A tormenta xigante de Saturno adiántase
Cada vinte e nove anos e medio prodúcese una tormenta xigante en Saturno. Con regularidade. O último chegou nove anos antes do esperado. A primeira interpretación foi realizada por un grupo internacional baixo a dirección do profesor Agustín Sánchez Lavega, do Grupo de Ciencias Planetarias da UPV. Este traballo foi publicado na portada da prestixiosa revista Nature.
Este singular fenómeno meteorolóxico do sistema solar é coñecido polos astrónomos como a Gran Mancha Branca. É dicir, esa tormenta xigante que se desenvolve en Saturno. O tamaño da tormenta é similar ao da Terra. O último produciuse en 1990, polo que até 2020 os científicos non esperaban outro. Con todo, en decembro de 2010, algúns astrónomos amateurs xaponeses detectaron as primeiras pegadas desta tormenta, o que sorprendeu aos científicos, que apareceu case nove anos antes do esperado. "Hoxe, despois de máis de seis meses desde o inicio da tormenta, a zona principal segue activa, aínda que está debilitada", afirma Sánchez Lavega.
Existen dúas teorías que explican a orixe deste fenómeno. Hai quen opina que a luz solar é a responsable dos ventos de Saturno e que os ventos serían superficiais. Outros consideran que o axente é a calor interna que salgue de Saturno e os ventos entón serían profundos. Segundo o estudo publicado en Nature, os modelos que mellor simularon a propia tormenta e a súa influencia a nivel planetario indican que os ventos, aparentemente, esténdense profundamente até as néboas de auga, é dicir, luz solar non chega. "Isto, si é certo, confirmaría que a orixe dos ventos é caloroso", engadiu Sánchez Lavega.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
