Lanzar ao espazo satélites, foguetes, etc. é fácil, si, pero quen recibe despois os residuos que xa non serven para nada ou que se producen por accidentes? Pois ninguén. Aí quedan virando ao redor da terra. A maior parte do lixo queda na órbita inferior, é dicir, a uns 2.000 km de altitude sobre a superficie terrestre. O resto queda en órbita geoestable a uns 36.000 km de altitude.
Nas observacións realizadas mediante radares e telescopios ópticos detectáronse preto de 9.000 obxectos de máis de 40 cm, dos cales só 700 son satélites en funcionamento. Estes obxectos, con todo, non son moi perigosos. Os fragmentos de menos de 20 cm que poden causar un impacto cunha nave espacial e causar danos máis graves, estiman que poden superar os 150.000.
Parece que coa tecnoloxía actual non é posible recoller este lixo, polo que a única solución é xerar a menor cantidade de lixo posible. Paira iso, a Axencia Espacial Europea (ESA) propuxo en Alemaña, no seu terceiro congreso sobre o lixo espacial, dúas medidas: por unha banda, evitar explosións espaciais e, por outro, a entrada na atmosfera terrestre de satélites que non van ser utilizados máis.