“A colaboración entre todos completa o resultado”
None
A miúdo prodúcese unha separación ríxida entre ciencia e arte. José Luís Larrañaga Odriozola, con todo, demostra a estreita relación existente entre ambas as áreas. Proba diso é a restauración realizada na Ponte de María Cristina de San Sebastián.
En concreto, Larrañaga é profesor da facultade de Belas Artes no grao de Conservación e Restauración de Bens Culturais, e expúxoselle a posibilidade de participar na restauración dos elementos decorativos da ponte que se creou fai un par de anos.
Lembra que esta ponte é de formigón armado, inaugurado en 1905 e que naquela época non era habitual o uso do formigón. Por iso di Larrañaga que foi "pioneiro". "O formigón da súa época non era moi axeitado e o aspecto da ponte non gustaba moito. Entón, en 1908, decidiron pintar, sobre todo as catro torres que hai nos bordos da ponte ".
Desde entón, a ponte tivo moitas intervencións. Larrañaga destaca a de 1985: "A ponte foi derrubado e refeito o mellor posible. Pero as torres mantivéronse e son orixinais. Como se dixo, en 1908 pintáronse de branco as torres e algunhas partes de cor dourada, pero en cada intervención facíase máis dourado e cambiaba o branco. Chegou á nosa época con moitas partes douradas e, no canto de branco, ocre. Na nosa intervención tentamos conseguir non a aparencia de 1905 senón a de 1908".
Iso si, os restauradores son conscientes de que co tempo as pinturas usadas envellecéronse debido a factores medioambientais. Por iso, Larrañaga tratou de coñecer a evolución futura das pinturas a utilizar. "Adquirimos as pinturas das casas comerciais e envellecémolas experimentalmente para ver canto duraban e como se envellecían". Non basta, con todo, con ser duradeiros, tamén deben ser estéticos porque "teñen tamén unha función estética". Niso consiste a súa tese doutoral: tomar mostras, analizar a súa evolución e ver cal pode ser a máis adecuada o día de mañá.
"É verdade que no futuro haberá mellores pinturas, máis estables, máis duradeiras, pero estudar as diferentes pinturas axudaranos a decidir cal será mellor para o día de mañá", precisou Larrañaga. Así mesmo, destacou a participación de expertos en diversas áreas na restauración do patrimonio: "Ademais das Belas Artes, traballamos enxeñeiros, arquitectos, historiadores, químicos... e a colaboración entre todos completa o resultado".
Tamén fala de límites: diñeiro e tempo. "Como noutros ámbitos da vida, estes son os que nos condicionan o traballo, porque moitas veces non temos diñeiro nin tempo para levar a cabo toda esa investigación". A universidade permitiulle facelo. E apoiou firmemente a función universitaria: "As universidades son moi importantes para a sociedade. Teñen que crear e difundir sabedoría, e creo que as empresas tamén teñen que porse en contacto coa universidade, porque esa colaboración dá moi bos resultados, e non só á restauración, en todo".
Na universidade, Larrañaga non só traballa como investigadora, senón tamén como profesora, labor que lle resulta moi enriquecedora: "Aprendo moito dos alumnos e non é un tópico. En realidade, ser profesor de universidade é unha boa oportunidade para seguir aprendendo".
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
