Novas vías de tratamento de lodos negros
Nas plantas de tratamento de auga prodúcense millóns de toneladas de lodos negros ao ano, e que facer con eles é un grave problema. Nalgúns lugares, como en Gran Bretaña, a maior parte vértense ao mar. No entanto, a lexislación vixente por parte do EVE prohibirá a práctica deste tipo a partir de 1998, por pór en perigo a vida mariña.
Existen outro alternativas pero con problemas ecolóxicos e prácticos. Por exemplo, os lodos pódense dispersar en campos e campos de cultivo, pero o transporte deste produto malicioso require una gran flota de camións.
Doutra banda, os lodos procedentes de medios industriais conteñen gran cantidade de metais pesados que non poden utilizarse como abono. Paira reducir o volume dos lodos pódense coagular e comprimir antes da súa dispersión en campos e campos de cultivo. Pero non é nada fácil. Os lodos poden ser incinerados, pero desta forma emítese dióxido de carbono, causante do efecto invernadoiro.
Wessex Water (Inglaterra) e Swis Combi (Suíza) puxeron en marcha un novo procedemento paira tratar os lodos negros.
A planta de tratamento do lodo só necesita un operario, xa que o proceso está moi automatizado. O lodo cru que entra no sistema mestúrase cos grans excesivos de lodo seco que se forman ao final do sistema. Desta forma conséguese que o lodo sexa máis compacto e quéntase máis uniformemente nesta situación. A mestura engrosada introdúcese nun tambor giratorio onde se quenta con aire quente até 450ºC. Desta forma conséguese una mestura de grans. Posteriormente procédese ao cribado dos exemplares, separándoos paira a súa reciclaxe.
Dado que todo o proceso séguese un ciclo, non se producen cheiros e ademais recupérase o 70% da calor xerada no forno, sendo a eficacia calorífica do sistema do 80%.
Os grans son ricos en nitróxeno e fosfatos. Por tanto, poden utilizarse como abono. Doutra banda, pódense utilizar como combustibles, xa que teñen un poder calorífico equivalente ao carbón de baixa calidade. Pero se os exemplares conteñen gran cantidade de metais pesados, poden ser depositados en vertedoiros convencionais.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
