Hasiera »   Albisteak »   Japoniako gaztainak Euskal Herrian

Castañas xaponesas en Euskal Herria

• Zabaldu:
• Twitter
• Facebook
• Emaila

Os castiñeiros considéranse de aquí, e hai algúns indicios que así o demostran, como os sedimentos da cova de Ekain, antes citada, pero parece que a maioría dos castiñeiros que sobreviven hoxe en día proceden do exterior. En 1946 G. A lectura dalgúns fragmentos da obra de Lafitte mendiondoarra sobre castiñeiros pode axudar a comprender como foi a “invasión”.

Castiñeiros

(…) Mirando aos escarpes espidos e ás paraxes máis sobrias da actualidade, é imprescindible sentir un punto de tristeza ao pensar naqueles fermosos bosques de castiñeiros do País Vasco de outrora.

(…) Nos lugares nos que outrora había fermosos bosques de castiñeiros non quedan máis que escarpes espidos e paraxes rasgados.

Con todo, aí está a magnífica sección de castiñeiros xaponeses de Zudaire, como exemplo do que se pode facer si quérese….

Orixe

O castiñeiro xaponés é natural en Xapón e atoparémolo na montaña e na chaira. O castiñeiro tamén se produce de forma espontánea en Corea e o leste de China. A árbore que crece en case todas as provincias xaponesas ten varias variedades. Trasladado a Estados Unidos cara a 1876, debido á súa resistencia a Endothia parasitica, foi ben aceptado. Actualmente existen varias variedades ben adaptadas.

Segundo Camus, até 1907-1908 o castiñeiro xaponés non entrou en Francia. As primeiras plantacións levaron a cabo en Aubenas, Lindois e Vialler, estendéndose posteriormente a outros territorios debido á súa resistencia á enfermidade da tinta.

Repatriación do Castiñeiro Vasco

O castiñeiro xaponés que se introduciu no País Vasco, e especialmente no País Vasco Norte, cara a 1909, tivo unha gran difusión, seguindo o éxito das primeiras plantacións de Sara e Zudaire. Este é o breve histórico de castañas doces que comemos no outono:

En 1907 había dous misioneiros vascos en Xapón, o pai Chabagno e o pai Lizarraga. O Pai Urbain Faurie (de Loira-Garai) regresou a Yokohama tras unha viaxe de recollida de herbas na illa coreana de Quelpaert. Durante a cea falouse do fracaso dos ensaios previos para a plantación de castiñeiros en Francia. E o pai Faurie, ademais de explicar os motivos do fracaso, explicou aos dous misioneiros vascos como solucionar o problema. Segundo el, a clave estaba no exceso de actividade de germinación das castañas e para atrasalo, recomendoulles que gardasen as castañas mergulladas durante dous meses no barro.

Como o seu pai era experto en botánica Faurie, Chabagno e Lizarraga decidiron seguir este consello. Así, cando chegou o momento da reunión, compráronse castañas nunha propiedade próxima ao poboado de Kawagoe (ao oeste de Tokyo). As castañas recollidas non se identificaron por tipo, pero a petición de ambos os misioneiros o produtor realizou unha primeira selección. Os misioneiros examinaron a continuación una a unha todas as castañas e descartaron as defectuosas. A continuación, cada sacerdote preparou correctamente o barro e meteron todas as castañas en capas ben aliñadas. Tras dous
meses de descanso, as castañas sacáronse dos barros, laváronse ben con auga e metéronse en caixas cheas de area do río, listas para a viaxe.

O pai Chabagno enviou castañas ao seu pai, campesiño de Aldude, Baixa Navarra, a principios de 1908. As castañas dividíronse en tres partes: unha comeuse e outras dúas plantáronse. Un terzo cultivouno o seu pai, seguindo os procedementos habituais e o outro terzo cultivouno o seu irmán, seguindo os consellos dun profesor de agricultura de Pau. Todas as castañas se germinaron ben, xa que a diferenza entre os métodos de cultivo científicos ou convencionais non era grande. Un veciño de Aldude interesouse por estas árbores e creou un sementeiro que abriría o castiñeiro a ambos os dous lados dos límites.

Na mesma época, o pai Lizarraga enviou ao señor Broussain una nova gama de castañas ao entón xuíz de Hazparn. O Auzapeza repartiu castañas entre varias persoas e o resultado foi un bo número de árbores en Hazparn.
Meses despois o pai Lizarraga enviou máis castañas, pero até marzo de 1912 non chegaron a Zuraide. Afortunadamente as castañas non se deterioraron no camiño. As caixas contaban con 4.000 castañas. A emisión custou 1.000 libras, una cantidade importante naquela época. A maioría delas plantáronse no propio Zudaire e a germinación foi perfecta. Tres anos despois, un centenar de novas árbores trasladáronse a Sara e alí tamén creceron ben.

Os froitos destas primeiras árbores abriron ano tras ano o castiñeiro nos recunchos de Euskal Herria. E non un só tipo de castiñeiro. Se as castañas iniciais xa eran mesturas de distintas especies xaponesas, esta deu variedades diferentes en Euskal Herria.