Conservación, recordo ou presalición de froiteiros antigos?
Na zona de Abbadia concéntranse una hectárea de froiteiras que antigamente se cultivaron principalmente no País Vasco Norte e Biarnon. Este seminario forma parte do Conservatorio de Plantas de Aquitania.
Patrimonio perdido
Responsables dos sementeiros, forestalistas e agricultores abandonaron o cultivo de variedades autóctonas e optaron por novas variedades.
Cada provincia aquitana, fai menos de 20 anos, tiña una produción de froita orientada á venda rexional e nacional. O mesmo pasaba Itsasun, no cantón de Ezpeleta.
Desgraciadamente, a maioría das variedades de manzano recollidas e estudadas polo Instituto Nacional de Investigación Agronómica entre 1945 e 1960 desapareceron das plantacións de manzanales e sementeiros, mentres que doutras só hai exemplares illados.
Paira combater o empobrecimiento do patrimonio rural decidiuse crear un conservatorio vexetal.
Antes de que fose demasiado tarde era necesario recoller as variedades máis representativas ou minoritarias.
Actividades no Conservatorio de Variedades de Froiteiras
* Inventarios e descricións
Aínda que as prospeccións iniciais fixéronse de tal maneira, agora as persoas que se pon en contacto co Conservatorio de Variedades Froiteiras teñen interese ou coñecen variedades antigas.
Isto permitiu completar un gran número de mostras con descricións de especies e fotografías. Máis de 500 fichas de manzano, por exemplo, atópanse nos arquivos.
Non só se gardan senón que se coñecen mellor.
* Traballos de investigación
Paira descubrir as vantaxes e debilidades agronómicas e xenéticas destas variedades, hoxe descoñecidas, están a levarse a cabo numerosas investigacións: o comportamento da lámina vexetal fráxil; a granulación; o branco; o lume vermello; o estudo da floración...
Varios laboratorios participan nesta investigación; uns directamente, outros asesorando e outros prestando o seu material
* Actividades pedagóxicas
O Conservatorio de Especies Froiteiras organiza anualmente e aos público cursos de amentado, poda, abonado ou parasitación.
* Difusión de plantas
Xunto á conservación das especies, é moi importante a revegetación das plantas que antigamente estaban nos campos de montaña.
No Conservatorio crecen algunhas destas especies paira o seu posterior posta á venda.
Coleccións actuais
O Conservatorio de Especies Froiteiras de Aquitania, desde 1982, está situado no ecomuseo de Sabes, no centro do Parque Natural Rexional de Landeta.
Na actualidade reúne máis de 1.000 variedades, das cales 600 son manzanos (80% de orixe aquitano).
No entanto, convén duplicar as coleccións paira evitar a súa desaparición total ou parcial (enfermidades bacterianas, accidente por clima, ...) e coñecer mellor o valor agronómico destes clons.
Deste xeito, viuse a necesidade de que cada especie desta colección de especies creza nunha parcela especializada de conservación situada no seu territorio de orixe.
Desde 1988, a colección de especies vascas e bearnesas duplicouse desde a creación do Conservatorio Vexetal “Zona de Abbadia”.
Conservatorio Vexetal da zona de Abbadia
Aproveitando o cesamento da produción de millo nun terreo ben protexido dos ventos do noroeste (vento forte, salinidade) e co fin de enriquecer os seus valores biolóxicos e patrimoniais, a finais de 1988 creouse o Conservatorio Vexetal de Especies Vascas e Biarnoanas. A finais de 1989 estendeuse o conservatorio.
Esta nova planta conta neste momento con máis de 500 árbores, entre os que se atopan máis de cen variedades de manzanos, máis de cincuenta tipos de cerdeiras, ciruelos, melocotoneros, mizpiros e mesmo vide.
O sistema de plantación utilizado é o correspondente á vexetación con recubrimiento de plástico (só chan) e abono verde.
Aínda que o recubrimiento de plástico non é estético, hai que ter en conta as súas vantaxes: limita o crecemento de malas herbas, dificulta a erosión en chans empinados, quenta o chan lentamente, impide a compactación dos chans debido ás choivas, limita a evaporación en secas, favorece a microfauna terrestre e a ventilación.
O fertilizante verde (onde queda toda a materia orgánica e é enterrada regularmente) delimita os fenómenos de lisis producidos por certos elementos minerais. Por tanto, o enterramento e o paso periódico son métodos paira enriquecer o chan. A diferenza do resto da área, contribúe ao crecemento da diversidade botánica.
As árbores son conducidos por unha poda denominada “baixa forma de dedal”. Aínda que o máis habitual en Euskal Herria foi a “forma paira os catro ventos”, a proximidade á costa obrigou a facer fronte aos efectos nocivos do vento.
A pesar da súa recente apertura, o Conservatorio Vexetal da zona de Abbadia participa na conservación do seu patrimonio, non só preservando as variedades antigas e a conciencia colectiva, senón tamén mostrando a un público amplo.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
