“Necesitamos una investigación máis feminista”
Irati Romeu Garmendia deu a coñecer a súa traxectoria desde Bordeus. De feito, traballa nun laboratorio dedicado á investigación do cancro e, aínda que tivo que facer un gran esforzo paira chegar a el, cre que chegou de forma bastante natural.
“De pequena sempre quería saber o porqué das cousas. En busca de respostas, estudei bioloxía. Entre tanto, fun a Praga con Erasmus e alí tocoume traballar nun laboratorio. Entón deime conta de que me gustaba moito o traballo de laboratorio. Así, no último ano de carreira, traballei no laboratorio como absorbente interno. E cando terminei fixen o máster en Bioloxía Molecular e Biomedicina, cun equipo que investiga a enfermidade celíaca”, lembrou.
A súa satisfacción levoulle a realizar a súa tese doutoral. Recoñeceu que a realización da tese é “dura” e, a pesar do seu gusto, acabou “cansada”: “Parecíame que non puiden vivir una parte da miña vida: tiven que deixar a danza, ía cada vez menos a Ordizia, reuníame cos meus amigos algunha vez… Fóra da tese, non tiña vida”.
Consciente diso, pasou uns meses paira coidarse e recuperar as afeccións abandonadas e, ao crer que era o momento, comezou a buscar un lugar paira o postdoctoral: “Pero era moi difícil. Eu pensaba que xa fixera a tese e deime conta de que había alguén, pero deime conta de que non era suficiente en absoluto, sentía una presión enorme”.
Na súa procura decatouse das bolsas Global training. “De feito, son axudas paira a inserción laboral, pero mirei e vin que en Bordeus había un grupo dedicado á investigación do cancro. Fixéronme a solicitude e recibíronme”.
Por tanto, agora investiga os glioblastomas. Di que é moi diferente das investigacións realizadas até agora. De feito, investigaba a base xenética na enfermidade celíaca. Agora investiga os procesos da enfermidade, os cambios que se producen no seu desenvolvemento. “Isto obrigoume a cambiar de perspectiva. A primeira pregunta era por que e agora é como, ou que se pode facer. É moi diferente. Pero isto tamén me gusta. Ademais, é máis aplicado que o que facía antes, e iso éncheme moito”.
Pero outros aspectos da investigación non lle gustan nada. E, desgraciadamente, son similares tanto en Bordeus como no resto de lugares. Está xeneralizado que os investigadores teñen que dar todo polo seu traballo e considérase normal traballar doce horas ao día. “Esta cultura está moi metida e si tentas compatibilizar traballo e vida persoal, tómase mal. Quedas fóra da competición”.
Aposta por unha investigación máis feminista
Reivindica que debería ser una investigación máis feminista. “En primeiro lugar, en Bordeus, aínda que a maioría dos investigadores somos mulleres, os nosos maiores son homes. E normalmente os mozos compiten máis e son máis individualistas. Os meus amigos son mozas e axudámonos máis”.
E di que se basea nesa ciencia: “creatividade e intercambio de ideas. A jerarquización, pola contra, dificulta a comunicación. Doutra banda, os resultados tamén deben ser inmediatos. É una visión machista: tes a obrigación de publicar rápido e moito, e iso vai en contra da calidade. E é que hai que dedicar tempo a pensar cal é a pregunta, a que queremos responder e así, ademais, os recursos destínanse mellor”.
Con todo, polo momento ten intención de seguir investigando, “si báixasche do tren, despois é case imposible volver subir”. Pero ten claro que quere volver a Euskal Herria e dubida si manterá a súa vida investigadora durante moito tempo, porque considera que o sistema actual é prexudicial: “Como imos facer algo en beneficio da sociedade se non nos coidamos?”.
Naceu en Ordizia en 1990. Licenciado en Bioloxía e máster en Bioloxía Molecular e Biomedicina pola Universidade do País Vasco. Nos últimos anos investigou a xenética da enfermidade celíaca e en 2019 terminou o seu doutoramento neste campo. Na actualidade está a investigarse o glioblastoma en Bordeus.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
