Polímeros condutores
Algúns polímeros son capaces de conducir electricidade. Un deles, o poli (nitruro de xofre), pode substituír o ouro en aparellos electrónicos. Pero este material ten problemas no seu procesado. Os químicos descobren una nova vía paira elaborar poli (nitruro de xofre).
Arthur Banister e os seus compañeiros da universidade británica de Durham, conseguiron o polímero pasando a través de una disolución do composto S5N5+Cl. Anteriormente utilizábase como materia prima o tetrasufre tetranitruro de poli (nitruro de xofre). Este composto é explosivo e perigoso.
Para que o polímero xere electricidade, debe ter una estrutura especial: no seu esqueleto deben aparecer dobres ou triplos enlaces. A través destas conexións condúcese a electricidade.
Para que o polímero sexa un verdadeiro condutor, os electróns deben circular tan facilmente como nos metais na súa estrutura. O movemento producirase en cadeas de polímeros e entre cadeas. No poli(nitruro de xofre) os electróns circulan por dobres enlaces nitróxeno/xofre e entre as cadeas por medio de pontes de xofre.
Sintetizouse por primeira vez en 1910 e comprobouse o seu aspecto metálico. Até 1975 considerábase una curiosidade química, pero ese ano os químicos de IBM viron que era superconductor a 0,27 K. O poli (nitruro de xofre) é un metal real, aínda que non contén átomos de metal na estrutura.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
