Investigan a evolución da contorna de Atxurra fai 35.000-7.000 anos
Baseándose nos datos de Atxurra (Berriatua, Bizkaia) e dos xacementos clásicos da zona, un grupo de investigadores, liderado polo investigador da UPV/EHU Josu Aranbarri Erkiaga, analizou os cambios que a vexetación e o medio sufriron na zona entre fai 35.000 e 7.000 anos. Aranbarri, especializada en paleolanería, confirmou a presenza de comunidades vexetais moi heteroxéneas ao longo do tempo, ligadas aos cambios climáticos e á litología local. Tamén se estudou a ocupación humana que existiu na zona entre o período gravético e o Neolítico.
Precisamente en Atxurra atópase a ocupación humana máis antiga do val de Lea. En concreto, os vestixios máis antigos atopáronse a nivel estratigráfico VIN e datan de fai 33.500 anos (antigo período gravético). O estudo demostrou que o medio estaba dominado por coníferas, principalmente piñeiros e enebros, e que a expansión do bosque atlántico mixto era limitada. De aí dedúcese que o clima sería frío e seco.
Durante o Ultimo Máximo Glacial, a cova de Atxurra estivo buxán e nos xacementos da zona atopáronse poucos restos humanos, salvo na cova de Antoliña.
Máis tarde, fai uns 19.400-18.400 anos, predominaron os piñeiros e os enebros, xunto cos esteparios herbáceos, e apenas había árbores e arbustos meso-termófilos. De novo, o clima foi seco e frío. Naquela época producíronse ocupacións da cultura baixomedieval en Atxurra.
Na época medieval de Madeleine, Atxurra volveu quedar buxán. Pola contra, houbo ocupacións en Arlanpe, Santimamiñe e a cova de Antoliña.
Ao final do Pleistoceno, fai uns 15.000 anos, proliferaron as especies que compoñen o bosque atlántico mixto. Paralelamente, ampliáronse as ocupacións culturais de Madeleine na comarca. Os arqueólogos cren que entón (na Magdaleniense Superior) fixéronse algunhas das pinturas das covas de Atxurra, Lumentxa, Arminorain, Goikolau e Abittaga.
Ademais, han visto que naquela época, por primeira vez, os grupos organizáronse no val de Lea: os principais campamentos, os campamentos de caza, os espazos simbólicos… De aí deduciron que, aínda que eran cazadores-recolectores, movíanse menos e tiñan unha maior distribución territorial. Esta ordenación coincide coa expansión do bosque atlántico mixto e a desaparición de ambientes esteparios, así como co aumento das temperaturas e da humidade.
O último nivel estratográfico de Atxurra xorde fai 7.700-7.000 anos e caracterízase pola expansión rexional do bosque atlántico mixto. Os arqueólogos non atoparon a influencia humana do Neolítico nesta paisaxe. O estudo completo foi publicado na revista Palaeogeography, Palaeoclimatology, Palaeoecology e realizouse un resumo na publicación Arkeobasque.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
