Amigo íntimo do Sol... Betizu amarelo
A especie máis representativa dentro deste xénero é, sen dúbida, a betizu amarela que nos ocupa nesta ocasión. Coñécense unhas 20 especies. Tres deles atópanse no País Vasco, un de orixe africana (chamado H. orbiculare).
O betizu amarelo é una herbácea ou mata con talos de madeira. Pode alcanzar 0,5 metros de altura, é erecta ou decurrente e moi aromática ao fregar as follas. No bordo adoitan ser revólveres, recubertos de tomate branco e “estreitos”. A flor é una inflorescencia de 5-15 capítulos, de cor amarela intenso e brillante. O nome desta planta indica que é moi difícil de engurrar. Xeralmente é ovoide e ilegal e ás veces ten pelo no pé. Florece entre maio e agosto.
O froito (acenio) é de cor pardo escuro, ás veces con numerosas glándulas brancas e xeralmente brillante.
Esta planta distribúese na vertente mediterránea e no oeste de Europa, especialmente nas matogueiras alternativas aos encinares, alpargatas e quejigales, así como nos carballos, dunas e areais. Vive xeralmente en zonas secas e pedregosas. Por tanto, está distribuída en moitas zonas do País Vasco, con altitudes entre 0 e 900 metros.
A betizu amarela foi considerada como un indicador de “sustentabilidade” e “lealdade” e foi coroada coas súas flores. Tamén se utilizou como herba medicinal paira a fabricación de gargarismos como antiséptico e desinfectante. Tamén fregando paira curar a dor de oídos. Din que as flores son diuréticas e febrífugas.
Familia: compostos |
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
