Soidade, fame de relacións
Publicado en Berria o 17 de abril de 2020
.jpg)
En comparación con outros primates, a nosa especie é especialmente social, dise que somos animais sociais. É máis, segundo a antropóloga evolucionista Susanne Shultz, a tendencia a formar grupos complexos e a manter relacións múltiples e estreitas entre eles levou a ser nosa especie como é. Desde esta perspectiva, non é de estrañar que a moitos lles pareza «antinatural» o confinamento, sobre todo se viven sós.
Moitos psicólogos compararon coa fame e a sede: sentir soidade é una alarma biolóxica; como a fame impúlsanos a buscar auga, a soidade convídanos a relacionarnos cos demais.
O 26 de marzo, coincidindo coa expansión da peste por todos os continentes, publicáronse os resultados dun experimento que compara o illamento social co efecto da fame no cerebro. O experimento levou a cabo no Instituto de Tecnoloxía de Massachusetts, liderado polos neurocientíficos Livia Tomova e Rebecca Saxe, no que participaron 40 voluntarios.
En primeiro lugar, analizouse o cerebro dos voluntarios mediante unha técnica de debuxo por resonancia magnética (fMRI). Esta técnica é moi utilizada neste tipo de experimentos e permite visualizar a actividade de determinadas áreas do cerebro.
O experimento dividiuse en dúas sesións de 10 horas cada una. Na primeira sesión negóuselles a comida e na segunda as relacións sociais. No primeiro só podían beber auga; no outro, ademais de estar fisicamente illados, non lles permitiron ter teléfono nin computador e, aínda que podían ter lecturas, neses libros non podían aparecer personaxes que puidesen dar certa amizade.
Tras cada sesión analizouse a actividade cerebral. Centráronse no denominado tema negro. Trátase dun dos focos produtores de dopamina, relacionado coa mente e o desexo, con importantes funcións na retribución, a aprendizaxe e as adiccións, entre outras. De feito, nas persoas dependentes a actividade desta zona intensifícase cando se lles mostra a sustancia adictiva.
Tras a primeira sesión, mostráronse ás voluntarios fotografías dos alimentos que lles gustaban e as relacións sociais que lles gustaban despois da segunda. Paira o control utilizaron fotografías das flores. En ambos os casos, os investigadores demostraron que a actividade do tema negro incrementábase, pero a intensidade da resposta era máis acusada o caso da fame que no da soidade.
As imaxes por resonancia magnética axustábanse aos gustos e soidades subxectivas que expresaban os voluntarios e foron confirmadas por un programa de intelixencia artificial, capaz de predicir as respostas.
Con todo, a orde de confinamento non é un experimento voluntario e non se limita a dez horas. Ademais, algúns grupos son especialmente vulnerables, como os maiores.Investigadores da Universidade Pública de Navarra que traballan no proxecto Percepción da soidade das persoas maiores han comprobado que o confinamento agravou o sentimento das persoas maiores que xa estaban soas.
Ao mesmo tempo, as persoas maiores que senten mellor desenvolveron estratexias paira afrontar a soidade mantendo relacións sociais e participando en actividades de crecemento persoal, formación, deporte ou lecer. Sería conveniente que todos, de maiores a nenos, puidesen desenvolver este tipo de estratexias; pola contra, os efectos do confinamento serán evidentes, mesmo no cerebro.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
