Antropoceno: vivimos nunha nova era?
Na actualidade, varios científicos afirman que a Terra está a atravesar una nova fronteira estratigráfica. Están a producirse profundas transformacións que poden deixar pegada distintiva nas rocas, e nesta ocasión, a diferenza doutras, o ser humano é o causante desas transformacións. Paira moitos geólogos e biólogos, o noso planeta está a entrar nunha nova era xeolóxica, a chamada Idade do Home, o Antropoceno. A actividade humana asimílase a outros procesos xeolóxicos que deron lugar á evolución da Terra, e iso significa que en gran medida están nas nosas mans os pormenores do futuro da Terra.
Desde que se propuxese informalmente no ano 2002, o termo Antropozeno comezou a utilizarse en cada vez máis publicacións. Así, en 2009 a Comisión Internacional de Estratigrafía (ICS) iniciou un debate formal sobre a nova unidade xeolóxica do Antropoceno e constituíu un equipo de traballo. As primeiras conclusións deste grupo de traballo publicáronse en febreiro de 2011 nun monográfico da revista Philosophical Transactions of the Royal Society A. No rexistro xeolóxico atopáronse una serie de características que servirían paira diferenciar o Antropoceno das épocas anteriores.
Cales son as características que definirían o Antropoceno? Que cambios principais atoparían os futuros geólogos nas rocas correspondentes á nova era? Desde a domesticación de plantas e animais até a creación de cidades contemporáneas, ao longo do Holoceno, nos últimos 11.500 anos, o home transformou continuamente o medio ambiente. Até hai pouco o ser humano só podía cambiar o medio ambiente a pequena escala. Con todo, a Revolución Industrial incrementou esta capacidade, provocando que a influencia humana fose global e que os cambios producidos fosen similares aos producidos ao longo da historia xeolóxica.
Segundo os expertos, o home transformou o 80% da superficie dos continentes. Delas, o 38% converteuse en chan agrario e as plantacións forestais superan ás de orixe natural. A deforestación debida á explotación gandeira e agrícola destacaríase facilmente ao analizar as rocas do Antropoceno e o seu contido en pole.
As cidades e infraestruturas creadas polo ser humano, así como os restos de materiais de construción e de materiais sintéticos empregados nelas, deixarían vistosos restos do lugar. Aínda que a erosión destrúa a maior parte das áreas construídas, as cidades e estruturas das áreas sedimentarias conservaríanse entre os sedimentos. Por outra banda, a minería e outras escavacións provocan catro veces máis sedimentos que os ríos e glaciares da Terra, converténdose nun dos procesos sedimentarios máis abundantes na xeración de sedimentos provocados polo home.
Tamén se observarían os efectos sobre os océanos e as augas continentais. Sen esquecer os encoros e canalizacións construídos nas canles dos ríos, a explotación das augas subterráneas ou o desxeo dos glaciares, sería evidente a acidificación provocada polo aumento do contido de CO 2 na atmosfera nos océanos actuais. A acidificación da auga mariña supón una diminución do grao de saturación do aragonito. O aragonito é o principal compoñente mineral das corais e das coquillas de carbonato doutros seres mariños, polo que a diminución da saturación aragonítica da auga mariña implicaría a súa diminución ou desaparición.
Probablemente, o principal e máis evidente cambio producido polo home é o cambio químico e isotópico producido na composición da Terra. Na actualidade, a superficie terrestre está a enriquecerse nos isótopos lixeiros do carbono ( 12 C), debido a quéimaa de combustibles fósiles, e este cambio é xa cuantificable en corais, foraminíferos planctónicos ou outros seres acuáticos acumulados nos sedimentos actuais. A geoquímica das rocas do antropoceno tamén mostraría a aparición de novos produtos químicos como PCB, plásticos, novos isótopos radioactivos procedentes de explosións nucleares ou aluminio metálico e nitratos non naturais na natureza. Os cambios na composición da atmosfera, talles como o aumento dos gases de efecto invernadoiro CO 2 e CH 4 e a diminución do ozono, así como as consecuencias derivadas dos contaminantes químicos, xa son evidentes o cambio climático e o quecemento.
Os cambios na biodiversidade tamén se destacarían con facilidade no contido de fósiles de rocas da nova era. Na actualidade, o home e os animais domesticados representan o 90% da biomasa de vertebrados actuais, fronte ao 0,1% de fai 10.000 anos. Ademais, algúns biólogos prevén que o exceso de caza, a pesca, a perda de hábitat, a contaminación e o cambio climático provocarán a sexta desaparición masiva da historia da Terra.
Tamén hai investigadores en contra da opinión de que estamos a entrar no antropoceno. Algúns aseguran que o rexistro estratigráfico do Antropoceno (sedimentos e rocas) é aínda moi pequeno e teñen serias dúbidas sobre si todos os procesos anteriores van deixar pegada e sobre a súa representatividade. Outros consideran que aínda non chegou o límite do comezo do Antropoceno, xa que nas próximas décadas produciranse cambios que poden ser estratigráficamente máis significativos. A decisión non é fácil, a diferenza das unidades cronoestratigráficas definidas até o momento, xa que se trata dun período a definir durante o período do Antropoceno e non despois de producirse. Isto supón un cambio na forma de traballar habitual dos geólogos. E o cambio… sempre xera debate.
O grupo de traballo sobre o antropoceno realizará o seu informe definitivo paira o ano 2016. Posteriormente, a Asociación Internacional de Ciencias Xeolóxicas (IUGS) deberá decidir mediante votación se o Antropoceno merece una nova era, período ou épica. O proceso pode alargarse varios anos, decisións que chegaron a ser un proceso de debate de décadas.
Con todo, espérase que o debate sobre a formalización do Antropoceno sirva paira avanzar na súa investigación científica e paira concienciar á sociedade dos profundos cambios que se están producindo na actualidade. J. Paul En Crutz, o Premio Nobel de Química de 1995 (polas súas investigacións sobre os cambios do ozono) é o creador do debate sobre o concepto do Antropoceno. Segundo a súa opinión, o aspecto máis importante do debate sobre o Antropoceno non é a creación dunha nova unidade formal. En opinión de Crutzen, a importancia do debate vai máis aló: fomentar a colaboración entre científicos pode servir paira coñecer e evitar posibles cambios futuros; espera que o Antropoceno, máis que una unidade xeolóxica, sexa una anotación paira a sociedade. Así sexa.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
