Nanotecnoloxía e risco: exemplo da Unión Europea
Consortium for Science, Policy &
Outcomes (Arizona State University), eta Sánchez-Mazas Katedra
As innovacións en tecnoloxía científica son una das claves da economía. Son imprescindibles paira ser competitivos e crear postos de traballo. No camiño cara á innovación, tanto o sector privado como o público atribúen una importancia capital á nanotecnoloxía.
Pero que é a nanotecnoloxía? En poucas palabras, ciencia e tecnoloxía a nivel atómico e molecular (por simplificar, non separo a nanociencia da nanotecnoloxía, e utilizo una "nanotecnoloxía" que abarque ambas as). É dicir, una actividade que se ocupa do que se pode coñecer e manipular neses niveis moi reducidos. Un nanómetro é o millonario dun metro. En xeral, a nanotecnoloxía traballa nunha área comprendida entre 1 nanómetro e 100 nanómetros.
A nanotecnoloxía non é, por tanto, un dispositivo específico, senón una nova forma de coñecer e transformar o mundo, actuando sobre a nanoescala. Por iso, a nanotecnoloxía é un campo de investigación que abre moitas novas vías, "revolucionario", que afectaría profundamente a todos os sectores industriais de base tecnolóxica (medicamento, enerxía, tecnoloxías da información, etc.). De aí a importancia económica da nanotecnoloxía, xa que un único descubrimento pode ser aplicado en moitos sectores. Neste contexto, os analistas de mercado anuncian paira 2015 un mercado de até 750.000 millóns de euros e 2 billóns de euros e 10 millóns de postos de traballo relacionados coa nanotecnoloxía.
Pero a nanotecnoloxía ten outra cara menos tenra: o seu potencial paira xerar novos riscos ambientais e sanitarios. A manipulación de materiais a nivel atómico e molecular produce una transformación e mellora no comportamento destes materiais (en termos de conductividad, lixeireza, resistencia, etc.), pero á súa vez, esta manipulación pode xerar riscos asociados ás propiedades físico-estruturais que só se producen nestes niveis moi reducidos. Isto significa que o comportamento dun nanomaterial en termos de seguridade non pode extrapolarse do comportamento dun material de maior tamaño co mesmo compoñente químico.
De feito, os nanomateriales teñen una maior facilidade paira introducirse tanto no corpo humano como noutros organismos vivos, así como paira atravesar órganos, tecidos e células en comparación con partículas menos pequenas. Neste sentido, por exemplo, un estudo de grupo dirixido por Ken Donaldson, da Universidade de Edimburgo, puxo de manifesto que os nanotubos de carbono con forma de agulla teñen una influencia análoga ao asbesto co rato laboratorio1. Ademais da mobilidade e as formas, a maior superficie relativa ao volume dos nanomateriales determina o perigo dos nanomateriales. Isto confírelles una maior capacidade catalizadora, pero tamén una reactividad química máis agresiva e, por tanto, una maior toxicidade.
O tamaño é por tanto importante e xunto co compoñente químico condiciona o perigo dos materiais. A pesar destas peculiaridades, xa se lanzaron ao longo do mundo máis de 1.300 produtos de consumo baseados na nanotecnoloxía (incluída Europa) 2, sen aplicar una normativa específica sobre nanotecnoloxía que garanta a seguridade destes produtos. Neste sentido, o poder executivo da Unión Europea, a Comisión Europea, concluíu que o marco regulador previo ao desenvolvemento da nanotecnoloxía --e por tanto, sen ter en conta especificamente a nanotecnoloxía - era adecuado paira "regular os potenciais riscos paira a saúde, o traballo e o medio ambiente dos nanomateriales". Isto recolleuno no informe Regulatory Aspects of Nanomaterials de 2008.
Con todo, outra institución da Unión Europea, o Parlamento Europeo, aprobou en abril de 2009 una resolución moi crítica con esta principal conclusión do informe da Comisión. Nesta resolución, ademais, o Parlamento Europeo instou á Comisión a revisar a normativa vixente paira abril de 2011 co fin de que, una vez máis, matizase a idoneidade da normativa paira abordar os riscos da nanotecnoloxía (estudo aínda non publicado).
Mentres tanto, e grazas ao impulso lexislativo do Parlamento Europeo, nos últimos anos aprobáronse, por primeira vez no mundo, regulamentos que incorporan medidas específicas de seguridade aplicadas á nanotecnoloxía na Unión Europea (a condición de que se considere polo menos aos gobernos nacionais). O máis significativo deles --si temos en conta a especialización e variedade das regulacións- é o Regulamento 1223/2009 sobre produtos cosméticos aprobado en novembro de 2009 (entrará en vigor en xullo de 2013). Neste regulamento, por exemplo, esíxese una avaliación científica especial dos riscos dos nanomateriales, obrígase á etiquetaxe de todos os produtos cosméticos que conteñan nanomateriales como ingredientes, ou se impón á Comisión Europea, seis meses antes da súa comercialización, a obrigación de transmitir información sobre a seguridade do produto a quen teña previsto vender no mercado da Unión Europea un produto cosmético composto por nanomateriales.
Por tanto, Europa abriu o camiño á regulación específica da seguridade da nanotecnoloxía. Na Unión Europea, o Parlamento Europeo, elixido pola cidadanía, asumiu esta tarefa como a institución que mellor representa os intereses dos consumidores e do medio ambiente máis aló dos intereses empresariais. En definitiva, como puxo de manifesto o fracaso da agricultura transxénica en Europa, a sociedade quere un desenvolvemento tecno-industrial responsable que teña en conta e teña en conta a seguridade.
1 Poland, C.A. et ao. : "Carbon nanotubes introduced into the abdominal cavity of mice show asbestos-like pathogenicity in a pilot study", en Nature Nanotechnology 3, (2008), 423-428.
2 Inventario de nanoproductos en www.nanotechproject.org/inventories/consumer.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
