Falando do espazo
Os esforzos realizados nos primeiros tempos da investigación do espazo exterior que nos rodea e o proxecto de traslado do home á Lúa son un deses retos que se xustifican de forma natural. Posteriormente, grazas á forza propia da ciencia paira o seu desenvolvemento, comezouse a traballar no coñecemento de Venus, Mercurio e Martitz, primeiro mandaron os espazos que orbitaron eses planetas e despois foi a quenda dos que aterraron tanto en Venus como en Marte.
Estes abriron o camiño a outros obxectivos: por unha banda, dando cabida á idea de levar ao home a Marte e, por outro, pondo en marcha os espazos que Júpiter e outros planetas exteriores analizarían de cerca. Este último obxectivo cumprírono perfectamente as sondas Voyager e, una vez que xa deron os seus mellores, van fóra da órbita de Plutón afastándose paira sempre. Seguindo o esquema de estudo dos planetas interiores, transcorreu un ano desde que o módulo liberado da sonda Galileo mergullásese na atmosfera de Júpiter.
Os expertos na dinámica atmosférica deste planeta crían que se ía a atopar vapor de auga, pero os resultados non cumpriron as expectativas: apenas se atopou auga na atmosfera de Júpiter. É curioso porque finalmente atopouse en lugares inesperados. Ou quizais deberiamos dicir que cando nos últimos meses atopouse auga fóra da Terra, a prensa ha difuminado demasiado os achados, esperemos ou non atopalos.
A predición da presenza de osíxeno en Ganimedes o pasado mes de novembro non xerou sorpresa entre os expertos, xa que o ano pasado atopouse en Europa (outro satélite de Júpiter). O xeo de Ganimedes é o osíxeno liberado polas moléculas de auga xeada que se romperon polos ataques dos raios cósmicos, meteoritos, etc. na fina atmosfera de Ganímedes (a presión que xera é un millón de veces menor que a que temos na Terra). Por tanto, este osíxeno non está relacionado con ningún proceso relacionado coa vida, como se subliña en toda información. Por que tanta publicidade e esa alusión á vida extraterrestre?
A Defensoría estadounidense publicou recentemente que nun cráter do polo sur da Lúa tamén hai un lago de xeo. O máis destacado da noticia é que facilitaría en gran medida a construción dunha colonia permanente na lúa. E todo cando un grupo de investigadores da NASA anunciou en Marte que hai ou existiu una vida e quere pór data a un posible proxecto paira levar ao home a Marte.
Ao desaparecer a necesidade de proxectos ao redor da “guerra das galaxias”, a NASA e o RKA (Axencia Espacial Rusa) sufriron una continua diminución dos seus orzamentos (no caso do RKA, por outras razóns que todos coñecemos). O mero recoñecemento de Saturno ou o feito de que o home se vexa en Marte, despois de habelo visto hai tempo na lúa, non son obxectivos que teñen forza. Por iso, os científicos perseguen un deses proxectos que se xustifica por si mesmos para que non se pechen máis os fondos.
Uno destes proxectos podería ser a procura de posibles indicios de vida no Sistema Solar, levando ao home de novo á Lúa e a Marte. Algúns creen que o achado da menor pegada que confirmaría plenamente a existencia ou a existencia de vida fóra da Terra provocaría a revolución cultural que supuxo o abandono do geocentrismo no seu día ou a aprobación da teoría da evolución.
Na miña opinión, as consecuencias de ter que promover estas ideas son, xunto coa predición que se atopou osíxeno en Ganimedes, facer alusións á vida extraterrestre que non veñen á conta ou relacionar a importancia da auga que se atopou na lúa cunha posible colonia sustentable. A pesar de todo, a finais de ano lanzáronse dúas naves para que se aterren en Marte. Non cabe dúbida de que o próximo verán haberá moitas noticias de interese ao chegar estes espazos.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
