Rastrexando o ceo de inverno
Fai 15.000 millóns de anos, cando non había espazo nin tempo, produciuse a Gran Explosión (Big Bang). O espazo resultante desta explosión de todas as partes e á vez, comezou a encherse de materia e enerxía. Co espazo apareceu o tempo e a partir de aí é o que nos toca. A materia xerada tras esta gran explosión comezou a almacenarse en grandes unidades formando Galaxias. As galaxias son os ladrillos que forman o Universo.
Nestas galaxias, as nubes de po e gas, chamadas nebulosas, crearon estrelas debido ao colapso de gravidade. Segundo as características destas nebulosas, aparecen estrelas simples, estrelas múltiples, cúmulos abertos ou cúmulos globulares. As estrelas clasifícanse segundo a súa cor (relacionado coa temperatura) e o seu tamaño: falamos de xigantes brancos e vermellos, ananos brancos, etc. Todos estes astros, tanto a primeira ollada como coa axuda de prismáticos, poden verse no firmamento.
Pero cando o Home mirou por primeira vez o ceo da noite, viu una serie de astros brillantes que, ademais da Lúa (ademais da Gran Deusa), estaban mesturados. Coa intención de superar a desorde que viu, a estrela uniu as imaxes e deulle nomes de animais ou personaxes mitológicos. Estas asociacións estelares denomínanse constelacións.
Nós, este mundo de constelación cheo de lendas e historias fermosas, podemos utilizalo paira andar no ceo da noite. Tamén podemos atopar os elementos máis interesantes que compoñen o universo.
Tomemos a notoria constelación de sete estrelas chamada OSA MAIOR (URSA MAIOR) (Figura 1). Mentres os exipcios vían alí ao deus Hipopótamo, os gregos chamáronlle Arcones (do Norte). Logo, por motivos fonéticos e poéticos, aquel nome converteuse en Oso. Os gregos viron tamén un carro nesta constelación: CARRO PRINCIPAL. Os vascos, pola súa banda, viron aos gardas (Guardak), á galiña coas súas chites (Kolkatxitos) ou ao ladrón de bueyes (Itohoina), entre outros.
Esta constelación, que é sen dúbida a máis coñecida de todo o ano, ten unhas características especiais:
- As estrelas da mesma constelación noméanse con letras gregas (?, <,{, ?,>, etc.) Depende da súa magnitude, é dicir, do seu brillo aparente (o que se ve desde a Terra está relacionado coas características da estrela e a súa distancia). A magnitude máis alta é a, a seguinte <, etc. Con todo, ao ser as estrelas do OSO MAIOR de magnitudes similares, nomeáronse en función da súa posición de mantemento, sen atender a medidas reais.
- Por outra banda, a unión das estrelas dunha constelación é totalmente arbitraria e non teñen ningunha relación entre elas: algunhas estrelas están máis preto das estrelas doutra constelación que das súas constelacións. Vémolos porque están na dirección da nosa liña de ollo, pero están moito máis “atrás”. Con todo, cinco das sete estrelas da Osa Maior (fóra de ? e |) viaxan simultaneamente a través do espazo con outras doce estrelas (presentes noutras constelacións) formando un pequeno cúmulo aberto.
A estrela Euskonews desta constelación (penúltima da cola) é una dobre estrela visible a primeira ollada: Está formado polas estrelas Mizar e Alcor.
Utilizaremos a OSA MAIOR como chave de Ortzi.
Se prolongamos a liña entre o ? e as b da Osa Maior na dirección de Pegasus, aproximadamente a lonxitude da constelación, atopamos una estrela. Non é moi espectacular, pero é coñecido: Estrela Norte (Polaris). É importante paira orientarse tanto na terra como no mar. É a cola dunha constelación en forma de Oso ou Carro de menor tamaño e menor brillo: OSITO. Estrélaa Norte é un supergigante amarelo, 1600 veces máis brillante que o Sol, situado a 350 anos-luz.
Á dereita do Ortzi (estendendo moito a liña que vai de e a bs do OSO MAIOR) veremos tres estrelas brillantes aliñadas no centro dun gran cadrado. Son o Tres Reyes ou Marías da constelación ORION (ver figura 2). No cadro arriba á esquerda atópase Betelgeuse, un supergigante vermello vello e frío.
É una das estrelas máis grandes que se coñece. Na diagonal do cadro, no outro extremo, atópase o Rigel superrgigante branco e azul. Isto é moito máis quente. Baixo o centro do Tres Reyes, no centro da senda situada á parte baixa do cadro, atópase a gran Nebulosa M42 de Orión. Pódese ver con prismáticos. Está formado por gases, pos e moléculas interestelares. A xeración máis nova deste lugar de nacemento das estrelas ten só 100.000 anos. A súa cor avermellada pódese ver nas fotos.
Estirando a liña do Tres Reyes chegamos á estrela Sirius da constelación CANIS MAIOR (Izarrora). Está relativamente cerca (8,7 anos-luz) e é a estrela máis brillante do ceo. Sirio ten una estrela amiga, un anano branco. Só se pode ver mediante telescopio.
Prolongando a mesma liña en sentido contrario, chegamos ao Aldebarán da constelación TAURUS (Mirando ao Toro). Este é un supergigante laranxa (vese o amarelado).
Seguindo un pouco máis a mesma liña, chegaremos ao cúmulo aberto máis coñecido: A PLEIADEAK. Trátase dun grupo reducido de estrelas (a pesar de ter un centenar de estrelas, pódense ver 6, 7 ou máis estrelas dependendo da propia visión ou do instrumento utilizado).
Está nas túas mans, máis lectores, detectar máis estrelas e colocalas no firmamento, paira iso utiliza un planetario. Por exemplo, Castor e Pólux da constelación GEMINIS, Capella de AURIGA ou Procion de CANIS MINOR.
Vaiamos localizar o máis grande e fascinante que hai a continuación no firmamento e que se pode ver a primeira ollada: Galaxia de Andrómeda (M31).
Estirando a liña < -? do OSO MAIOR, atravesando estrélaa Norte e pasando lateralmente pola CASSIOPEIA da Vía Láctea (en forma de M ou W), chegaremos á gran casa denominada PEGASO. O vértice desta casa máis próximo a CASIOPEA é o da constelación de ANDRÓMEDA. Desde esta estrela, un terzo do camiño cara a CASSIOPEIA (ver Figura 1), pódese ver una estrela pequena e difusa (mesmo pode chegar prolongando a liña < -> da ANDROMEDA). Veremos a luz emitida fai 2.200.000 anos por uns cen mil millóns de estrelas. A galaxia de Andrómeda é equivalente e “amigo” á Vía Láctea, a nosa galaxia. Ambos, xunto con outros, forman o Grupo Local de Galaxias. É una parte diminuta do universo.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
