As esponxas usan pegamento
Si cóllese o tamiz fino e apértase nel a esponxa mariña, as células pódense separar, pero se se repoñen estes trocitos nas augas mariñas, antes de quince minutos todos concentraranse nun único macroorganismo. Si un mesmo ensaio realízase mesturando faragullas de diferentes especies, as faragullas de cada especie únense formando paquetes separados, pero nunca mesturados. A causa é o adhesivo das esponxas. Estes adhesivos son capaces de identificar e recoller células dispersas. Chámanse gliconectinas e teñen longas cadeas de azucre.
Cada especie de esponxa ten a súa gliconectina sobre a superficie celular. As células de cada especie identifícanse mediante un sistema primitivo denominado homofilia. Como sinala Gradimir Misevic, da universidade de Basilea, o estudo destes adhesivos celulares permitirá analizar a evolución desde os primeiros sistemas de defensa até os actuais humanos.
De feito, atopáronse restos de gliconectinas en ratas e seres humanos, sobre todo en tumores cancerígenos en momentos puntuais do seu desenvolvemento. Segundo os investigadores, antes de que as células agrúpense en masas homoxéneas coñécense entre si mediante proteínas de superficie. Os investigadores comezarán a estudar o sistema de inmunización.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
