Edwin Armstrong
Elhuyar Fundazioa
Este enxeñeiro eléctrico norteamericano naceu hai cen anos en Nova York, o 18 de decembro de 1890. Parécenos oportuno por tanto mencionar os traballos realizados na enxeñaría eléctrica (sobre todo na radiotransmisión) con motivo do centenario do seu nacemento.
Edwin Armstrong leu de mozo os avances logrados por Marconi na telegrafía inalámbrica en libros divulgativos e antes de cumprir o vinte anos comezou a realizar o seu propio transmisor radiofónico e a crear sinais de radio.
Estudou na universidade de Columbia, onde Michael Pupin foi o seu mestre. Alí obtivo o título de enxeñeiro na sección de electricidade.
Durante a Primeira Guerra Mundial, Armstrong desenvolveu sistemas de detección aérea. Os métodos até entón existentes baseábanse nas ondas sonoras que producían os avións. Armstrong, con todo, pensaba que era mellor basearse nas ondas electromagnéticas xeradas nos seus sistemas de combustión, xa que desta maneira cría que era posible facer mellor e máis precisa a detección. Pero esas ondas tiñan una frecuencia demasiado alta paira poder recibilas facilmente. Por iso Armstrong inventou un circuíto especial paira reducir a frecuencia e amplificar as ondas. O aparello foi denominado “receptor superheterodino”.
Armstrong inventou demasiado tarde o seu aparello paira ser utilizado na Primeira Guerra Mundial, pero foi utilizado en equipos de radar durante a Segunda Guerra Mundial. Con todo, fóra da guerra, era un mecanismo idóneo paira recibir calquera onda de radio, o que permitía o fácil uso dos receptores de radio. Tampouco era necesario ser enxeñeiro eléctrico paira obter sinais de radio. O superheteróneo axustado á radio, ao virar un disco podíanse obter facilmente os sinais. Por tanto, os receptores de radio creceron enormemente.
Ao termo da Primeira Guerra Mundial, Edwin Armstrong e Le de Forest iniciaron una longa e complicada causa. Non se puido determinar a quen correspondía a patente dun tipo de circuíto. Armstrong finalmente perdeu o preito, pero o seu logro máis importante resultoulle máis tarde.
En 1934 comezou a traballar como enxeñeiro eléctrico na Universidade de Columbia, e tras seis anos de ensaios, en 1939 conseguiu solucionar o problema das perturbacións eléctricas na atmosfera.
Nun receptor de radio normal, os sinais obtéñense modificando sistematicamente a amplitude das ondas de transmisión e modificando a amplitude das ondas sonoras transmitidas por estes cambios. É o que se coñece como modulación ou AM (Amplitude Modulation en inglés) da amplitude.
Desgraciadamente, tormentas e aparellos eléctricos tamén modulan a amplitude das ondas de transmisión, pero sen ningunha orde. Esta modulación desordenada transfórmase logo en son no receptor de radio, e iso é o que coñecemos como interferencias.
No proceso inventado por Armstrong, o sinal emitíase modificando sistematicamente a “frecuencia” das ondas de transmisión. Isto coñécese como frecuencia modulada ou FM e ten a gran vantaxe de rexeitar interferencias, xa que o sinal de frecuencia modulada non recibe interferencias debidas a tormentas atmosféricas ou outros aparellos eléctricos.
Tras a Segunda Guerra Mundial, as radios de FM difundíronse por todas partes e son especialmente adecuadas paira a transmisión da música clásica. Nos circuítos de son de televisión tamén se utiliza moito a frecuencia modulada, xa que así se consegue a mellor calidade paira escoitar música.
Desgraciadamente, as ondas de transmisión de FM só son de alta frecuencia e non chegan lonxe. Por tanto, a emisora que se emite na frecuencia modulada non se pode escoitar de forma remota. Paira iso haberá que colocar repetidores a intervalos.
Edwin Armstrong era una persoa moi empedernida que non paraba de ter litixios entre un e outro. Pensaba que o resto das persoas sempre estaban en bancarrota contra si, aínda que non tiñan razón paira iso. Finalmente, baixo as depresións, lanzouse pola xanela da súa casa en Nova York o 1 de febreiro de 1954.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
