Proxecto Xenoma
Co inicio oficial do Proxecto de Xenoma Humano (GGP) o 1 de outubro de 1990, iniciouse un megaproyecto de 15 anos de duración previsible cun orzamento de 3.000 millóns de dólares. Polo diñeiro que se vai a gastar e o reto técnico que supón, comparouse co proxecto Apolo, que N.A.S.A. puxo en marcha nos anos 70 paira levar ao home á Lúa. O 3% do orzamento do PMA (uns 90 millóns de dólares) destinarase a analizar as consecuencias éticas, sociais e legais que poden derivarse dos resultados científicos do proxecto. Esta é una das diferenzas máis destacadas do GP co proxecto Apolo.
Si cúmprense os prazos previstos, coñecer a secuencia exacta dos 3.000 millóns de nucleótidos que temos no noso patrimonio xenético cando o GGP conclúe con éxito no ano 2005, que vantaxes achéganos? Alguén pode preguntar porque estas vantaxes non son obvias. Dicir que o obxectivo final do proxecto é facer posible a terapia xenética non explica demasiado o problema. Un exemplo axudaranos a esbozar as vantaxes do GGP.
Fai uns quince anos, cando a xenética xa dera grandes avances, a única opción que quedaba a ese médico era que, tras ver que una parella foise escapando aos poucos a vida ao seu fillo por mor de una miopatía de Duchenne, cando lle preguntaban ao médico pola posibilidade de quedar embarazada de novo: “Mira, como esta enfermidade é consecuencia dun xene defectuoso no cromosoma sexual X, cunha probabilidade dun por cada dous, si o seguinte fillo é fillo, tamén sairá enfermo, e si é nena, será portador e pasará o xene defectuoso aos seus descendentes”. Nesta situación, como é lóxico, moitas parellas negábanse a ter máis fillos.
Na actualidade o problema é totalmente diferente. Coñecendo o xene defectuoso e a súa secuencia, é posible realizar un diagnóstico prenatal a partir do 2º ou 3º mes de embarazo. Este diagnóstico permite aos pais evitar o nacemento (mediante aborto terapéutico) do seu fillo ou filla portadora que nacerá moi enfermo. Por tanto, os avances na enxeñaría xenética han permitido ás parellas con este “risco” mencionado ter fillos sans.
Está claro que esta situación non é a mellor. E é que, tanto por relixión como por ética, paira algunhas persoas a situación actual é a mesma que fai 15 anos, precisamente porque se negarían a facer esa proba prenatal ou a abortar. A solución “real” sería substituír o xene defectuoso nunha fase temperá do desenvolvemento embrionario. Real?
Segundo o comportamento ético adoptado pola comunidade científica actual, calquera posible terapia xenética está limitada á liña somática. Por tanto, no mellor dos casos pódese tentar solucionar os problemas de saúde que o erro xenético ocasionaría a esa persoa, pero o xene defectuoso seguirá transmitíndose á descendencia. En calquera caso, hai que lembrar que os códigos éticos non son absolutos, xa que varían moito dun grupo humano a outro e ao longo do tempo. Por tanto, a actitude actual dos científicos sobre as liñas germinales pode cambiar radicalmente no futuro.
Na actualidade, o un por cento dos nenos naceu cun grave erro xenético. Aínda que estas e, sobre todo, a posibilidade de complementar cun tratamento único e seguro ás que poden nacer no futuro xustifican con facilidade os traballos que se van a realizar no GGP e os fondos que se van a gastar, hai que lembrar que a maioría das enfermidades que padece o ser humano non son xenéticas, senón ambiciosas. Na maioría dos casos coñécense recursos técnicos paira evitalos ou terapias curativas.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
