Fotos en pantalla de computador
As cámaras fotográficas que utilizan un sistema numérico ou dixital presentan vantaxes extraordinarias respecto das convencionais. Porque non collen a foto na película, senón nun disquete, e logo a imaxe pódese ver na pantalla do computador. Coa imaxe na pantalla pódese tocar, clasificar, pór o pé, etc. antes de gardala no disquete, disco duro ou CD (disco compacto). Mediante o módem e a liña telefónica pódese enviar a imaxe a calquera lugar do mundo.
Nos últimos tempos as cámaras con disquete (e non película) como soporte fotográfico están a entrar con forza no mercado. As cámaras electrónicas poden ser analóxicas ou numéricas (dixitais) dependendo do tipo, pero en calquera caso vese claramente os problemas que adoitan darse paira proxectar as diapositivas (necesítase una habitación escura, atopar una distancia adecuada entre proxectores e pantallas, non colocar as fotos ao revés, etc.) que finalizarán en breve.
Como todos sabemos, nas vivendas xa hai moitos monitores de televisión que son videoconsolas e que está a funcionar como pantalla de cine, pero a partir de agora non só hai películas, senón tamén fotos propias (a familiares, de vacacións, etc.) poderaos ver. Ademais, asociados ao computador, os profesionais poderán clasificar os seus arquivos, colocar pés de imaxe, “tocar” as imaxes ou envialas telefonicamente a calquera lugar. Durante a Guerra do Golfo, xornalistas xaponeses e estadounidenses probaron este sistema.
Cámaras analóxicas
O ano 1992 que acabamos de atravesar foi o da fotografía numérica. Xa se coñecía a fotografía electrónica analóxica. Nestas cámaras a imaxe rexístrase como sinal analóxico continua (como na banda de vídeo), pero nas denominadas cámaras numéricas ou dixitais a imaxe convértese nun conxunto de datos informáticos (son os datos obtidos pola combinación dun e cero), cada dato corresponde a un píxel da imaxe (é a abreviatura dos termos picture ³) ou a un cuadradito. En todas estas cámaras substitúese a película de emulsión convencional por un soporte de base CCD ( Charge Coupled Device ) que converte a luz en sinal eléctrico mediante células fotosensibles.
Canon leva dous anos ofrecendo o seu sistema Ion. É un aparello magnético denominado Still Vídeo Camera (videocámara de imaxe fixa) e unhas 120.000 pts. Válido. Nun pequeno disquete de 2 polgadas (uns 5 cm) de diámetro pode rexistrar 50 imaxes en cor. A imaxe tómase no disquete en 235.000 píxeles (786x300), pero como nas casetas de música pódese eliminar cando se queira, paira dar paso a outro.
Paira ver as imaxes basta con conectar a cámara á televisión como os magnetoscopios ou os camións directamente á entrada E/C. Pódense pasar pola pantalla a través dun telemando que se fornece co aparello, despois de realizar a suma de fotos. Estas imaxes pódense recoller en vídeo e pasar a modo de diaporamas, música, palabra, etc. adxunto.
E ás fotos “antigas” que temos xa feitas, que facemos? Non hai por que preocuparse. As diapositivas ou fotos negativas que xa temos poden retratarse coa cámara Ion e pasarse ao disquete 30.000 ptas. mediante un acondicionador de valor ambiental. Deste xeito, o fotógrafo profesional pode clasificar as súas fotografías por temas, por anos ou segundo desexe e logo velas rapidamente na televisión sen utilizar orixinais cando o desexe.
Outras casas tamén lanzaron novas cámaras analóxicas. Nikon ten á venda o modelo QV-1000 C, Sony leva o nome de ProMavica, ademais dalgúns modelos de Olympus e outros de Minolta. Aínda que de momento só se vende en Xapón e Estados Unidos, a cámara ProMavica é de tipo reflex e acepta todos os obxectivos de Canon, Nikon e Sony. Paira o sinal vermello, verde e azul (paira cada una delas) dispón dun sistema de triplo CCD que permite obter una imaxe de 380.000 píxeles.
