por toda China. Ao frailecillo dos lazaristas pedíronlle que liberase ao seu pai David das obras evangélicas para que se mergullase nas obras naturalísticas. E así, a partir de 1866, Armand David converteuse en cancionero polo Imperio Celeste, a cargo do Museo de Historia Natural de París. Realizou tres expedicións principais partindo de Pequín: una cara a Mongolia, a segunda cara ao Tíbet e a última cruzando China, de norte a sur.
Ademais de en quilómetros, o esforzo destes percorridos pode medirse de moitas maneiras. En palabras de Manex Hiriart-Urruti: Quen sabe cantos tempos de cansazo, suor, fame e sede, sufriu a decadencia interna, a xente estraña e moitas veces a inimiga? Á parte dos bandoleiros, os rebeldes, etc., ou dos tempos nos que se enfermou co reumatismo, o tifus, a disentería e a malaria, ollo!, lle envenenaron o té por tres camiños: así o di Armand David nos diarios de viaxes escritas por el mesmo. De feito, na parte posterior da súa última viaxe enfermou tan gravemente, ao ter que darlle una onda santa, a piques de morrer. Sufriu de todo.
Cazando Panda
Sen ningunha dúbida, a viaxe cara ao Tíbet é o que máis fama obtivo, xa que foi nel onde realizou os seus descubrimentos máis destacados, como o famoso panda. Con todo, Armand David non chegou até o Tíbet: Chegou até o Principado de Moupin e, de feito, ese principado foi una terra promadura paira Armand David, onde atopou os animais e plantas máis interesantes. Alí pasou nove meses (desde marzo de 1869 até novembro), e algúns dos eurotaris movéronse bastante en picado de saúde.
Antes de chegar a Moupin, xa na capital da provincia de Sichuan, Chengdu, o bispo díxolle que atoparía un oso polar, entre outras cousas. Con todo, Armand David non quedou do todo convencido e pensou que o oso polar de que se trate, se fose real, sería una variedade albina do oso negro do Himalaya Ursus thibetanus. Con todo, pouco despois, viu colgado na parede do portal dunha das veciñas de Moupin a súa pel de oso polar (e tanto negro) que lle mencionaron.
Por iso, entróuselle o desexo de adquirir un exemplar e así llo prometeu aos seus cazadores: o oso branco-negro o máis rápido posible! Segundo o diario de viaxes de Armand David, os cazadores regresaron o 23 de marzo de 1869, tras dez días de separación, e entre outros, trouxéronlle un novo "oso polar". Foi capturado vivo, pero lamentablemente asasinado paira facilitar o seu transporte. O oso polar vendéuselle un tanto caro.
De feito era branco case na súa totalidade, as catro ramas salvavidas e salobres, as orellas e os contornos oculares, que eran negros. Armand David considerouna como una nova especie á vista e ao ato,e mesmo a considerou como una especie do grupo dos urtidos, é dicir, como un membro da colleita.
Posteriormente, o 1 de abril os cazadores vendéronlle outro panda maior maduro e o 15 de abril outro. Ademais, dixéronlle que Ursus thibetanus era máis fácil de pillar que o oso negro, e que era moito máis escaso, e o que máis sorprendeu foi que, aínda que el cría que era un animal devastador, alimentábase de follas de bambú, segundo contáronlle. Como xa se mencionou anteriormente, Armand David decatouse no remolque da importancia do descubrimento realizado e enviou a París, sen demora, una descrición provisional da nova especie paira a súa inmediata publicación. Así pois, foi a primeira presentación científica do gran panda, polo que o pai David é o descriptor da especie, ademais de ser o primeiro occidental que atopou na natureza. A especie recentemente atopada recibe o nome binomial de Ursus melanoleucus, crendo que era un oso branco-negro; actualmente utilízase Ailuropoda melanoleuca.
Entre os animais do mundo, o panda grande é un dos poucos; hai menos de mil pandas en todo, e parece ser que se converterá nun animal do pasado nun futuro próximo. Pero, ademais de ser un dos animais máis escasos, é un dos máis prestixiosos. As razóns principais paira iso son, quizais, dúas, o seu aspecto ondulado branco e negro e o seu futuro negro. O oso cuitado e acariñado de peluche é hoxe un animal carismático: Seleccionada como símbolo pola organización conservacionista World Wildlife Fund, converteuse en bastante famosa. Por outra banda, una cadea de tendas de xoguetes británica vende máis de 30.000 pandas ao ano; a venda total das pandas de xoguete no mundo é de 1.640.000$.
