Liñas de Garza: Arte vasca descoñecido en Estados Unidos
Era hora de dar a coñecer en Euskal Herria a arte especial dos pastores, pois como eu se, este tema apenas se mencionou entre nós. Aquí en Norteamérica, si, foron os escritores que empezaron a estudar este tema e publicaron de forma individual breves obras, pero as súas investigacións foron moi limitadas e non xeneralizadas. Ademais, como non sabían eúscaro, non leran palabras debuxadas en eúscaro, nin sequera en castelán. Por tanto, creo que son o único e o primeiro vasco que se uniu seriamente a esta investigación.
Ademais desta obra de arte moi simpática, tedes una obra que non se ensina nin aprende en ningunha escola. Ninguén sabe por que nosos baserritarras, a maioría deles de pouca escola, empezaron a pintar as garzas cando viñeron pastando ás zonas americanas. De quen aprenderon esa arte? Dos harpetarras prehistóricos? Está claro por que debuxan a garza, é dicir, porque ten una pel fina e esbrancuxada (máis branda que a do haxa). Por tanto, é opcional escribir nel.
Os vascos eramos e somos aínda viaxeiros, pero chegamos a Norteamérica dos yanke como moi tarde. Os primeiros viñeron de Sudamérica con motivo da “competencia dourada” de 1849 en California. En California, algúns empezaron a cultivar e a gañarse. Non tardaron en repetirse e a proliferación de pastores, en busca de pastos con ovellas estendeuse cara ás altas montañas de Sierra a partir dos anos 1860. Cada vez máis estendida, máis afastada, máis alta, ao leste das montañas, á altura de Nevada, pecháronse noutros 25 anos. Xa sabedes a historia posterior: Nos desertos de Idaho, Oregón, Wyoming, Utah, Colorado e Arizona había once pastores vascos sufrindo a soidade de Cristo e a alienación cultural.
Até 1940 as altas montañas pertencían a pastores, pero entón os donos das estacións de esquí e os construtores de perales empezaron a empuxar paira escorrentar ás ovellas, e despois o pastoreo foise abaixo nestas zonas. Debido á abundancia de pastos e augas nas montañas altas, o pastor tiña tempo paira durmir ou paira debuxar garzas. E é que moitos o facían. Hai una serie de “liñas de roca” en cada un dos lugares, é dicir, imaxes de pedras, pero poucas.
Non sabemos quen empezou a pintar as garzas, pero a liña máis antiga que se coñece é a do ano 1887, nos bosques californianos de Plumas National Forest. Din que hai outro de 1870, pero eu non o vin. A maioría das garzas teñen entre 60 e 80 anos de vida. Se te fixas nas garzas que hoxe en día existen nas montañas de Sierra e en moitos outros arroios occidentais, nelas atoparás miles de nomes, miles de anos e palabras, case todos eles elaborados por pastores vascos. Moitas liñas perdéronse por desgraza paira sempre e moitas garzas podrecen cada ano afundidas. Os que quedan están aí en lugares incribles, con coñecementos, pero en silencio, ata que alguén os atopa e catalógao. Ademais, ao non existir na actualidade un fabricante de garzas, vaise a acabar coa arte e a cultura dunha vida, é dicir, una curiosa parte da historia dos vascos.
Por tanto, porque esta investigación é limitada no tempo e non se pode alargar, empecei a traballar, tomar fotóns e recoller datos. Quen sabe a historia que hai nesas árbores!
Hoxe empezo con este pequeno traballo e como introdución clasificaremos a información que contén as garzas.
Clasificación das liñas de garza
1. Normalmente, o pastor debuxaba o seu nome, apelido e ano. Ás veces tamén o nome do país de orixe ou do territorio. Ocasionalmente, día do ano ou idade.
Esta información, aínda que non sexa nada, é básica na historia: os nomes, o lugar e a época… son os tres elementos que configuran a literatura. Desta chea pódense extraer varias conclusións.
2. Eu non se onde estes baserritarras aprenderon a debuxar o corpo humano, a cabeza, o pelo, o peito, as ínguas, o traxe, a boina, etc., pero hai algúns exemplares que o propio Picasso podería asinar con satisfacción. Podemos dicir, sen medo, que existe un “estilo de pastor” no ámbito artístico. Os pastores eran homes novos e nesa soidade desértica non é de estrañar o desexo da muller. Este desexo fai que se vexan miles de figuras femininas nas árbores, case sempre espidas e con antesala galantes. As figuras masculinas aparecen case sempre vestidas, co chapeu na cabeza e a pipa na boca.
Se faltaban as imaxes sexuais Ar-eme, sería preocupante, pero está tranquilo, das que hai moito e non poucos pornográficos.
3. Fai dez mil anos os antepasados dos vascos pintaban nos seus arpías cabalos, bisontes e outros animais. Neste século debuxáronse varios burros, cabalos, osos, leóns, paxaros, peces, etc. E as ovellas? Non é fácil de crer, pero apenas hai raia de ovellas e de cans.
4º Nostalxia. Ese era o inimigo cotián do pastor, e paira tentar aliviar a tristeza, a patria afastada. Este sentimento é frecuente nas árbores. Antes lembraban a terra, pero nos bosques americanos quen sabe onde está ou que é Makea ou Natxitxu? Por iso escribían Bizkaia, Navarra, Espana e France.
Tamén aparece a rama de ser vasco: Basqo, Bask, vasco e mesmo espanol. E claro, temas políticos, como non? Gora Euskadi, Gora Navarra, Bibas españolas, etc.
5. Hai frases relixiosas e liñas de crucería, máis que meras relixións, moitas veces por unha soidade tremenda.
6º Outros comentarios, opinións e temas de gran variedade son: sobre a vida pastoril, o pastoreo, o patrón, os amigos do pastor, América e os americanos, etc.
7. Tamén son moi interesantes (e ás veces ridículos) as palabras escritas en inglés polos pastores. Non se trataba de libros, senón de montaña, e escribían como lles daba o oído. Por exemplo, coa necesidade de siper “sheepherder”; de casepik en lugar de “Castle Peak”, de “Saniskibi” en lugar de “Thanksgiving”, etc. Os linguistas que están a traducir as palabras inglesas quizá aprenderían algo destes etsenplos.
Gran influencia do territorio estraño, Frederick J. O historiador Turner descubriuno. Moitos dos nosos pastores escribiron aquí as súas primeiras palabras en eúscaro en América. Os de Iparralde escribiron máis en eúscaro que os demais. Os biscaíños utilizaban frecuentemente a lingua antiga paira a política, mentres que os navarros usaban habitualmente o castelán.
Os pastores tamén deixaron outro tipo de “arte” no deserto americano. En zonas pedregosas sen árbores construíanse varias cheas de pedras sobre unha base rectangular de metro e medio de altura, chamados “pedras mozos”. Ninguén sabe a que se debe este traballo; apika, polos costumes dos harrijasotzailes, ou en recordo dos dólmenes.
Hai libros en América sobre pastores vascos e algúns bos, pero ningún deles sérvese dos datos das liñas de garza, aínda que estas sexan as primeiras. As liñas de garza son a autobiografía dos pastores. E eu agora pregúntolles: cantos pastores no mundo escribiron sobre a súa vida?
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
