Svante Augusto Arrhenius
Elhuyar Fundazioa
O 19 de febreiro de 1859 viu por primeira vez a luz deste mundo na localidade sueca de Wijk, xunto á Uppsala. Aprendeu a ler ao tres anos sen que ninguén lle ensinase e destacouse desde pequenos na escola.
Estudou na Universidade de Uppsala como se filtraba a electricidade en disolucións. Faraday publicou as leis da electrólise que consideraba que a electricidade debía ter pequenas partículas. Mencionáronse os iones, pero ninguén explicou debidamente a natureza dos iones.
Arrhenius considerou que as sustancias que conducían corrente eléctrica disoltas na auga, como o cloruro sódico ou o sal, eran electrolitos e non conducían correntes. Ademais, entre os que eran electrólitos e os que non o eran, existía o problema do punto de solidificación da auga. A disolución dunha sustancia en auga reduce a temperatura de solidificación da auga en función da cantidade disolta. Canto máis sustancias disólvense, máis baixa é a temperatura de solidificación.
Pero paira algunhas sustancias a diminución da temperatura era inversamente proporcional ao peso molecular. Nun litro de auga disólvese un gramo de sacarosa ou un gramo de glicosa, no caso da sacarosa a metade de baixada de temperatura. Dado que o tamaño da molécula de glicosa era a metade que o da da sacarosa, nun gramo de glicosa había dúas veces máis moléculas que nun gramo de sacarosa.
Ese comportamento de redución da temperatura de solidificación era o mesmo que cos electrolitos? Nunha cantidade determinada de cloruro de sodio existía un número fixo de moléculas e calculouse a diminución da temperatura de solidificación, pero rexistraban o dobre de baixada de temperatura. Arrhenius explicou entón que cada molécula de cloruro sódico ao entrar na auga divídese en dúas partículas (una sódica e outra clorosa). O ion sodio cargado positivamente e o ion cloro cargado negativamente presentan características diferentes aos átomos sen carga.
Esta visión era revolucionaria naquela época porque consideraban imposible aos átomos cargados eléctricamente. Por iso, a teoría de Arrhenius foi considerada por moi poucos ao publicala na súa tese doutoral en 1884. O xurado, ademais, outorgou a nota máis baixa que había á tese porque non crían nela. Afortunadamente Van’t Hoff e Ostwald, preocupados pola nova teoría, traballaron xunto a Arrhenius.
En 1889 Arrhenius realiza una nova achega á Química Física. Estudou como aumenta a cantidade de reacción en función da temperatura. Suxeriu que as moléculas necesitaban enerxía de activación paira reaccionar.
Cando en 1890 Thomson descubriron o electrón e Becquerel a radioactividade, as teorías iónicas de Arrhenius foron aceptadas. En 1895 foi nomeado profesor da Universidade de Estocolmo e en 1903 foi galardoado co Premio Nobel de Química pola súa tese doutoral de tan pouco éxito.
En 1905 foi nomeado director de Química Física do Instituto Nobel, cargo que durou case até a súa morte.
Arrhenius despois ocupouse dos misterios da ciencia. No seu libro Worlds in the Making (Formación de Mundos), publicado en 1908, afirmaba que a vida na Terra xurdiu cando chegaron as esporas con vida no espazo. Informou que as esporas aguantaban con facilidade o frío e a falta de aire e que desde a estrela até a estrela estaban impulsadas pola presión de radiación a través do espazo. Por iso parecíalle que podía haber vida en Marte, pero os descubrimentos posteriores han demostrado o contrario.
En 1912 publicou o libro Theories of Solutions (Teorías das disolucións).
Faleceu na capital sueca de Estocolmo o 2 de outubro de 1927.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