Cámara totalmente dixital
Tamén se incluíron cámaras que captan a imaxe dixitalmente: Por exemplo, os DCS (Dixital Camera System) de Logitech ou Photoman ou Kodaks. Ao conectarse directamente ao computador, as imaxes pódense tratar inmediatamente. A cámara Photoman é pequena e 140.000 ptas. Valor ambiental. É moi lixeiro e a distancia focal é fixa (equivalente a 55 mm en cámaras clásicas), cunha definición de 106.000 (376x282) píxeles que pode tomar 32 imaxes paira blanquearse.
As imaxes almacénanse nun chip de cámara (RAM) e pódense conectar en calquera momento ao microordenador da oficina ou do fogar, por exemplo a un PC ou compatible. As imaxes ven así na pantalla do computador. Ademais, o programa Fototouch permite tratar as imaxes en 256 tons de gris. Una vez gardada a imaxe, pódese utilizar en todo: paira a edición electrónica, paira completar o arquivo, paira enviala por módem a calquera lugar, etc. Dado que a imaxe ocupa aproximadamente 100 kilobytes, nun disquete normal de 1,4 MB pódense inserir 14 imaxes.
O modelo DCS de Kodak é moito máis avanzado. Baséase no F3 reflexa de Nikon (polo que se pode utilizar toda a súa gama de ópticas) pero se substitúe a película por un soporte CCD de 1.280x1.024 píxeles. No soporte DM3 tómanse figuras de branqueo e no soporte DC3 de cores. Teñen una definición de 1,3 millóns de pixels e pódese dicir que equivalen á calidade que se consegue na televisión de alta definición. A sensibilidade de CCD aseméllase ás películas de sensibilidade ISO 200-400 da emulsión de prata nas figuras de cores e á de 400-800 isos nas de blanqueado. Esta cámara tamén ten motor e é capaz de tomar 2,5 imaxes por segundo. Ao ter una memoria de 8 MB (ampliable até 32 MB), pódese sacar ao golpe un xogo de seis figuras (ou 24). Estas imaxes capturadas baléiranse a unha memoria dixital chamada DSU ( Dixital Storage Unit ).
A memoria pesa seis quilos e o fotógrafo colga nunha caixa. Ten una capacidade de 200 MB e poden incluírse 156 fotos (6 rolos de 36 fotos), pero si comprímense as imaxes pódense incluír até 600 fotos na memoria. A mencionada memoria DSU está alimentada por unha batería de 12 V e ademais do teclado de mando conta cunha pequena pantalla de 10 cm paira poder visualizar e controlar inmediatamente as fotos rexistradas. A diferenza das cámaras de Ion e Logitech de Canón, Photoman, co DCS de Kodaken, o fotógrafo ten plena autonomía, xa que pode controlar o seu traballo en calquera momento, independentemente de onde estea.
As imaxes de DCS poden pasar ao computador Macintosh (modelo II ou SE/30 por exemplo) ou ao PC pola porta SCSI. Ademais, a cámara DCS (e tamén Photom) pódese conectar ao computador portátil. A cámara DCS de Kodak, con todo, costa entre tres e catro millóns de pesetas e polo momento só está a disposición dos profesionais. Paira imprimir posteriormente as imaxes pódese utilizar a impresora XL-7700 de Kodak.
As cámaras completamente dixitais, como as denominadas DCS ou Photoman, poden conectarse directamente ao computador, pero as cámaras analóxicas Ion de Can ou ProMavica de Sony teñen que converter o sinal analóxico en dixital. Paira iso é necesario dispor dun cartón gráfico no microordenador. Por iso, Canon ofrece una cartón de dixitalización (768x576 píxeles) paira a súa instalación en PC xunto coa cámara Ion RC-260 a unhas 300.000 pesetas e o programa que necesita. A continuación estas imaxes pódense extraer na impresora en cor láser, como o modelo CLC-500 de Can.
Está claro, por tanto, que a fotografía “química” naceu fai uns 150 anos. No século XX o sistema será histórico e totalmente obsoleto.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
