Especies esvaradías, estereotipos viscosos
Ocorre algunha vez que una determinada forma de expresar una idea resulta especialmente atractiva, facilmente asimilable e reproducible e, finalmente, difícil de descartar cando se observa que non é do todo correcta. Coma se fose viscoso. Critícase a miúdo, por exemplo, o exemplo utilizado paira representar a evolución: a fila de peóns homínidos, un home moderno ergueito na cabeza e un raio peludo e agachado no outro extremo. É certo que o ser humano provén doutros primates, pero tamén é certo que esta imaxe transmite una idea errónea da evolución que suxire un proceso lineal de progreso e mellora.
A pesar de que non é tan coñecido, existe un problema similar cando queremos explicar en bioloxía que queremos dicir co termo especie. Un amplo colectivo de persoas interesadas na ciencia e moitos biólogos veranse recompensados polo interminable debate existente entre os partidarios dunha definición e outra. Levan decenas de anos sen poder chegar a un acordo e nunca van ser da mesma opinión, probablemente porque as especies son convencións humanas que só existen na nosa mente. Quizá os máis atrevidos defendan o concepto biolóxico da especie (aquela definición que aprendemos no instituto, é dicir, que son conxuntos de poboacións con capacidade de reprodución conxunta e que dan lugar a posteriores fecundos), a mellor das malas definicións.
Hai que dicir que, a pesar de non ser o tema científico máis atractivo paira a maioría da poboación, non hai que quitar importancia a este tema: a especie é, digamos, a unidade fundamental da biodiversidade. Sería preocupante dicir que as limitacións impostas ás especies son consecuencia de decisións arbitrariamente tomadas por un número reducido de biólogos, e non pola investigación científica, tendo en conta que, ademais da presenza de especies nas listaxes de flora e fauna, estes baséanse en metaanálisis ecolóxicos paira avaliar o cambio climático ou en establecer criterios importantes paira priorizar a conservación de determinados espazos protexidos fronte a outros.
Afortunadamente, o verdadeiro panorama non é a tolemia que nos suxire o estereotipo viscoso. Si, é certo que non hai acordo sobre como definir una especie no plano teórico, e tamén é certo que a aparición deste tema en varios círculos pode provocar de súpeto un intenso debate. Con todo, os resultados das investigacións que se realizan sobre a delimitación e localización de especies non difiren substancialmente doutras conceptualizaciones científicas: a determinación (discutida e tocada por erros, como sempre) realízase mediante revisión por asimilados, podendo ser contrastada ou revogada por outros expertos. O debate parece quedar nun plano moi teórico, pero na práctica os diferentes conceptos non teñen por que excluírse uno do outro. Do mesmo xeito que no relato de cegos que tentan describir un elefante, as definicións da especie son o resultado de diferentes puntos de vista sobre un mesmo tema: normalmente una especie determinada pode ser coñecida de forma coherente desde diferentes puntos de vista (morfológico, ecolóxico, filogenético...).
Que provoca entón o "ruído"? Ningunha definición de especie é insignificante (se fose algunha, o debate non se alargaría tanto), e ao mesmo tempo ningunha é insignificante. Por exemplo, o concepto biolóxico é atractivo e viscoso, pero en ningún caso pode establecerse como un criterio universal (porque entende a hibridación dunha maneira moi sinxela ou porque se limita aos organismos con reprodución sexual). Os diferentes “conceptos de especie” son máis útiles como pegada que como definición. Cada vez máis, a descrición e delimitación das especies require unha análise integrada do maior número de datos posibles: morfología comparada, filogenia, paleontología, ecoloxía, etc.
É certo que a conceptualización e delimitación das especies é esvaradío por diversas razóns. Una delas é a incerteza. Atopar relacións entre uns organismos e outros é una tarefa moi difícil, máxime si temos en conta que non podemos tomar todos os organismos e extraer o seu ADN, nin realizar cruces entre todos paira ver si teñen posteriores fecundos, nin coñecer todos os fósiles do pasado paira axudar a tomar una decisión ou outra. O noso descoñecemento é tremendo, polo que as decisións taxonómicas son sempre hipóteses de traballo e a miúdo, a medida que obtemos máis información, substituímolas por outras cada vez máis estables. Non debemos confundir esta incerteza coa arbitrariedade ou o capricho.
Outro elemento a ter en conta é o tempo. As especies son o resultado dunha interrupción puntual da árbore da vida, pero como todos os organismos da biosfera tiveron o mesmo ancora, as especies forman parte dunha continuidade no tempo. Este dobre carácter, á vez continuo e descontinuo, convértese nunha dificultade cando una especie sepárase en dúas (especiación). O estudo dun proceso de especiación pode resultar confuso, xa que estaremos a ver una imaxe fixa dun proceso en desenvolvemento --non previsible -: os diferentes conceptos da especie poden non ser coherentes entre si, nos casos nos que o obxecto de estudo atópase en transición, e teremos una falsa percepción de que o problema se atopa en definicións diferentes.
Pódese desenvolver una ciencia como a bioloxía ao redor dun concepto crave que aparentemente todo o mundo utiliza, pero que non pode incluírse nunha definición de dúas ou tres liñas? Parece que si. Aínda que haxa estereotipos viscosos, non hai razón paira cuestionar que as especies son elementos propios da ciencia, como os xenes e os ecosistemas. A dificultade, quizais, son os límites da lingua e non a capacidade que temos de atopar e caracterizar a estas entidades a través da acción de emprender.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