O mono dourado nasal pódenos iluminar
Parece que a panda eclipsa todo o demais na vida de Armand David, pero non é así. Por exemplo, o mesmo día que atopou ao seu gran panda, os mesmos cazadores levaron a cabo a tolemia do ardilla voadora Pteromys alborufus. Como se mencionou, Moupin foi una terra promadura paira Armand David. Tamén atopou ao mono Macacus thibetanus en Moupín. No diario de viaxes dinos que lle resultou emocionante ver a ese mono de aspecto casual moi preto de desangrarse e dar o último alento, disparado en neve branca.
O 4 de maio de 1869 os cazadores trouxéronlle seis monos, pertencentes a unha especie até entón descoñecida. Estes simios, monos dourados suaves, vivían nas zonas arboredos das montañas de 3000 m, en zonas aínda nevadas.
No Museo de París, Alphonse Milne-Edwards mirou sorprendido ao animal coa cara verde azulada ou turquesa e o nariz moi curto, coa cabeza de cor laranxa intenso. Cuberta de pelame dorsal de seda. Ao ver as cores deste mono das neves, Milne-Edwards celebra o XVI. Lembrou un cadro do século XX que tiña representada una famosa cortesá. Esa cortesá, a moza rusa Roxellana, tiña una cola vermella e tobillera e una nariz curto e atractivo. Roxellana foi secuestrada polos piratas turcos no Galitzia do leste de Europa e vendida posteriormente como escravo paira a area do sultán Suleiman Handia. O ollo de Roxellana era orgulloso e vivo, cun gran ollo de cor azul claro, e una boca pequena e un espadana doce. A Milne-Edwards sucedéronselle narices moi parecidos ás curtas do mono dourado e do ollo do sultán, algo que lle pareceu grotesco. E así, nomeou a Rhinopithecus roxellana paira a ciencia.
Deixando ao carón outras cuestións do mono dourado, traemos aquí un dato bastante rechamante. E cal é ese dato? Pois que a roxellana Rhinopithecus utilizouse nalgunha ocasión como explicación do mito do yeti. De feito, co fin de atopar una explicación racional paira o mito do yeti, en 1937 expúxose que o puñado de ollos e as pegadas atopadas na neve podían ser dalgunha especie de mono, o que provocou un longo debate científico. Neste fío, o Guy Dollman do British Museum alertou da presenza de dúas especies de monos na zona do Himalaia, dous posibles tronzadores, o sagrado Semnopithecus entellus e o mono dourado Rhinopithecus roxellana de David.
A pesar da súa credibilidade e da súa transversalidade, Armand David fixo una alusión ao yeti no seu diario paira mostrar o carácter científico dos chineses. Di: Todos che dirán que o orangután vive aquí, nas montañas; chaman jen-sioung, oso humano. Por suposto, ese variado jen-sioung é o yeti e non o orangután.
Evolucionista grazas aos faisanes
De ida e volta chegamos ao ano 1870. Ao seu regreso de Moupin, debido á súa escaseza de saúde e ao descubrimento masacrado da misión lazarista de Tientsen, Armand David debe regresar a Europa paira recuperarse. E iso precisamente os días da guerra francoprusiana. Por iso quedou en Italia, en casa dun antigo alumno, o marqués de Giacomo Doria. E alí leu o libro de Charles Darwin sobre a Orixe das Especies, de 1859.
En 1872 volve a China a emprender a súa terceira viaxe de exploración. Durante a súa viaxe por China quedou fascinado polas súas faisanes. A verdade é que desde o principio volvéronselle espectaculares. Segundo o diario da súa terceira viaxe, son case 40 especies, repartidas principalmente polo Tibet; son endémicas, é dicir, só viven alí e en ningún outro lugar.
Sobre a base deste feito, Armand David sostén que estas especies contiguas, adxacentes, foron creadas e asentadas de forma individual. Con todo, segue así, non sería máis racional pensar que, una vez que Deus colocou o faisán básico sobre o terreo, este faisán básico sufriu diversas transformacións que levaron á súa desagregación racial e varietal á creación de novas especies e novos xéneros distribuídos ao redor da zona de orixe?
Levo xa una longa esmorga e non sei até que punto canseiche, pero déchesche conta da transcendencia do que mencionei antes? Armand David aparece como evolucionista no libro publicado en 1875 si queremos un evolucionismo atenuado, pero na liña de Darwin en calquera caso. Paréceme sorprendente por dúas razóns. Por unha banda, non esquezamos a Armand David XIX. Abad do século XX. En segundo lugar, por motivos históricos complicados, os científicos franceses aceptaron un pouco tarde o evolucionismo. Armand David foi pioneiro.
Este é, dalgunha maneira, uno dos maiores sabios que saíron da Eskual-herria, Armand David, o pai da panda, o gran naturalista ezpelés que morreu en París o 10 de novembro de 1900.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
