“Os homes recibimos o recoñecemento que non reciben as mulleres”
400
Joanes Lameirinhas Ortuoste é doctorando na Facultade de Psicoloxía da UPV/EHU e seleccionou como tema de investigación a vellez, concretamente a fraxilidade psicolóxica en anciáns. A maioría dos profesionais que se ocupan das persoas maiores son mulleres, polo que se centra en que un mozo realice a tese sobre elas. Lameirinhas, con todo, non se decatou desta especificidad, xa que esta opción a fixo de forma moi natural, impulsada polo interior. “En calquera caso, é certo que en Psicoloxía hai moi poucos mozos e menos aínda traballando con persoas maiores en xeral. É dicir, non só investigadores, senón que practicamente non hai homes entre o persoal dedicado ao coidado das persoas maiores”.
Recoñece os privilexios dos homes que traballan en ámbitos feminizados. "Por exemplo, fun auxiliar de enfermaría nun psiquiátrico, e alí tamén eramos moi poucos mozos. E moitas veces ouvín dicir “que ben, mozos aquí”. Pola contra, as mulleres non reciben ese recoñecemento”.
Lembra que cando fixo o bacharelato decidiu estudar psicoloxía coa intención de ser orientador. E é que, en xeral, ten a sensación de que non se lle dá a importancia que parece ao labor orientador. "Pouco despois de entrar en psicoloxía morreu a miña avoa e tíñalle moito agarimo. Por tanto, a súa morte levoume a moitas reflexións sobre a morte, o envellecemento, o envellecemento do meu e dos meus pais… Todo isto moveume as tripas".
En terceiro curso había unha materia chamada psicogerontología, e entón viu claro que ese era o tema que quería traballar. Ese mesmo ano comezou unha colaboración cun grupo de investigación da facultade, Qualiker, no que tivo a oportunidade de ver desde dentro a universidade e o mundo da investigación. "Nada máis acabar o grao, empecei a traballar con eles e á vez incorporeime a un máster: Master en Envellecemento Saudable e Calidade de Vida (UPV)”.
Agora, na súa tese, investiga os factores que poden influír na situación de fraxilidade das persoas maiores e as súas consecuencias. “Normalmente o foco sitúase na parte física do envellecemento e non aténdese á parte social e psicolóxica. E todos van xuntos, é moi difícil distinguir. Por exemplo, a soidade ten consecuencias psíquicas e físicas. Do mesmo xeito que o carácter multidimensional da fraxilidade queda frecuentemente oculto, no caso da discapacidade ocorre o mesmo. “Cando falamos de discapacidade véñennos á mente condicións físicas de dificultade, pero é moito máis amplo. Por exemplo, algúns homes de idade avanzada, cando quedan viúvos, non son capaces de realizar as actividades básicas da vida diaria porque nunca aprenderon a realizar algunhas tarefas básicas de autocuidado. Iso tamén é discapacidade”.
Doutra banda, lembra que “todos somos fráxiles”. Segundo Lameirini, o proceso de envellecemento abarca boa parte do ciclo de vida, polo que debería ser un tema a abordar desde moi pequeno. “Desafortunadamente, esta práctica realízase desde un punto de vista negativo ou patolóxico, considerando a vellez como unha enfermidade ou unha discapacidade. En consecuencia, somos unha sociedade chea de prexuízos e estereotipos cara ao envellecemento e cara ás persoas maiores”. Neste sentido, reivindicou a necesidade de abordar o proceso de envellecemento desde unha perspectiva positiva, xa que “a vellez pode ser tan fermosa e satisfactoria como o resto das etapas de desenvolvemento”.
Importancia de traducir ás euskera ferramentas de avaliación
Lameirinhas non só traballa no estudo dos factores que poden contribuír á situación de fraxilidade dos maiores, senón tamén no eúscaro dos instrumentos de avaliación. “Os instrumentos de avaliación son de gran utilidade para o diagnóstico e o seguimento. O seu validación é un proceso de longo ano no que practicamente non existen os creados en eúscaro. Por tanto, hai que devolvelos e adaptalos. Non se trata dunha mera tradución, senón de adaptar os elementos culturais e simbólicos. É un proceso difícil e longo, pero fundamental para realizar avaliacións concretas e fiables, así como para que os dereitos lingüísticos dos vascos cúmpranse”.
Lameirinhas quéixase de que non se lle recoñece a súa importancia. Di que non está valorado porque non ten impacto en revistas científicas internacionais. Con todo, ten claro que hai que facelo. “Para a normalización do eúscaro é imprescindible que os instrumentos de avaliación sexan tamén en eúscaro”, afirma. Isto é o que está firmemente.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
