Descubridores paira planetas
Paira coñecer os planetas no amasado, normalmente danse dous avisos. A primeira, que cambian a súa posición respecto das estrelas, aínda que este cambio de posición sexa evidente nuns días; e a segunda, que non presentan ningunha vibración, é dicir, non fan xestos como os que fan as estrelas continuamente. Pero estas únicas particularidades non son de gran axuda paira coñecer o planeta. Entre tantos puntos luminosos dificilmente poderemos atopar astros que cambien de lugar nuns días ou que nunca aparezan. Pola contra, se coñecemos máis ou menos a posición do planeta, as dúas particularidades citadas fanse moi notables e, a pesar de non ter moito costume de observar o amasado, é fácil coñecer estes “astros errados”.
Por tanto, tal e como se indicou no número anterior, daremos imaxes que nos axudarán a coñecer de onde andan os planetas. A estes esquemas denomínaselles “descubridores” e mostraranse o cinco que poden verse a primeira ollada. Paira comprender ben o seu uso teremos que facer unhas breves notas sobre as coordenadas eclípticas. Se consideramos o amasado como a superficie dunha esfera son dous números suficientes paira atopar calquera punto. O único que temos que facer antes é definir un plano básico e un punto especial. O plano é o definido pola órbita terrestre. Este plano define una circunferencia máxima que chamaremos eclíptica, onde curta á esfera celeste.
Considérase una rexión de 30 anchos a ambos os dous lados da Eclíptica. Esta rexión chámase Zodiako e nela atópanse as doce Constelacións correspondentes ao horóscopo. Paira situar os puntos da esfera na eclíptica mídese a primeira coordenada (lonxitude eclíptica), pero paira iso debemos definir a orixe. A súa orixe é o punto de aries (), uno dos dous puntos de corte entre a eclíptica e o ecuador celeste, que limita o comezo da primavera no hemisferio norte. A segunda coordenada é o ángulo que forma co plano da eclíptica a liña de ollos que vai da Terra ao astro.
No planeta os planos das órbitas só se separan uns poucos graos da eclíptica. Por tanto, dado que o noso obxectivo é identificar os planetas no amasado, bastará con obter a súa primeira coordenada (lonxitude eclíptica). É o que imos facer a través dos descubridores.
En cada un dos descubridores represéntase a órbita terrestre e a órbita do planeta correspondente, paira definir a escala o radio da órbita terrestre (149 millóns de km.) utilizado. O transportador que temos no exterior dános una lonxitude eclíptica, como xa se indicou, desde o punto. Con todo, este punto xa non está na Constelación de Aries, senón na de Pisces, debido ao movemento de precesión da Terra. Ao calcular a lonxitude vemos tamén en que constelacións atoparemos o planeta. Na órbita de cada planeta están representados o seu perihelio e afelio, así como os nodos ascendentes e decrecientes.
Estes últimos son o plano da órbita do planeta e as velocidades da eclíptica. Por tanto, indícannos que o planeta tras camiñar por baixo da eclíptica pasa a camiñar por encima (e viceversa). Nas imaxes representouse en guións o fragmento de órbita, que está por baixo da eclíptica. A descrición dos descubridores finaliza co seguinte: Que, salvo no caso de Júpiter, paira empezar a contar os días tomamos como orixe a hora 0 do 1 de xaneiro de 1981. É dicir, tomamos como orixe a súa posición naquel momento e debemos calcular até que punto moveuse en función dos días que pasaron desde entón até a data na que queremos coñecer a posición.
Como o cálculo das posicións dos planetas farémolo sobre todo de face ao futuro, beneficiaranos saber que os días que pasaron desde a data de orixe até o 1 de xaneiro de 1990 (sen contar este día) son 3287. Ademais, na seguinte táboa móstranse os días transcorridos desde o inicio do ano até o inicio de cada mes.
Febreiro
............ 31
Marzo ........... 59
Abril
...........................................................................................................................................................................................................................
Imos, pois, a explicar como utilizar os descubridores a través de senllos exemplos.
Descubridor do mercurio
Descubramos a posición de Mercurio a 31 de maio de 1990.
A posición da Terra neste día pode atoparse directamente no calendario indicado na súa órbita.
Paira atopar a posición de Mercurio temos que contar os días que pasaron pola súa orixe: Días até comezos de 1990: 3.287 máis días de 1990, incluído o 31 de maio: 151 = Total de días 3.438
Teremos que dividir esta cantidade no período de xiro de Mercurio (87,97 días) paira saber cantas voltas formou e cal é a area. O número de voltas é de 39 e a area de 7 días, é dicir, una volta acabará de empezar.
O radio do transportador que representamos no descubridor na eclíptica paira medir a posición de Mercurio debería ser infinito, como o del. Paira superar este problema debuxaremos una recta paralela á liña que une a Terra coas posicións calculadas de Mercurio desde o Sol e o punto de corte co seu transportador daranos una posición exacta. Neste caso conseguimos una lonxitude de 43º, no límite entre Aries e Taurus.
Ademais, como se observa na figura, as posicións relativas dos planetas atópanse moi preto da elongación máxima occidental. Precisamente ese día alcanza o seu elongación máxima de 25º. Por tanto, estes días son os máis adecuados paira poder observalos na pascua.
Descubridor de Venus
Descubramos a posición de Venus o 15 de maio. Cálculo de días: Até o 1 de xaneiro de 1990: 3.287 máis Días do ano en curso, incluído o 15 de maio: 135 = Total días 3.422
Como o período de xiro de Venus é de 224,7 días, o resto do cociente é de 51 días. O paralelo á recta que une a Terra coas posicións de Venus curta a escala exterior do Sol a 10 en Pisces. Por tanto, Venus tamén pode verse á mañá ou na segunda metade da noite nesta Constelación.
Descubridor de Martitz
O próximo 15 de maio atópase a lonxitude eclíptica de Marte.
O cómputo de días é o que fixemos paira Venus: 3422. O período de xiro de Martitz é de 686,98 días, polo que o resto tras a división é de 674 días. Debuxando os paralelos tradicionais, a posición de Marte é 347º en canto á súa coordenada coa eclíptica, no límite das Constelacións de Pisces-Aquarius. É dicir, sairá antes que Venus pero tarde.
Descubridor de Júpiter
No mesmo día do caso anterior atoparemos a súa posición. Neste descubridor os días están representados en órbitas. Por tanto, non temos que facer cálculos, senón marcar posicións e debuxar directamente o paralelo. A lonxitude eclíptica é de 100º en Xémini. En canto escureza verémolo na horta, pero non tan alto como o vimos en abril. Vai “caendo” cara ao oeste.
Descubridor de Saturno
Utilízase como a de Júpiter. Se operamos paira o mesmo día, a lonxitude eclíptica é 295º en Capricornio. Por tanto, a noite aparecerá adiantada polo leste, antes de Martitz.
Outros fenómenos reseñables paira este mes son:
O Sol entra en Xémini o 21 de maio
...Fases da Lúa:
Ilbete, 9 de maio Cuarto
Menguante, 17 de maio
Ilberri, 24 de maio O
Crecente, 31 de maio
Paira terminar diremos que en maio se poderá ver o cometa Austin a primeira ollada, xusto antes do amencer a través das constelacións de Andrómeda e Pegasus. Paira máis detalle, o mellor é usar catalejos.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
