Humidais kársticos no País Vasco
Aínda que en xeral os humidais kársticos son relativamente escasos, na maioría das nosas serras existen estruturas xeolóxicas calcarias, polo que se trata dun humidal ben representado no País Vasco. A maioría dos humidais kársticos que atopamos no País Vasco proveñen da impermeabilización das dolinas de disolución de pequeno tamaño. Outras aparecen nas dolinas de colapso, xeralmente de maior tamaño. Estes últimos, normalmente fornecidos con auga freática, non presentan variacións significativas no nivel da auga, polo que albergan comunidades de vida máis ricas e estruturadas. Por último, no País Vasco atopamos humidais kársticos creados en diapiros. A maioría recibe o caudal das augas subterráneas e, en ocasións, debido á súa gran profundidade, non poden considerarse humidais e considéranse lagoas.
En todos os casos, ademais de ser moi útil paira comprender os sistemas xeolóxicos e hidrológicos asociados aos mesmos, pódese afirmar que as contornas son de gran valor paisaxístico. O valor paisaxístico deste tipo de humidais, a súa singularidade e o seu elevado interese ecolóxico fan que sexa necesario protexelos con rigor, pero lamentablemente até o momento a maioría dos mesmos quedaron fóra das políticas de protección.
Con todo, afortunadamente, ao estar a maioría en zonas de topografía inclinada e ter una aresta escarpada, o ser humano non sufriu grandes transformacións. Non hai que esquecer que debido ás características hidrológicas destes humidais, as extraccións de auga ou drenaxes das cubetas non só afectan de forma importante ao nivel freático, senón que os focos de contaminación esténdense de forma inmediata nestes sistemas, podendo chegar a lugares moi afastados dos que se produciron.
No País Vasco, os exemplos máis significativos de humidais kársticos son os producidos en diapiros dispersos pola nosa xeografía. Delas, sen dúbida, a máis importante na comarca dos vales alaveses é a lagoa Areo, situada no termo municipal de Lantarón. Ten una superficie de dezaseis hectáreas e una profundidade de até vinte e cinco metros. Pola súa gran profundidade, é un dos poucos lagos reais que atopamos en Euskal Herria. Con todo, fóra da beira norte, a profundidade vai diminuíndo aos poucos, polo que nas beiras deste lago atopamos un magnífico humidal con aneis de vexetación moi ben estruturados. Trátase dunha zona de gran valor ecolóxico e natural, cunha singularidade e valor paisaxístico singular. Por iso, o Goberno Vasco e a Deputación Foral de Álava conseguiron a súa declaración de Biotopo e a súa inclusión na lista do Convenio Internacional de Ramsar sobre humidais de importancia. Esperamos que estas denominacións sirvan paira perpetuar este recuncho único de Euskal Herria. Outros humidais asociados a diapiros son: A lagoa de Olandina, situada no val de Maeztu de Álava, una vintena de lagoas e charcas pequenas situadas no porto de Altube en Álava, a lagoa de Arbieto na depresión de Urdu en Bizkaia ou as lagoas de Iza e Louza situadas en Navarra, preto de Iru.
Desde o punto de vista ecolóxico e dimensional, aínda que os humidais kársticos máis importantes do País Vasco son os orixinados en diapiros, os máis abundantes son os orixinados nas serras e comarcas calcarias. Adoitan ser de menor tamaño e máis abruptos, polo que son menos valiosos desde o punto de vista ecolóxico. Con todo, constitúen un importante elemento diversificador da paisaxe e, ademais, debido ás características hidrogeológicas que mencionamos ao principio, as zonas calcarias son moi secas, polo que estes pequenos depósitos de auga son de vital importancia paira os habitantes do lugar. Non hai que esquecer que as serras calcarias sofren una forte presión gandeira, sobre todo no verán. De feito, os pequenos depósitos de auga foron utilizados polo ser humano desde hai tempo e, en moitos casos, foron obxecto de transformacións paira poder acumular máis auga.
En canto ao seu tamaño, as lagoas de Arraga (Mouriscot) e Brindos e a lagoa de Marion, situadas en Lapurdi, entre Biarritz e Anglet, son excepcionais, sobre todo as dúas primeiras, cunha superficie de auga superior a trinta hectáreas e una profundidade superior a dez metros. Desde o punto de vista ecolóxico, con todo, o máis interesante é o Lago Marion, con escasa profundidade e pendentes suaves nas súas marxes, xa que este tipo de humidais están ben estruturados pola comunidade vexetal e animal propia.
En termos cuantitativos, a rexión con máis lagos, lagoas ou charcas de orixe kárstico é a Serra de Entzia-Urbasa-Andia. Basandia, Agilarrondo, Olaberri, Andasarri, Sarasa, Lator, Ikomar, Erna, Lordia, Uderbe, Zi–etarri, Idosia, etc. son os nomes de varios humidais que podemos atopar ao longo desta longa serra calcaria. Ademais, ao longo da xeografía do País Vasco atopamos numerosos exemplos de humidais kársticos como as lagoas de Marikutz, Larraskanda ou Bisusbide no macizo de Izarraitz (Gipuzkoa), a lagoa do mesmo nome no monte Santa Barbara de Hernani, o pozo de Unaga na serra de Aralar, as lagoas de Gauzana na serra de Arbaileta (Norte).
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
