O paradoxo dos maiores
Publicado en Berria o 19 de abril de 2020
En torno ao COVID-19, as contradicións e paradoxos están a aflorar de forma case permanente. As medidas e normas paira protexer a saúde das persoas maiores son un claro exemplo diso. Sábese que o virus SARS-CoV-2 afecta especialmente ás persoas maiores. Algunhas das súas causas son biolóxicas: a medida que avanza a idade vaise perdendo a capacidade de coñecer e resistir os sistemas inmunitarios patógenos. É por iso que as autoridades sanitarias han pedido que se implique con rigor o afastamento social paira evitar que se infecten.
Pero non só por razóns biolóxicas, senón tamén por motivos sociais, teñen una gran influencia na gravidade da enfermidade. Basta con lembrar un dato que contiña o diario BERRIA do venres paira darse conta: Case a metade dos falecidos en Hego Euskal Herria polo COVID-19 procedían de residencias.
Tal e como se está evidenciando noutros colectivos (con diversidade física ou psíquica, con problemas económicos, con violencia machista...) o problema non xurdiu agora, xa existía, e a xestión do covid-19 aflorou e aumentado. Así o confirmaron os estudos realizados pola Universidade Pública de Navarra, a Universidade do País Vasco e Mondragon Unibertsitatea, segundo os cales entre as persoas maiores produciuse un aumento da ansiedade, o sentimento de soidade e o medo debido ao confinamento.
A revista médica The Lancet tamén recolleu estas conclusións no seu artigo sobre a influencia do afastamento social nas persoas maiores. E explica que a non posibilidade de exercicio físico fóra de casa é un factor de risco importante na depresión e noutras alteracións psíquicas.
O mesmo artigo advirte tamén dos danos físicos derivados da falta de exercicio. Lembra as recomendacións da Organización Mundial da Saúde: 150 minutos de exercicio físico suave á semana ou 75 minutos máis intenso. E especifica que, a partir dos sesenta anos, o risco de mortalidade por calquera causa redúcese nun 22% si realízase exercicio físico, mesmo por baixo do recomendado pola OMS. Tamén menciona outros beneficios como a mellora da axilidade, coordinación e flexibilidade na mobilidade e nas actividades diarias, o mantemento do peso adecuado e a prevención de caídas.
Doutra banda, as persoas maiores non contan cos mesmos recursos e facilidades que outros grupos de poboación paira afrontar o afastamento social e o sedentarismo que supón o confinamento. Ademais, subliñan que o COVID-19 trouxo outra variable, que non estaba noutros estudos previos sobre soidade: a incerteza.
E é que ninguén sabe como evolucionará a pandemia, en menor medida, nin canto tempo durarán as ordes de afastamento social. Con todo, as autoridades suxeriron que pode prolongarse o confinamento paira as persoas maiores.
Ante esta situación, o artigo propón tres medidas paira paliar os efectos do illamento. En primeiro lugar, ofrecer a través da televisión, radio e internet consellos paira coidar a saúde psíquica e física (exercicio e dieta), así como pautas paira o uso dos recursos dixitais paira relacionarse con amigos e familiares. Ademais, canalizar a asistencia do persoal sanitario a nivel persoal e, por último, a atención e acompañamento mediante voluntariado.
En parte puxéronse en marcha. Por exemplo, ETB1 Adinberri comezou a impartir una sesión paira traballar o benestar físico e emocional das persoas maiores, e una das prioridades das redes de solidariedade que se crearon nos pobos e barrios son as persoas maiores. Pero está claro que non é suficiente. A flexibilización racional do confinamento facilitaría enormemente una mellor atención ás persoas maiores para que o que se necesitaría paira o ben non fose contraproducente.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
